อาคีราเดินออกมาจากห้องนั้นทันทีที่แม่ของเขากำลังขยับปาก
“คี เดี๋ยวลูก”
เขาไม่พร้อมจะฟังไม่ใช่เพราะโกรธ แต่อาคีราในตอนนี้นั้นนับตั้งแต่ปู่ของเขาจากไปจิตใจของเขาก็อยู่ในสภาวะสิ้นยินดี
“ไว้ค่อยคุยกันดีกว่าครับ”
เสียงติดเครื่องยนต์ดังกระหึ่มปิดกั้นทุกสิ่งอย่าง ก่อนจะบึ่งออกไปอย่างรวดเร็วตามน้ำหนักเหยียบคันเร่งจากเท้าทีเดียวจมของเขา ทำเอาปานดาวซึ่งเดินตามมาติดๆแต่ไม่ทันเขาได้แต่ยืนเอามือทาบหน้าอกอยู่ตรงประตู เห็นเพียงท้ายรถของเขาที่จอดรอเลี้ยวอยู่ตรงรั้วเท่านั้น
“คี อย่าขับรถเร็วลูก!”
และตะโกนให้ตายยังไงก็ไร้ประโยชน์
อาคีรารู้สึกฉุนเฉียวเหมือนเคย ทว่าครั้งนี้เขาจะไม่ไปหาเธอแต่เลือกที่จะไปหาเหนือเมฆแทน หลังจากโทรหาระหว่างขับรถ และรายนั้นกำลังรออยู่แล้ว
“โชคดีที่กูไม่เข้าเวร แต่ on call ว่ะ”
“ถึงตอนนั้นก็ค่อยไป”
ร่างสูงบอกเสียงทุ้ม หลังเดินมาทิ้งลงบนโซฟาเพนท์เฮ้าส์ของเพื่อนเขา เหนือเมฆย
