ทาสรักเพลิงซาตาน

บทที่ 1.2 - แรงปรารถนา (Kiss scene) (จบตอน)

แดเนียลจ้องมองร่างบางอย่างจาบจ้วง สายตาของเขาร้อนแรงประหนึ่งมีไฟลุกโชนตลอดเวลา มองไกลๆ ว่าสวยแล้ว พอได้มองใกล้ๆ ต้องยอมรับว่าเด็กสาวผู้นี้มีใบหน้าเป็นอาวุธมัดใจผู้ชายอย่างแท้จริง

“คุณแดเนียล เป็นลูกค้าวีไอพีของร้านเรา”

นิพนธ์แนะนำให้โรสรินรู้จัก

“สวัสดีค่ะคุณแดเนียล”

โรสรินยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เรียวปากอิ่มฉีกยิ้มสดใส ยิ่งทำให้ราชสีห์หนุ่มทวีคูณความคลั่งไคล้เป็นเท่าตัว

“นั่งก่อนสิ” เสียงเข้มบอกนิ่งๆ พลางตบมือลงบนโซฟาข้างๆ ตัว โรสรินมองหน้านิพนธ์เล็กน้อย พอเห็นเจ้านายพยักเพยิดให้หล่อนนั่งลงตามที่อีกฝ่ายชักชวน หญิงสาวก็ค่อยๆ หย่อนสะโพกงามงอนนั่งบนโซฟานุ่ม

โรสรินทิ้งระยะห่างเพื่อไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวกับเขา แดเนียลยกยิ้มชอบใจ เขาเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งไขว่ห้างสบายอารมณ์ ในมือถือแก้วเหล้าดีกรีร้อนแรง กระดกดื่มหมดภายในรวดเดียว

“นายออกไปก่อน” แดเนียลโบกมือไล่นิพนธ์ให้ออกไปจากห้อง ตอนนี้เขาอยากอยู่กับสาวน้อยหน้าหวานเพียงลำพัง

“คุณนิพนธ์คะ” โรสรินเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องไล่ให้เจ้านายของเธอออกไปจากห้องด้วย

ชักเริ่มไม่น่าไว้ใจซะแล้วสิ

บรรยกาศภายในห้องวีไอพีไม่ต่างอะไรกับห้องเชือด ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ช่วยให้ความร้อนภายในกายของแดเนียลลดลง ยิ่งได้อยู่ใกล้ร่างบางตัวตนของเขาก็พร้อมแตกตื่น กลิ่นกายของหล่อนปลุกกระตุ้นอารมณ์ดิบให้ลุกโชน ขนาดสาวเจ้านั่งนิ่งๆ ไม่ได้ยั่วยวนให้ท่า เขายังแทบข่มกลั้นความต้องการไว้ไม่ไหว นึกอยากกระโจนใส่ร่างน้อยให้รู้แล้วรู้รอด

“เขยิบมาใกล้ๆ พี่สิ”

แดเนียลแทนตัวเองว่า ‘พี่’

พูดไปแล้วก็อายปากนัก เขาไม่เคยใช้คำๆ นี้กับใคร หญิงสาวเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูจนอยากมอบสัมพันลึกซึ้งเป็นการตอบแทน ทั้งๆ ที่เขาเกลียดการผูกมัดมากที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมกับเธอคนนี้ถึงได้อยากแนบกายติดข้างตัวตลอดเวลา เพียงสบนัยน์ตาหวานอมโศก แดเนียลก็รู้ทันทีว่าเธอเกิดมาเพื่อเป็นของเขา

ของเขาคนเดียว!

“เอ่อ คือ” โรสรินกล้าๆ กลัวๆ

ร่างสูงกำยำพาดแขนบนพนักโซฟาแล้วจ้องมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมนิพนธ์ถึงกล้าปล่อยให้เธออยู่กับเสือร้ายตนนี้เพียงลำพัง

“มานั่งข้างๆ พี่” เสียงเข้มพูดอีกครั้ง ร่างบางกลับนิ่งเฉย สองมือกำชายกระโปรงแน่น

แดเนียลเริ่มหงุดหงิด อารมณ์หวามชักเปลี่ยนเป็นเดือดดาล

“จะนิ่งอีกนานไหม บอกให้มานั่งใกล้ๆ!”

คราวนี้เขาตวาดอย่างลืมตัว ร่างบางสะดุ้งโหยง หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ โรสรินมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่เริ่มแดงก่ำเพราะแรงโทสะ หล่อนไม่กล้าพิรี้พิไรอีกต่อไป ค่อยๆ เขยิบกายเข้าหาเขาช้าๆ

และเพราะความเชื่องช้าน่ารำคานนั่นแหละ แดเนียลจึงกระชากร่างบางปะทะอกกว้างเต็มแรง

“คุณ!” โรสรินเบิกตากว้าง พยายามดันตัวออกห่างจากเขา แต่คิดหรือว่าแรงน้อยนิดจะสามารถกำจัดมัจจุราชตัวร้ายได้ แดเนียลฉกฉวยริมฝีปากอวบอิ่มทันที

“อื้อ” โรสรินแทบสิ้นสติ รสจูบหยาบคายแสนกระด้าง สาวเจ้าทุบตีแผ่นหลังกว้างไม่ยั้ง แดเนียลไม่สนท่าทีต่อต้านของเธอ เขาเดินหน้ามอบสัมผัสกักขฬะต่อเนื่อง สอดแทรกลิ้นอุ่นชื้นเข้าทักทายโพรงหวามผู้ไม่ประสีประสาในการจูบ รสชาติหอมละมุนพล่าผลาญสติและสามัญสำนึก แดเนียลตัดสินใจกดร่างแน่งน้อยนอนราบกับโซฟาแล้วทาบทับร่างบางที่ดิ้นรนหนีอย่างบ้าคลั่ง

“อื้อ!” โรสรินจิกเล็บข่วนต้นคอแกร่งลากยาวถึงหน้าอก

“โอ๊ย! ยัยเด็กบ้า กล้าข่วนฉันเลยเหรอวะ”

นัยน์ตาดุดัน ความแสบสันเริ่มเล่นงาน หยดเลือดแตกซึมติดปลายนิ้วเรียวยาว แม้บาดแผลไม่ได้มากมายอะไร แต่มันก็ทำให้คนอย่างเขาฉุนเฉียวได้ไม่ยาก

เพราะไม่เคยมีใครกล้าทำร้ายเขาแบบนี้มาก่อน

“อยากตายใช่ไหมหะ?!” เขาตะคอกเสียงกร้าว โรสรินตัวสั่นเทิ้ม

“กะ กะ ก็คุณทำร้ายฉันก่อน”

สาวเจ้าร้องไห้สะอึกสะอื้น แดเนียลพอเห็นน้ำตาคนตัวเล็กก็เริ่มคลายความโกรธลง เขาทุบกำปั้นอัดโซฟาเสียงดัง

“บ้าเอ๊ย! น่าหงุดหงิดชะมัด” ชายหนุ่มยกขวดเหล้ากระดกดื่มไม่ยั้ง หวังให้น้ำสีอำพันช่วยดับความร้อนในกาย กลับกลายเป็นว่ายิ่งดื่มก็ยิ่งต้องการ หางตาเหลือบมองร่างบางที่เขยิบถอยห่างไปไกล โรสรินจ้องเขาทั้งน้ำตา หล่อนอยากออกไปจากห้องนี้ใจแทบขาด แต่สองขามันก้าวไม่ออกเสียนี่

“เช็ดน้ำตาซะ” แดเนียลโยนผ้าเช็ดหน้าส่งให้เธอ “ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันหน้าตาสกปรกมอมแมม มันทุเรศ”

น้ำเสียงดูแคลนหยันขึ้นจมูก โรสรินหยิบผ้าเช็ดหน้าลายเทาเข้มขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล

ผู้ชายอะไรปากคอเราะร้ายที่สุด เพราะเขาเองไม่ใช่หรือที่ทำผิดต่อเธอ ยังมีหน้ามาโกรธกันอีก

“ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว”

โรสรินขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

“ฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง”

คำพูดราบเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจที่โรสรินสัมผัสได้

“มะ หมายความว่ายังไง”

“ไม่รู้ความหมายจริงๆ น่ะหรือ” แดเนียลย้อนถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เขยิบกายไล่ต้อนลูกแมวน้อยอีกครั้ง

“ยะ อย่าเข้ามานะ” โรสรินยกมือดันอกกว้าง จมูกโด่งรั้นแดงก่ำ ริมฝีปากบวมเจ่อเพราะแรงบดจูบของเขา แดเนียลต้องข่มกลั้นอารมณ์ดิบเอาไว้ แม้อยากกินเนื้อหวานเพียงใด แต่ตอนนี้เธอกำลังขลาดกลัว เขาต้องมีสติ

ผู้หญิงคนนี้ยังเด็กนักหากเทียบกับสตรีที่เขาเคยผ่านมาทั้งหมด แค่จูบทักทายก็เป่าปี่ร้องไห้เป็นเผาเต่า นี่ถ้าโดนจับฉีกกระชากอาภรณ์ คงไม่แคล้วเป็นลมล้มพับ

“ไปอยู่กับฉันนะ แล้วอยากได้อะไรจะหาให้ทุกอย่างเลย”

คนตัวโตหลอกล่อ น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่า

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ไป!”

โรสรินส่ายหน้าทันควัน เธอไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ว่าการชวนไปอยู่ด้วยในลักษณะแบบนี้หมายความว่าอย่างไร

ต่อให้ยากจนแสนเข็ญเพียงใด เธอก็ไม่คิดขายเรือนร่างเพื่อแลกกับเศษเงินของพวกคนรวยไร้หัวใจเด็ดขาด

“นี่ปฏิเสธ?”

แดเนียลดันลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างโกรธๆ

“เชิญคุณไปหาคนอื่นเถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการ”

พูดจบก็ทำท่าจะลุกหนี แดเนียลไวกว่ารีบกระชากแขนเรียวจนร่างบางเซถลานั่งลงบนตักพอดิบพอดี

“ฉันไม่ไปหาใครทั้งนั้นแหละ จะเอาเธอคนเดียว”

แววตาแข็งกร้าวมองเธอ โรสรินสั่นไปทั้งตัว แต่ก็ทำปากดีทั้งๆ ที่กลัวจนผวา

“ไม่! อย่ามายุ่งกับฉันนะไอ้โรคจิต” สาวเจ้าต่อต้านสุดฤทธิ์ ทั้งดิ้นทั้งผลักใบหน้าคมคายที่หมายจะจุมพิตปากอิ่มอีกครั้ง

“อย่านะ! ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย มีลูกค้าพยายามลวนลามโรส” เสียงหวานตะโกนร้องลั่น ประตูกว้างถูกถีบออกอย่างแรงจากบุคคลที่อยู่ด้านนอก เหมราชแทบคลั่งที่เห็นหญิงสาวถูกรังแก

“พี่เหม” โรสรินรีบฉวยจังหวะที่แดเนียลกำลังงงว่าใครบังอาจบุกห้องวีไอพีดันชายหนุ่มออกกระเด็น เธอรีบวิ่งไปหลบหลังเหมราชด้วยความหวาดกลัว

“พี่เหมช่วยโรสด้วย เขาลวนลามโรส”

โรสรินปากคอสั่น ร่างบางสั่นเทิ้มน่าสงสาร เหมราชกัดฟันกรอด สาวหมัดหนักๆ กระแทกใบหน้าหล่อเหลาสุดกำลัง

พลั่ก!

ความที่ไม่ทันระวังทำให้แดเนียลพลาดท่าเสียทีเหมราช หนุ่มลูกครึ่งล้มกระแทกโซฟาเต็มแรง นิพนธ์มาถึงทีหลังทันเห็นเหตุการณ์พอดี

“ไอ้เหม แกทำบ้าอะไรของแกหะ!”

นิพนธ์ตวาดลูกน้อง เหมราชยิ้มเยาะ

“มันสมควรโดนแล้วพี่ มันลวนลามโรส!”

แดเนียลลุกขึ้นยืนพร้อมสะบัดใบหน้าแรงๆ มือหนาเช็ดรอยเลือดตรงมุมปากออกอย่างลวกๆ ส่งสายตาอาฆาตมองเหมราชที่กอดกระชับร่างบางอย่างเจ็บแค้น นิพนธ์กลืนน้ำลายลงคอ รู้ดีว่าหลังจากนี้ชีวิตของเหมราชจะไม่มีทางสงบสุขอีกต่อไป

รวมถึงโรสรินด้วยเช่นกัน…

“ท่านครับ ผมขอโทษแทนลูกน้องของผมด้วย”

นิพนธ์ก้มศีรษะลุแก่โทษ

“พี่จะไปขอโทษมันทำไม มันลวนลามคนของเรานะ”

เหมราชไม่พอใจ

“หุบปาก” นิพนธ์ชี้หน้าเหมราช อยากบีบคอมันนัก ชะตาขาดแล้วยังไม่เจียมตัวอีก

“ท่านครับ”

“ไม่เป็นไร” แดเนียลยกมือส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายหยุดพูด นิพนธ์จำต้องกลืนถ้อยคำที่จะเอ่ยลงคอ

ร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งยุโรปเดินมาหยุดยืนข้างๆ หญิงสาว เหมราชรีบเอาตัวบังโรสรินไว้ แสดงท่าทีปกป้องเต็มที่ นัยน์ตาสีฟ้าครามจ้องเสี้ยวหน้าหวาน โรสรินไม่กล้าเงยหน้ามอง มือเรียวเกาะแขนเหมราชแน่น หัวใจเต้นรัวประหนึ่งออกรบ

“แล้วเจอกันโรสริน”

เสียงเข้มทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องไป