Love me again

1

p*******t ng ulo ang nag pagising sa akin sa isang masamang panaginip. Batid naman niyang may naririnig siyang mga boses pero pinanatili niyang nakapikit dahil mas lalong kumikirot ang parteng iyon ng kanyang ulo.

"How is she? Is she be alright?" narinig nitong sabi. Malalim ang boses nito pero hindi naitatago ng boses na iyon ang takot. She knew she needed to do something, pero papano? Kung pati ang konting pag galaw ay hindi niya kayang gawin kaya lalo pa itong nagpapatindi ng kirot at takot sa kanya.

"Kuya, she's still unconscious. But now that you are here, I am sure she will respond. Tiwala lang." ani pa ng isang baritonong tinig na lalo pang nag pasakit sa ulo ko ng pilit nitong alalahanin kung kanino at saan niya narinig ang boses na iyon. At sumasakit din ang sentido niya dahil tila ba kasi nasa magkabilang panig ng lugar yung dalawang nag uusap.

"She's got to be alright!"

No. It is not Him. It cannot be him. Pilit niyang iniisip kung kaninong boses ang nag sasalita dahil hindi siya puwedeng magkamali, kilala niya ang boses nito at hindi niya iyon maipagkakaila kung siya nga ba talaga iyon.

I cannot move. I cannot let him know. Kumalat ang takot sa kanyang dibdib lalo na ng tangkain ng boses na iyon na hawakan ang kanyang kamay.

Bakit? How come she cannot move, even simply open her eyes. Pero hindi nagtagal ay may kakaibang init na hatid ang mga palad na iyon sa kanya na hindi niya maipaliwanag kung ano at paano. Those hands on hers were big and so strong na sobrang banayad naman ang mga haplos na ginagawa nito. 

"Open your eyes, sunshine. It's time for you to wake up. Come open your eyes, babe. It's me." a deep, gentle voice urged her. His desperate tone made her try harder to respond. Pero hindi iyon ang sinasabi ng utak niya!

She had to wake up, to get up and run! Once he found out that she's alive. He will not stop. At naramdaman na lang niya na umiiyak na siya sa kabila ng nakapikit parin nitong mga mata.

"Everything will be alright, babe." Puno ng lambing nitong bulong sa kanya, "I promise. Now, please wake up. I'm not going to leave you this time. Open your eyes for me, please." Pagmamakaawa nitong sambit. Since opening her eyes was too hard for her, she tried to squeeze his hand to let him know that he was heard. Tila ba naramdaman nito ang ibig niyang ipahiwatig dahil mas lalong humigpit ang pagkakahawak ng kamay nito sa kanya.

 "What about the baby, Dan?" 

Teka lang. B-baby? Anong baby ang pinag uusapan nila?

"They did an ultrasound and I assured you that the baby's fine. But then she probably had a concussion." paliwanag ng kausap nitong lalaki na sa tingin ko ay isang doktor. He speaks like a professional at alam niya ang sinasabi niya kaya lalo siyang nag panic.

There can't be a baby! Virgin pa ako. Ano yon? Holy Spirit?

"I should never have left her, knowing her condition. I'm responsible for this!"

"You don't have to put the blame on your shoulder, Jake. It's an accident. Hindi mo naman alam na puwede pala siyang madulas dahil lang sa cord ng vacuum at tumama ang ulo sa hagdan."

Jake? Who is Jake?

"Of course, I should know! Kung mas dinagdagan ko pa sana ang mga katulong namin sa bahay di sana hindi na niya kailangan pang mag kikikilos."

Ako, nag va-vacuum? Of course not! We have tons of maids. Though, pinalaki ako nila mama at papa sa karangyaan but I know how to do house chores ­­­­­­­­­­­­­­- I even washed my laundry when I was in Austria. But none of them made sense. She'd been running, afraid he'd found her in spite of all she'd done to get away.

"You have to calm down, Jake because; this isn't going to help any of you."

Jake na naman? Sino ba siya?

"You are the doctor Dan and my brother! Siya ang pinag uusapan natin dito! She's not simply your patient, she was dear to us!" tumaas na ang boses nito sa kausap. "Don't you understand? I could lose her and the baby because of my stupidity!"

Oh, God, a baby! Ano ng gagawin ko? Hindi na niya ako pakakawalan.

"Please, no baby, no baby." I gathered all the strength that I've left ng sa wakas ay nakapag salita na din ako, kahit halos pabulong lang, sa wakas.

"Shhh, Babe, the baby will be fine and so will you." Naramdaman ko na naman yung malaki at mainit niyang palad na humaplos sa pisngi ko. "I'm here, babe. Come on, that's it. I'm right here."

No, I will not be fine. Not if I am pregnant. Panaginip lang to! Please, Lord, tell me bangungot lang ito.

Unti­-unting ibinukas niya ang kanyang mga mata. Una niyang nakita ang nakakunot at tila ba puno ng pag aalalang mukha ng isang lalaki but soon brightened with a relieved smile. Is he some sort of – a Greek God? Libre namang mag day-dream di ba?

"Hi sunshine," he hoarsely said as he touched her face with a gentle finger.

"Am I dead?" tanong ko sa lalaking nakahawak sa mukha ko. Ngumiti siya sakin saka malutong na tumawa.

Oh My God! He has the perfect set of teeth.

"No, thank God, you're alive and you're going to feel better." anas niya sa akin habang nakatitig sa mga mata ko at naniwala naman kaagad ako sa kanya. He sounded so sure, so confident.

"Anung nangyari sa akin? N-Nasan ako?" tanong ko sa kanya na ikinakunot naman nito ng noo.

"Andito ka sa hospital. Aksidente. Hindi mo ba naaalala?" ako naman ang napaisip ng malalim.

"Aksidente?" I mimicked his words. Anong klaseng aksidente?

"Well, it's about time to wake up sister, puwede ko na bang examinin ang pasiyente ko, Jake?"

Sister? Teka, naguguluhan na ako sa mga nangyayari? Bakit niya ako tinawag ng ganon? Ang alam ko ay only child ako. Sino ba 'tong mga 'to?

"Si Dan ang nakakita sa'yo." sabi ng lalaking tumawag sa kanya ng babe at sweetie ng makita sigurong naguguluhan ako sa mga pangyayari. At siya din siguro si Jake. "Can you remember what happened?"

Hindi ko nagawang umimik. Pag kakita pa lang niya sa mukha ng dalawang lalaking tila ba concern na concern sa kanya - gusto na niyang maiyak. Bakit ba kasi ang dami nilang tanong? Ni hindi ko nga sila kilala, and even they express their concerns on me I know I can't trust them.

Salamat sa'yo Bill.

Pilit niyang binalik-balikan ang mga pangyayari simula sa pagtakbo niya hangang abot sa ospital na ito. Kailangan niya iyon sampu ng sapat na lakas para lumayo. Or else, she will get caught.

"Don't strain yourself, Love. We have plenty of time." Jake said gently to me. Everytime he speaks napapakalma niya ang mabilis na t***k ng puso ko. Pero kapag gumagawi sa isip ko na baka isa siya sa mga tauhan ni Bill natatauhan ako. Sa lagay ko ngayon, hindi ko magawang mag tiwala sa kahit kaninong tao. Lalo na sa hindi ko kilala.

"Okay lang ako." paninigurado ko matapos na umiling sa kanya. "Puwede mo ba akong tulungang umupo?" Kailangan niyang mag palakas, the sooner the better. Alam niyang hindi niya kayang labanan si Bill sa kalagayan niyang ito ngayon.

"I was running." Umpisa nitong kuwento habang tinutulungan siya nito sa pag upo. Then the gush of memories came so suddenly.

"Running? Was the phone ringing?" kunot-noo nitong tanong sa kanya. Umiling lang ako saka pumikit ng bumuhos isa-isa ang lahat ng nangyari sa akin na para lang kahapon.

"No, I was outside. It was dark, s-so dark. There was no moon. I could barely see. There were lights, bright lights – halos mabulag na ako ng liwanag na 'yon. Then I fell. Yun lang ang natatandaan ko." Putol-putol kong sabi habang hawak pa niya ang parte ng ulo niya na my benda pa, "I guess I must have hit my head pretty hard, huh?" pabiro ko pang sabi.

"Are you the one who found me?" bati ko sa lalaking tumitingin ng blood pressure ko. I feel weird talking to this also good – looking and respectable man na naka white gown.

"Yes, I found you." he said, seriously at patuloy lang sa pag examine sa akin.

Then there is him. Nakatitig lamang siya sa akin at heto na naman ang weird feeling ko. Pakiramdam ko pamilyar ang mga matang iyon sa akin. Gusto kong matakot sa kanya dahil nakaka-intimidate lang ng mga titig niyang iyon pero sa hindi ko maipaliwanag na kadahilanan ay hindi ko magawa at mas nare-relaxed pa ako.

"Bakit ganyan ka makatitig sakin?" hinaluan ko na ng pag kairita ang boses ko pero ang totoong dahilan, parang natutunaw ako sa paraan ng pag titig niya sakin. I can't help it; he's totally a Greek-God by the definition of the word.

Ikinagulat niya ang pag tataray niya na iyon saka lumapit ng bahagya sa akin at saka na naman ngumit ng matamis.

"Jenny, I...." Napakunot-noo ako. It made me stopped and looked at him impossibly. Natigilan din siya sa ginawa ko. I became confused by the name because my name was not Jenny.

"Why did you call me that?" nalilitong tanong ko. He looked at me just as confused as I felt pero nanatili lang itong tahimik, finding words to say to her maybe. 

"My name's not Jen. It's Amanda, Amanda Bernice Giron."