นับตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้นที่เขาคุยกันกับแม่ของเขา จนกระทั่งวันกลับก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้กันอีกเลย เธอไม่กล้าถามและเขาไม่คิดที่จะบอก จึงได้แต่เก็บงำความอยากรู้ไว้ รอวันสัญญาหมดอายุ
วันนี้พะแพงมีนัดกับเพื่อนสนิทที่ห้างสรรพสินค้า พากันไปที่ร้านอุปกรณ์การเรียนและร้านอิเล็กทรอนิกส์เพื่อจะซื้อแล็ปท็อปเครื่องใหม่ไว้สำหรับทำงานที่ห้อง
“แพง”
“หื้ม..”
“เส้นอืดหมดแล้วแพง กินสักทีเถอะ”
คนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเขี่ยเส้นก๋วยเตี๋ยวในชามช้อนตาขึ้น ทันทีเห็นคิ้วขมวดเข้าหากันของเพื่อนจึงยิ้มน้อยๆ ให้
“ตอนแรกก็หิวอยู่นะ ตอนนี้ไม่หิวแล้วไม่รู้เป็นอะไร”
“ไม่รู้เป็นอะไรจริงอะ หรือไม่ยอมรับความจริง”
“ม่อน..”
คนถูกจี้ใจดำยานคาง ขึงตาใส่
“แกเคยเป็นแบบนี้ซะที่ไหน ปกติเสียดายของจะตาย แกไม่เคยกินข้าวเหลือ”
หล่อนหมายถึงการรู้คุณค่าของอาหาร พะแพงไม่เคยปล่อยให้อาหารเหลือคาจาน ถ้ากินไม่หมดเธอจะห่อกลับ แต่ส่วนใหญ่
