ช่วงสายในวันต่อมา
ไม่เคยมีสักวันที่พะแพงจะตื่นทันเขา ถ้าไม่ใช่เขาที่ตั้งใจอยู่กับเธอเอง นั่นเพราะความอ่อนเพลียที่เขาทิ้งไว้ให้ในทุกๆ คืน ก่อนทุกเช้ามาจะหายไปในกลีบเมฆ บางทีเธอก็นึกชื่นชมในความเป็นนักธุรกิจ ที่ไม่ว่านอนดึกแค่ไหนยังตื่นเช้าได้เสมอ
ร่างบางดึงตัวเองขึ้นจากฟูกนอนแสนนุ่มนิ่มลุกมานั่งชันเข่า ยกมือบางลูบหน้าใสปราศจากเครื่องประทินผิว อารมณ์มากมายแล่นพล่านในขณะนั้น เป็นความรู้สึกที่ติดค้างภายในไม่สามารถขจัดทิ้งได้มีแต่จะก่อตัวเพิ่ม เวลาไม่มีเขาต้องอยู่ตามลำพัง พักหลังบ่อยครั้งที่เธอมักจะจมอยู่กับความคิดเลยเถิด
“ไงล่ะทีนี้ จะจัดการมันยังไง”
หญิงสาวพึมพำกับตัวเองก่อนผละลงจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ กลับต้องถอนหายใจและจมอยู่กับความรู้สึกเดิมลึกเข้าไปอีกก็ตอนเห็นแปรงสีฟันของเธอถูกบีบด้วยยาสีฟันเตรียมไว้ให้โดยเขา ขนาดมาในที่ที่ไม่ใช่ถิ่นตัวเอง ยังไม่ลืมที่จะทำเรื่องนี้เลย เขาเอาใจใส่เธอ
