…Ve insanlar tercihleri ile kaderlerini imzalar.
Hiç tanımadığım bu yerde zaman adeta ilerlemeyi reddediyordu. Can sıkıntısıyla Efsane’nin yokluğunu fırsat bilerek Memo’ya yanaştım.
“Senden bir şey rica edebilir miyim?”
“Elbette.”
“Anneannemi aramak istiyorum. O çok yaşlı biri bizim iyi olduğumuzu ve çok yakında geri döneceğimizi bilmeye ihtiyacı var. Senin telefonun vardı, lütfen Memo lütfen bana izin ver de onunla konuşayım.”
“Seni anlıyorum Bahar ama bunu patrona sormam gerekiyor. Olur derse ararsın.” Üstelemenin anlamı olmadığını biliyordum işin ucu Efsane’ye dokunuyordu çünkü ve adamları ona ölümüne bağlıydı. İçime dolan hayal kırıklığıyla başım önümde yanından kalktım ve pencereye doğru yanaşıp dışarıyı seyrettim. Gözüme ilk çarpan şey alabildiğine uzanan buğday tarlaları oldu
