รถตู้คันหรูแล่นมาจอดข้างหน้าที่พักช่วงเวลาบ่ายแก่ ร่างเล็กเดินลงมาโดยไม่ลาเขา เนื่องจากเขาไม่ได้สนใจเธอ เพราะมัวแต่คุยโทรศัพท์เกี่ยวกับงานประมูลอะไรสักอย่าง เธอเม้มปากแน่นหลังรถคันเดิมแล่นออกไป เมื่อลับตาจึงจะถอนหายใจพรืด
กลิ่นอิสระ
รอยยิ้มจางๆเกิดขึ้นบนใบหน้า ขาเรียวก้าวเข้าไปในตึก บรรยากาศเดิมๆและกลิ่นที่คุ้นเคยห้อมล้อมเธออีกครั้ง พลันสมองยืนยันเป็นเขตปลอดภัยแล้วถึงจะยิ้มกว้างจนสุด
ร่างบางแทรกตัวเข้าไปในห้องหลังประตูแง้มออก พลางทิ้งตัวลงนั่งอย่างเชื่องช้าตรงเก้าอี้มุมประจำ เหตุการณ์ที่ผ่านมารวดเร็วซะจนสมองเบลอ หญิงสาวยกมือขึ้นลูบหน้า และสิ่งนั้นยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป
(กลับมาแล้วเหรอ)
มุมปากพะแพงมีรอยบุ๋มขณะยิ้ม ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสายจากเพื่อน เนื่องจากเวลาเปิดกล้องมักจะมีเสียงมาก่อนหน้าหล่อนเสมอ
“อืม..”
(ให้ม่อนไปหาเลยเปล่า หรืออยากพักผ่อน)
“ขอพักก่อนนะ เดี๋ยวแพงออกไปหาม่อน
