อาคีรากลับมาหาเธอในช่วงบ่ายด้วยชุดลำลองบ่งบอกว่าไม่ได้ไปทำงาน ทันทีที่ประตูแง้มออกดวงตาคู่สวยก็ช้อนขึ้นมอง จังหวะนั้นผสานตาเข้ากับเขาพอดี ความประหม่าจึงเกิดขึ้น คนตัวเล็กซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาไม่ทันได้ตั้งตัว จะเบือนหน้าหนีก็ไม่ทัน นึกตำหนิตัวเองในตอนนั้นเหม่อลอยเรื่องอะไรนักหนา เสียงแจ้งเตือนตรงประตูยังไม่ได้ยิน
“กินข้าวหรือยังครับ”
เขาดูไม่สะทกสะท้านสักนิด ยังดูสบายใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างกันกับเธอคิดมากจนนอนไม่หลับ เช้ามาก็ยังคิดอีก ลามถึงตอนบ่ายก็ยังคิดต่อ ยอมรับที่ไม่ออกไปข้างนอก แต่เลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ ทั้งที่มีนัดกับเพื่อน ก็เพราะรอเขา อยากเจอเขา อยากถามเขา
ยิ่งใกล้วัน ยิ่งใจหาย ทั้งที่ควรจะดีใจ
นี่เธอเป็นอะไรของเธอ
“ยังเลยค่ะ คุณละคะเป็นไงบ้าง ปวดหัวไหม”
เขาเดินไปปิดม่านกันยูวี เพื่อลดแสงจ้าจากแดด จังหวะเธอมองตามก็แอบงง แต่เลือกที่จะถามเรื่องอื่นแทน เดาว่าคงแสบตาเพราะ
