ให้ตายเถอะ!
ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสกับความรู้สึกแสนวิเศษเช่นนี้มาก่อน อาจเพราะเป็นคนรักสนุกเลยไม่เคยคาดหวังว่าจะเจอคู่นอนครองตัวเป็นสาวพรหมจรรย์
จนกระทั่งได้มาเจอเธอ…
โรสรินทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง กินแล้วก็อยากกินอีก และดูท่าคงอยากกินเรื่อยๆ ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่
“หนักค่ะ”
เขานอนทับเธออยู่นานจนเริ่มปวดหลัง คนถูกท้วงหัวเราะในลำคอ ยอมถอยทัพนอนเคียงข้าง ไม่วายรั้งสาวน้อยเข้าสู่อ้อมกอด โรสรินดิ้นเร่า พอมีแรงเข้าหน่อยก็เริ่มพยศ
“ดิ้นมากๆ เดี๋ยวก็เจออีกยก” ไม่ต้องดิ้นเขาก็อยากจัดจะแย่ ถ้าไม่ติดว่าสงสารและเป็นครั้งแรกล่ะก็
รับรองว่ายันเช้า!
“นอนได้แล้ว เพลีย”
“ดึกแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน” ป่านนี้พ่อคงรอเธอจนพานไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“ฉันห่วงพ่อค่ะ”
แดเนียลถอนหายใจยาวเหยียด โรสรินคิดว่าเขารำคาญ
“คุณไปส่งฉันกลับบ้านเถอะนะคะ”
ในเมื่อเขาได้สิ่งที่มีค่าไปจากเธอแล้วก็ควรปล่อยกันสิ จะมาก
