มื้ออาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่ฝืดคอที่สุดเท่าที่เธอกินมา เพราะว่าถ้ามีแค่เธอหรือกับเพื่อนสนิท หากมันกินไม่ลงจริงๆ จำเป็นต้องวางช้อนไม่กินต่อเธอก็ทำมันได้เลยทันที ทว่ากับคนตรงหน้าตอนนี้กลับไม่ เดาว่าถ้าทำเช่นนั้นอาจจะต้องเจอพลังลบจากเขาอีกแน่ และไม่รู้ตอนไหนที่เธอคิดว่าเธอกำลังอยู่ภายใต้อาญัติของเขา แบบเดินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว เนื่องจากเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว
พะแพงวางช้อนลงในเวลาต่อมา ตามด้วยน้ำเปล่ากระดกจนหมดแก้ว รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่กินเกือบหมด ทั้งที่ไม่หิวเท่าไหร่เลย ส่วนคนตรงหน้าเขากินหมดไปก่อนแล้วท่าทางจะหิว และนั่งควงแก้วไวน์แดง ขณะเดียวกันก็จ้องมายังเธอแบบไม่วางตา
“เก่งจังเลยครับ ขนาดไม่หิว”
คนตัวเล็กชะงัก ช้อนตามองเขา เห็นรอยยิ้มร้ายกาจซ่อนอยู่ก็ถอนหายใจพรืด เขารู้ตั้งแต่แรก
“ดูเหมือนคุณอารมณ์ไม่ดีนะคะ หงุดหงิดเรื่องอะไร งานเหรอ?”
สาวเจ้าย้อนกลับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เธอไม่พอ
