บทที่ 3.2 – ปะทะคารม (อยากได้ต้องได้) (จบตอน)

1052 Words

“ไม่เป็นไรค่ะ โรสเข้าใจ” เธอไม่ใช่คนเข้าใจยาก มนุษย์ทุกคนย่อมเสาะหาวิธีเอาตัวรอดด้วยกันทั้งสิ้น และนิพนธ์เองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายแต่กำเนิด เขาเป็นเจ้านายที่ดี เอื้อเฟื้อลูกน้อง ไม่เคยทอดทิ้งเวลามีปัญหา ซึ่งการที่เขาออกโรงปกป้องเธอเมื่อครู่ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าหนุ่มใหญ่ผู้นี้ยังคงเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของเธอเสมอ “ขอบใจมากนะโรส” นิพนธ์ซาบซึ้งในความดีของหญิงสาว ดวงตากลมโตเลื่อนมองร่างของเหมราช ใบหน้าเหนื่อยล้าสะบักสะบอมจนไม่เหลือพื้นที่ว่างใดๆ ให้บาดแผลแทรกตัวได้อีก “โรสขอโทษนะคะพี่เหม เป็นเพราะโรสแท้ๆ” โรสรินรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุต่อการเจ็บตัวของเหมราชในครั้งนี้ บรรยกาศภายในรถมาคุตามแรงอารมณ์ของร่างสูงใหญ่ แดเนียลกำลังรอเวลาให้โรสรินกลับบ้าน เขาลงทุนมาดักรอเธอที่หน้าปากซอยอยู่หลายชั่วโมงแล้ว จนป่านนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าเหตุใดหล่อนถึงยังไม่มาสักที! หรือว่ามัวแต่อยู่ดูแลไอ้บ้านั่น ถ้ารู้ว่าการปล่อยให้มันรอดแล้วจะนำพาความเดือดเนื้อร้อนใจมาสู่ตัว เขาคงไม่ลังเลที่จะขยี้ร่างมันให้ตายคาเท้า “นายครับ” แดเนียลรีบเด้งตัวจากเบาะนุ่มแล้วมองตามสายตาของลูกน้อง ร่างแน่งน้อยก้มหน้าก้มตาสาวเท้าเดินไม่มองใคร แดเนียลรีบลงจากรถแล้วตรงเข้าไปกระชากแขนเรียวทันที “ว๊าย!” โรสรินร้องลั่นเพราะความตกใจ ใบหน้าถมึงทึงทำให้เธอหวาดกลัว “คุณ” “ไง กว่าจะกลับบ้านได้ ไม่นอนเฝ้ามันด้วยเลยล่ะ” น้ำเสียงเข้มประชดใส่ “ถ้าจะมาหาเรื่องกันก็กรุณาปล่อยฉันก่อน ตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญ” โรสรินพยายามแกะมือหนาที่ยึดต้นแขนกลมกลึง “ปล่อยนะ!” เธอชักเริ่มหงุดหงิด ท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ประหนึ่งอยู่ใกล้เขาแล้วร่างกายจะมีมลทิน ยิ่งทำให้แดเนียลโกรธจนเลือดขึ้นหน้า นอกจากไม่ปล่อยแล้วเขายังกระชากร่างบางปะทะอกกว้างอย่างแรง “อย่านะ! ถ้าคุณทำอะไรฉันในที่สาธารณะแบบนี้ล่ะก็ รับรองว่าคุณไม่รอดแน่” ขู่ไปอย่างนั้นเอง ช่วงเวลาหัวค่ำแถวนี้ไม่มีคนพลุกพล่านด้วยซ้ำ แต่ถึงมีคนอย่างแดเนียลก็ไม่กลัว “อ้อ หมายความว่าทำในที่ลับตาคนได้ใช่ไหม” เขาถามพลางยักคิ้ว “จะที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะรีบกลับบ้าน” โรสรินดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการ “จะรีบกลับทำไม หรือว่าเธอแอบซ่อนใครไว้ที่บ้าน?” แดเนียลหรี่ตามองราวจับผิด ซ่อนหรือ ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แล้วทำไมเพียงแค่คิดว่าแม่กวางน้อยซ่อนผู้ชายเอาไว้ ใจดวงนี้ถึงร้อนรุ่มนัก ผู้หญิงคนนี้เล่นของใส่เขาหรือเปล่าเนี่ย “เปล่า ฉันจะรีบกลับไปดูพ่อ ฉันเป็นห่วงท่าน” ตอนนี้ห่วงบิดาเหลือเกิน ทศพลส่งข้อความบอกว่าวันนี้มีเจ้าหน้าที่ธนาคารมาที่บ้าน ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ แดเนียลยอมคลายฝ่ามือออกในที่สุด พอเธอบอกว่าเป็นห่วงบิดา เขาก็เริ่มรู้สึกผิด แต่กระนั้นก็แสร้งตีหน้าเข้มต่อไป “บ้านเธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปส่ง” “ไม่ต้อง” ปฏิเสธทันควัน “เลือกเอาว่าจะให้ฉันไปส่งที่บ้าน หรือจะให้ฉุดเข้าโรงแรม” พูดด้วยดีๆ ก็ทำกวน มันต้องเจออารมณ์ร้ายๆ แบบนี้แหละ “คุณนี่มัน” โรสรินเม้มปากแน่น “อีกสองซอยก็ถึงแล้ว” หญิงสาวชี้นิ้วไปทางซ้ายมือ “ขึ้นรถ” แดเนียลสั่ง ทว่าอีกฝ่ายกลับยืนนิ่ง ไม่ไว้ใจเขา “จะขึ้นดีๆ หรือให้กระชาก” “ฉันขึ้นเอง!” โรสรินมองค้อน ผู้ชายอะไรป่าเถื่อนที่สุด อยากรู้นักเชียวว่าครอบครัวเลี้ยงดูกันมายังไง เขาถึงได้โตเป็นผู้ใหญ่ไร้จิตสำนึกได้ถึงเพียงนี้ “เธออยู่กับใครบ้าง?” แดเนียลเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากเขาและเธอขึ้นมานั่งอยู่บนรถหรู “พ่อ” หล่อนตอบสั้นๆ โดยไม่สบตา “พูดกับผู้ใหญ่หันมาสบตาด้วย มารยาทขั้นพื้นฐานแค่นี้ต้องให้สอน?” เขาไม่พอใจ โรสรินหันมองคนเจ้าอารมณ์ เธอยกยิ้มมุมปากติดออกเย้ย “ผู้ใหญ่กับคนแก่มันมีเส้นบางๆ กั้นอยู่นะคะ” “นี่เธอ!” บ้าเอ๊ย หล่อนกำลังบอกว่าเขาแก่ “อายุคุณกับพ่อฉันคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ แล้วถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คือ หยุดความคิดที่จะกินหญ้าอ่อนซะเถอะ เพราะฉันจะไม่ยอมคุณง่ายๆ” ร่างบางพยศต่อเนื่อง วาจายอกย้อนเจ็บแสบ เล่นเอาเจ้าพ่อนักธุรกิจจอมโหดถึงกับไปไม่เป็น “ก็ดี ยอมกันง่ายๆ มันจะไปสนุกอะไรล่ะ” ในเมื่ออยากลองของ เขาก็จะให้หล่อนได้ลองอย่างสาสม “มันต้องขู่บังคับเอาแบบนี้แหละ สะใจดี!” “คุณมันโรคจิต ผู้หญิงไม่เล่นด้วยก็ไม่ยอมเลิกรา ระดับคุณคงไม่ยากถ้าจะหาที่ดีกว่าฉัน” “ที่เธอพูดมาก็ถูก แต่เผอิญว่าฉันเป็นคนชอบเอาชนะ อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันไม่เร้าใจ” แดเนียลไหวไหล่แบบไม่แคร์ ผู้หญิงในสต๊อกเขามีเยอะจนนับไม่หวาดไม่ไหว จะเรียกใช้บริการเป็นรายคนต่อวันก็ย่อมได้ “กินของเก่าซ้ำไปซ้ำมามันก็น่าเบื่อ สู้กินของสดของใหม่อย่างเธอไม่ได้” ว่าแล้วก็เอี้ยวตัวให้ปลายจมูกเฉียดฉิวแก้มนวล โรสรินรีบผลักเขาออกห่าง “ถึงบ้านฉันแล้ว จอดด้วย” เสียงหวานแข็งกระด้าง สาวเจ้าตั้งท่าจะลงจากรถ แต่มีหรือที่เสือร้ายจะปล่อยเหยื่อชิ้นโตกลับไปง่ายๆ โดยไม่ข่มขวัญอีกฝ่ายให้หัวหด “จำไว้นะโรสริน อะไรที่ฉันอยากได้ ไม่มีวันที่ฉันจะไม่ได้!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more