ประตูกระจกถูกเลื่อนอย่างเบามือ ก่อนคนตัวเล็กจะแทรกเข้ามา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้มาหมาดๆทอดมองร่างสูงซึ่งนั่งขมวดคิ้วน้อยๆ อยู่ที่เดิม ท่าทางคงเครียดกับงานน่าดู แต่เพียงเห็นการเคลื่อนไหวตรงหน้าก็เหลือบตาขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อสบตากับเธอ เป็นแววตาที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งการคาดเดา
พะแพงเดินช้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ยืนนิ่งอยู่พักเพื่อตั้งสติ แต่พอถึงคราวจะพูดกลับไม่ค่อยกล้าซะอย่างนั้น ได้แต่บีบมือเข้าหากันแน่น
“มีอะไรครับ..”
จนอีกฝ่ายต้องเป็นคนเปิดก่อน และความนิ่งของเขาทำให้เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะอยู่ในห้วงอารมณ์แบบไหนเขาก็ยังคงควบคุมได้เสมอ ส่วนเธอนั้นยังประหม่าจนป่านนี้ยังไม่คุ้นชินอีก และตอนนี้ทั้งที่กลัว กังวลว่าเรื่องจะบานปลาย แต่อยากจะลอง ด้วยความอยากรู้ในตอนนี้เกินการควบคุมแล้วเช่นกัน
“นี่เป็นแผนของคุณเหรอคะ”
พะแพงถามตรงๆ ทั้งที่หน้าก้มมองพื้น ยิ่งคนตรงหน้าไม่มีท่าทีตกใจก็ยิ่งทำให
