09
723 Words
“เลิกได้แล้วนะคะนิสัยแบบเนี่ย มีลูกแล้วนะต้น”
“โอเคคร๊าบบ เสือเชื่อฟังเมียเสมอ” เขาเลยหันไปออดอ้อนผู้หญิงด้านข้างเขาทันที ก่อนที่ผู้หญิงคนนี่จะเชิญฉันนั่งลง
"นั่งก่อนสิค่ะ" พอฉันนั่งลง ผู้ชายคนนี่ก็พูดกับฉันทันที
“ขอโทษที่มาพบคุณกะทันหันนะครับ ผมต้นพี่ชายไอ้ต่อมัน ส่วนนี่มิ้นภรรยาผมเอง” เขาแนะนำตัวเองกับฉัน ฉันก็ว่าแล้วเชียวว่าใบหน้าของเขานะคล้ายๆ กับต่อ ที่แท้ก็พี่น้องกัน แต่เขาจะมาขอพบฉันทำไมอ่ะ
“ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณ”
“เรื่องอะไรหรอคะ”
“ครอบครัวเรานะครับ โดนจับคลุมถุงชนทุกคน ผมกับมิ้นก็โดนพ่อจับแต่งงานเหมือนกัน ผมคิดว่า...คุณก็น่าจะเข้ากับต่อน้องผมได้เหมือนคู่ของผม” เขากำลังจะอธิบายอะไร ต้องการให้ฉันทำอะไรกันแน่
“ไอ้ต่อน้องผม มันค่อนข้างเข้ากับคนยาก มันไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิง มันชอบวางฟอร์ม แต่ความจริงแล้วมันเป็นคนขี้กลัว แล้วมันก็เป็นคนเนี๊ยบ รักสะอาด เพราะตอนเด็กมันโดนเพื่อนแกล้ง พวกเราเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก เสียไปตอนที่...แม่กำลังวิ่งข้ามถนนไปช่วยมัน แม่เราถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตามัน เพียงเพราะว่า...มันวิ่งไปเก็บตุ๊กตาเน่าตัวนึ่ง” แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้กับเรื่องเล่าแค่นี่ด้วยละ น้ำตามันไหลเองนะ และอารมณ์ตอนเล่าของพี่ชายเขาก็ทำให้ฉันอินสะด้วยสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วเขามาเล่าให้ฉันฟังทำไม แล้วชีวิตว่าที่สามีฉันนี่รันทดอย่างนั้นหรอ
“หลังจากนั้น มันก็ถูกเพื่อนแกล้งว่า...แม่ตายเพราะมัน ตายเพราะไปเก็บของสกปรก เพื่อนล้อมันแบบนี่ตลอดเวลา หลังจากนั้น มันก็จะเป็นคนเก็บรักษาของอย่างดี เวลาโดนอะไรนิดอะไรหน่อยมันก็จะรีบล้างมือ เพื่อไม่ให้คนอื่นว่ามันว่า...สกปรก มันเลยกลายเป็นคนที่ต้องพกตุ๊กตาหมีสีชมพู เพื่อใช้ทดแทนเวลาที่มันคิดถึงแม่ แม่เราชอบสีชมพูนะครับ”
อ่อ...เป็นอย่างนี่นี่เอง แล้วฉันจะดราม่าตามเขาทำไม ทำไมจิตใจอ่อนไหวจัง นี่เรื่องในครอบครัวตัวเองหรอ ยัยบ้า! เธอไม่ได้นั่งดูละครบ้านทรายทองอยู่หรอกนะ มาร้องไห้ทำไมกัน
“คุณรู้จักโรคย้ำคิดย้ำทำไหมครับ”
“ไม่อ่าค่ะ”
“พอดีไอ้ต่อมันเป็นโรคนี่อยู่ มันก็คืออาการวิตกกังวล เป็นโรคที่ทำให้มันเกิดความกลัวหรือความกังวล มันจะหมกมุ่นกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อย่าง...กลัวความสกปรกมากจนต้องล้างมือทุกครั้งที่หยิบจับอะไร” เป็นแบบนี่นี่เอง เขาเลยมีอาการแบบนั้นสิคะ
“แล้ว...มาเล่าให้ฉันฟังทำไมค่ะ”
“ก็เพราะมันเป็นน้องผมไงครับ ผมเลยอยากให้คุณช่วย...รักษามันที”
“ฉันจะรักษาเขายังไงละคะ” ฉันไม่ใช่หมอนะ มาขอร้องฉันให้รักษาโรคน้องชายคุณเนี่ยนะ บ้าแล้ว...
“ก็...อยู่ใกล้ๆ มันไงครับ อย่าไปฟังมัน และพยายามห้ามมันเรื่องความสะอาด อย่าให้มันล้างมือบ่อยๆ หรือว่าอาบน้ำบ่อยๆ มันต้องได้รับการรักษา” แล้วทำไมปล่อยให้เรื้อรังมาจนถึงอายุ 25 ปีละ นี่วัยทำงานแล้วนะ เพิ่งได้รับการรักษาหรอ แล้วฉันจะต้องมารักษาเขาเนี่ยนะ ฉันทำไม่ได้หรอก
“ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้เลยค่ะ”
“คุณทำได้ครับคุณขวัญ ผมคอยสนับสนุนอยู่” พี่ชายเขายิ้มให้ฉันเหมือนเป็นกำลังใจ ว่าฉันจะต้องทำได้ และเหมือนเป็นการขอร้องไปในตัวด้วย ว่าช่วยรักษาน้องเขาที แล้วฉันก็จิตใจอ่อนไหวสะด้วยสิ พอได้ฟังเรื่องราวจากพี่เขา ฉันก็พอเข้าใจเขาทันที ที่เขามีปฏิกิริยาแบบนั้นต่อฉัน ดังนั้น...เขาก็ไม่ใช่เกย์สินะ...แต่บางทีเรื่องนี่พี่เขาอาจจะยังไม่รู้ก็ได้ ฉันอาจจะเป็นคนค้นพบเอง ภูมิใจ
“และสิ่งแรกที่คุณต้องทำ คือ...นอนกับมัน”
- Writer
