ซาตานคลั่งรัก

บทที่ 2 หลงรัก... ตามเฝ้า

บทที่ 2

หลงรัก... ตามเฝ้า

          บางทีสาว ๆ ในวงการนางแบบที่พวกเขาหิ้วไปนอนด้วยก็บ่นกันระงมเรื่องพิริตาให้ฟังถึงความเหวี่ยงเอาแต่ใจของเธอ พวกหล่อนไม่เคยเห็นพิริตาเป็นเจ้าหญิงหรือนางฟ้า เพราะตัวจริงของพิริตาคือยัยแม่มดดี ๆ นี่เอง อย่าได้หลวมตัวไปยุ่งด้วยเด็ดขาด และสาเหตุที่พวกจตุรเทพไม่ยุ่งกับพิริตาก็เพราะพวกเขานั้นรักอิสระ ไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่งอยู่ใต้อำนาจของผู้หญิง จึงทำให้พวกเขาไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเธอมากนัก

          พิริตามักจะเด่นเสมอเวลาออกงานต่าง ๆ เพราะเธอคือลูกสาวรัฐมนตรีของกระทรวงใหญ่ ทุกคนต่างรุมล้อมป้อยอเธอ และที่สำคัญพวกเขาไม่จำเป็นต้องง้อผู้หญิงร้ายกาจแค่เพียงคนเดียว ถึงเธอจะสวยและเซ็กซี่แค่ไหนก็ตาม

            เมื่อเกือบเดือนก่อนมีแมวน้อยวิ่งตัดหน้ารถคันของรัชชานนท์ เขาเบรกไม่ทันเลยชนมันเข้าอย่างจัง แมวน้อยนอนเลือดไหลอาบอยู่ข้างถนน รัชชานนท์ไม่สามารถที่จะจอดรถกะทันหันได้ เนื่องจากมีรถขับตามมาจากทางด้านหลังคันของเขาที่ขับจี้มาติด ๆ กัน รัชชานนท์เลยต้องไปวนรถกลับมาใหม่เพื่อมาดูแมวน้อยที่เขาขับรถชนมันด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้มันเจ็บตัว

          เมื่อขับรถไปอ้อมวนกลับมา ณ จุดเดิมที่เขาชนแมวน้อย รัชชานนท์ชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเพราะสะดุดตากับสิ่งที่เขาเห็นอยู่เบื้องหน้า เห็นแค่ด้านหลังของเธอก็ทำเอาเขาใจสั่นแบบแปลก ๆ และแอบลุ้นอยู่ในใจว่าเธอจะสวยแค่ไหน จะสวยหมดจดไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนที่เขาแอบจินตนาการไปก่อนแล้วล่วงหน้าหรือเปล่า

            นี่ขนาดเขาเห็นแค่ด้านหลังของเธอเองนะยังรู้สึกได้มากขนาดนี้ รัชชานนท์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตัวเขาเองนั้นถึงต้องรู้สึกตื่นเต้นจนมือไม้เย็นเฉียบไปหมดแบบนี้

            รัชชานนท์ไล่สายตามองจนทั่วร่างกายด้านแผ่นหลังของหญิงสาวที่เขาแอบชื่นชมอยู่ในใจ เธอแต่งตัวดี ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า นาฬิกา แอคเซสเซอรี่เป็นแบรนด์เนมดังยี่ห้อเดียวกันครบชุดทั้งเซส

                ‘ชิป! นี่ร่างกายของเขามันเป็นอะไรไป ทำไมตัวของเขานั้นถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ทั้งที่สมองมันสั่งให้ตัวเขาเลิกสนใจ เลิกจ้องมอง เลิกสำรวจเธอซะที ก็แค่ผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวเฟลิร์ตให้ท่าผู้ชายไปทั่ว น่าเบื่อเหมือนกันหมดทั้งโลก’

            แต่ทว่าร่างกายของรัชชานนท์นั้นมันกลับไม่ยอมเชื่อฟัง และทำตามสมองที่สั่งการว่าให้เลิกจ้องเลิกมองเลิกสำรวจผู้หญิงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขาคนนี้เสียที

            รัชชานนท์จ้องมองบั้นท้ายกลมกลึงที่รับกันอย่างสมส่วนกับสะโพกผายจัดของพิริตาแบบตาไม่กะพริบ และหยุดสาวเท้าเพื่อรวบรวมสติสัมปชัญญะของตัวเองที่กำลังมึนงงสับสนไม่เข้าใจตัวเอง และพยายามที่จะนับหนึ่งแต่ก็นับไปได้ไม่ถึงไหนไม่ยอมถึงสามซะที

            เพราะใจของเขามันจดจ่อไม่หยุดอยู่นิ่ง มันคอยแต่จะเผลอไผลจินตนาการไปถึงใต้ร่มผ้าของพิริตาตลอดเวลาที่เขาเห็นเธอ และยิ่งชุดเดรสเกาะอกสีแดงเพลิงที่เธอสวมใส่รัดรึงแนบเนื้อร่างกายของพิริตาไปทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอแบบนี้นั้น มันยิ่งทำให้เขาหยุดจินตนาการเลยเถิดถึงเธอเวลาร้อนรักอยู่บนเตียงไม่ได้เลยว่าพิริตานั้นจะร้อนแรงได้แค่ไหนกันเชียว

            ทั้งที่รัชชานนท์พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้มองเธอแล้วนะ แต่มันก็ไม่สำเร็จ รัชชานนท์ได้แต่แอบกลืนน้ำลายตัวเองอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เอวเธอเล็กนิดเดียว สายตาคมของรัชชานนท์ที่ไม่ได้ต่างจากเครื่องสแกนเลยนั้นถูกใช้ให้มองต่ำไล่ลงมาเรื่อย ๆ และหยุดอยู่ที่เรียวขางามตรงทั้งคู่ของพิริตามองอย่างหลงใหล ให้เขามองเธอแบบนี้ทั้งวันเขาก็ไม่มีวันเบื่อ

            รัชชานนท์เผลอกลั้นลมหายใจอย่างอัตโนมัติตามกลไกของธรรมชาติ ที่เวลาลุ้นหรือว่าตกใจอะไรก็แล้วแต่จะต้องเผลอกลั้นลมหายใจของตัวเองนั้นเอาไว้อย่างควบคุมมันไม่ได้เมื่อพิริตาก้มโค้งลง เลยทำให้ชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีแดงเพลิงที่เธอสวมใส่อยู่นั้นถลกขึ้นมาจนเห็นแก้มก้นขาว ๆ หนั่นแน่นที่กำลังเบียดอัดกันจนชิดอวบ ภายใต้กางเกงในตัวน้อยที่แสนจะบางจนไม่ได้ช่วยปกปิดก้นอวบงอนของเธอที่แย่งกันออกมารับลมจนน่าใจหาย อย่างล่อตาล่อใจคนมองอย่างเขาที่ไม่อาจละสายตาไปไหนจากเธอได้

            “บ้าชิป!” รัชชานนท์สบถอย่างหัวเสีย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องหวงมัน นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปแล้ว ทำไมตัวเขาถึงต้องหวงก้นงอน ๆ ของเธอด้วย

          รัชชานนท์เข้าไปยืนชิดติดอยู่ที่ด้านหลังของพิริตา เพื่อยืนบังแก้มก้นขาว ๆ นั่นของเธอเอาไว้ แล้วหันหน้าหันหลังมองซ้ายมองขวา เพื่อเช็กว่ามีใครมองพิริตาอยู่อีกไหมนอกจากเขา

            พิริตา พิริยะจรัส ไฮโซสาวสวยชื่อดังที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ถึงกิตติศัพท์ความร้ายกาจและเอาแต่ใจของเธอโดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย พิริตาเพิ่งจะสำเร็จการศึกษาจาก Boston University มหาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกา เธอนั่งเครื่องกลับมาโดยไม่บอกกล่าวใครให้รับรู้ถึงการกลับมาของเธอเลยสักคน

            พิริตาคิดว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะถึงอย่างไรบิดาก็ไม่เคยอยู่ที่คฤหาสน์ให้เธอได้เจอท่านอยู่แล้ว จะด้วยเหตุผลประการใดก็ตามที่ทำให้ท่านไม่เคยมีเวลาให้กับเธอ พิริตาไม่อยากจะรับรู้มันอีกต่อไป ความรักความอบอุ่นที่เธอต้องการในเมื่อท่านให้เธอไม่ได้เธอก็จะไม่ง้อ หาเอาเองก็ได้ มีผู้ชายเยอะแยะไปที่พร้อมจะรักและทุ่มเทเวลาทั้งหมดของเขาเพื่อเธอ

            ระหว่างทางที่พิริตานั่งรถแท็กซี่เพื่อเดินทางกลับคฤหาสน์พิริยะจรัสนั้นเธอเห็นแมวน้อยตัวหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนน พิริตาสั่งให้แท็กซี่จอดรถและรอ เธอจะรับแมวน้อยขึ้นไปด้วยเพื่อพามันไปหาหมอ แต่แท็กซี่ไม่ยอมรอเพราะกลัวรถสกปรกและเหม็นกลิ่นคาวเลือด

            ซึ่งพิริตาก็ไม่ยอมเหมือนกัน เพราะเธอถูกเลี้ยงแบบสปอยมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก็ต้องได้ดั่งใจ เธอเลยจัดชุดใหญ่โวยวายใส่คนขับรถแท็กซี่อย่างเอาแต่ใจ

          จนคนขับรถแท็กซี่ทนไม่ไหวเลยจอดรถแล้วเดินลงไปหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมของพิริตาเหวี่ยงไปตรงหน้าของเธอที่ลงมายืนตามบ่นเขาไม่เลิก แล้วรีบวกกลับไปขึ้นรถโดยไม่เอาเงินค่าโดยสารเลยแม้แต่บาทเดียว

          “กล้าโยนกระเป๋าของฉันทิ้งได้ยังไง ชาตินี้ทั้งชาติจะมีปัญญาซื้อใช้คืนฉันไหม” พิริตาตะโกนว่าไล่หลังคนขับรถแท็กซี่อย่างหัวเสีย ที่ทำให้เธอหงุดหงิดตั้งแต่กลับมาถึงเมืองไทยวันแรก

          ส่วนคนขับรถแท็กซี่ได้แต่เหยียบคันเร่งสุดเท้า เร่งเคลื่อนรถขับจากไปฝุ่นตลบจนพิริตาสำลักทั้งควันทั้งฝุ่น พิริตาหันมองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เห็นว่าจะมีรถสักคันวิ่งผ่านมา

          เธอจะทำอย่างไรดี รอนานแล้ว และแมวตายหรือยังก็ไม่รู้ เธอเลยก้มดูเพื่อความแน่ใจว่าแมวน้อยตายแล้วหรือยัง แล้วพิริตาก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครมายืนซ้อนอยู่ที่ทางด้านหลังของเธอ

            พิริตาสะดุดตาทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของรัชชานนท์ เมื่อหันไปเผชิญหน้ากันกับเขาที่ยืนซ้อนชิดติดอยู่ที่ทางด้านหลังของเธอ จนพิริตารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่เป่ารดลงมาคลอเคลียอยู่ที่ต้นคอของเธออย่างวาบหวาม มันทำให้พิริตารู้สึกแปลก ๆ โดยเฉพาะร่างกายสาวของเธอนั้นที่มันไวต่อสัมผัสของเขาได้อย่างน่ากลัว

          ก็แค่ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ยืนซ้อนแนบร่างของเธอแค่เพียงนิดเดียว ร่างกายที่มันไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนั้นกลับรู้สึกวูบวาบและสั่นไปทั้งร่าง สั่นจนพิริตาแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ เลยต้องวางมือแปะไว้อยู่ที่หน้าอกของรัชชานนท์เพื่อช่วยพยุงร่างของตัวเองเอาไว้

            และเพียงแค่ฝ่ามือนุ่มนิ่มของพิริตาที่แตะแนบสัมผัสร่างกายของรัชชานนท์เพียงนิดเดียวนั้นเธอกลับรู้สึกได้ทันทีถึงความอบอุ่นและปลอดภัยจากร่างกายของเขาที่แผ่กระจายไอร้อนอุ่นซ่านอยู่แนบร่างของเธอ

            พิริตาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้ไม่รู้สึกกลัวผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เลย และยิ่งสีหน้าของเขาที่มองเธออย่างค้าง ๆ นั้นพิริตาก็ยิ่งชอบ

            ‘ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้นะ’ พิริตามองสำรวจรัชชานนท์ไปทั้งเนื้อทั้งตัวของเขา และหยุดสายตาที่ชอบมักทำให้ผู้คนลุ่มหลง และยอมสยบอยู่เบื้องหน้าของเธออย่างไปไหนไม่รอดนั้นมองจ้องค้างอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาของรัชชานนท์อย่างพยายามใช้ความคิด