KALPSİZ

Gül Bahçesi

“Sizinle arkadaşım ilgilenecek efendim. Benim yapılacak başka işlerim var.” Kaşlarımı çattım. Hayır kelimesinden oldum olası hiç hoşlanmazdım.

“Bana

karşı mı geliyorsun?”

“Kibar

bir dille işlerim olduğunu söylüyorum efendim.” Kadınların bana kafa

tutmalarına hiç alışık değildim.

“Sorun

şu ki ben kibarlıktan anlamam Lidya.” İsmiyle hitap ettiğim için şaşırmıştı

fakat kendini çabuk toparladı.

“Haydutların

kibarlıktan anlamadığını bilmem gerekirdi özür dilerim.” İşaret parmağımı

kaldırıp salladım. Bu kızla uğraşmak hoşuma gitmişti. Azıcık gözünü

korkutmaktan zarar gelmezdi.

“Konuşmalarına

dikkat et, dilin fazla uzun.” diyerek uyardım onu.

“Ne

yaparsınız? Yoksa keser misiniz?” Düşünür gibi görünmek için gözlerimi yukarı

kaldırdığım da çocukluğumdaki Bekir Çavuş gözlerimin önüne geldi. O her zaman

bir şey düşünürken yapardı bu hareketi. Bu anımı da tıpkı diğerleri gibi tozlu

raflara kaldırıp başımı aşağı yukarı salladım.

“İhtimaller

arasında…” Beklentimin aksine hiç de korkmuş gibi görünmüyordu. Bu beni daha

çok eğlendirdi.

“Dilimi

kesmenizdense beni öldürmenizi tercih ederim. Lakin içinde bulunduğum bu sefil

yaşantımdan kurtararak bana büyük bir iyilik yapmış olursunuz.” Demek burada

olmaktan dolayı memnun değildi, öğrendiğim bu bilgi her şeyi değiştirirdi işte.

Bakışlarım düşüncelerime eşlik ederek farklı bir tona büründü.

“Seninle

ortak bir yanımız varmış Lidya. Ne tuhaf bende sefil yaşantımdan kurtulmak için

can atıyorum ama gel gör ki beni öldürecek biriyle henüz karşılaşmadım” dedim

yarı alaycı yarı ciddi bir tavırla, sanırım içtiğim içkinin etkisiyle

çakırkeyif olmuştum. Şaşkınca yüzüme baktı. Gözleri denizi andırıyordu, masmavi

ve bir o kadar derin.

“Sizin

mi sefil bir hayatınız var?” Sanırım duyduklarına inanmamıştı, gerçi haksız

sayılmazdı.

“Beni

tanıyor musun?” Yüzümü inceledi ve çekinerek gözlerimin içine baktı.

“Sizi

kim tanımaz ki. Siz o meşhur Efsane’siniz efendim. Herkes sizden ölüm makinası

olarak söz ediyor. Sizinle karşılaşıp da hayatta kalan henüz hiç kimse

olmamış.” Kaderimin benim için biçtiği gömlekti bu.

“Fakat

benim hizmetimden memnun kalacağınızı düşünmüyorum. Arkadaşım sizinle seve seve

ilgilenecektir.” Doğru söylüyordu Elika onun aksine benimle ilgilenmek için can

atıyor görünüyordu. Az ileride dikilmiş ve gözlerini kısmış bir halde bizi

izleyen kadına kısa bir bakış atıp tekrar Lidya’ya döndüm. Kıskançlıktan

kudurduğuna bahse girerim. Bunu umursamadığımı belli ederek konuştum.

“Karşıma

otur Lidya. Seninle biraz sohbet etmek istiyorum.”

“Ne

dediğimi duymadınız sanırım.” diye karşı geldi. Sinirlerim bir anda gerilirken

boynumu iki yana esnettim.

“Sana

otur dedim” Sesimin tonundan ürkmüş olacak ki, çekingen ve gönülsüz bir şekilde

karşımdaki sandalyeyi çekip oturdu. Şişeye uzanırken ona sordum.

“İçki

içer misin?”

“Ağzıma

sürmem. Ben Müslümanım.”

“Bataklığın

içinde bir gül ha! O halde ben tek başıma içeceğim.” dedim ve şişenin tıpasını

açıp bardağımı doldurdum o ise her bir hareketimi sessizce izledi.

“Az

önce bu hayatı sevmediğinizi ve kurtulmak istediğinizi söylediniz madem bu

hayatı sevmiyorsunuz, haydut olmayı neden seçtiğinizi merak ediyorum?”

Düşünceli bir şekilde ona bakınca yanakları kızardı. Gözlerini anında yere

indirdi, böyle bir yerde çalışan birine göre fazla utangaç ve ürkek

görünüyordu.

“Bunun

benim tercihim olduğunu da nereden çıkardın?” Kafası karışmış gibiydi.

“Oysaki

halinizden gayet memnun görünüyorsunuz.”

“Önyargılı

davranmak iyi değildir Lidya ayrıca görüntü her zaman doğruları yansıtmaz.

Kalbimdekileri bilmiyorsun.”

“Neredeyse

iyi biri olduğunuzu söyleyeceksiniz, oysa sizin kalpsiz olduğunuzu söylüyorlar”

dedi dudaklarında alaycı bir gülümsemeyle.

“Evet

doğru söylüyorlar.” dedim bardağımdakini kafama dikerek.

“İyilik,

sevgi, acıma ve daha pek çok duygu benim doğamda yok Lidya. Bu duygular yıllar

önce benden alındı.” Meraklı gözleri ışıl ışıl parladı.

“Oysa

bunların çözümü var efendim. Bir insan kalbinin yumuşamasını istiyorsa,

fakirleri doyurup öksüzlere şefkat göstermelidir. Aynı şekilde ilim sahibi

insanlarla oturup kalkmalıdır. Ayrıca pişmanlık… ” Sözlerine karşılık büyük bir

kahkaha atınca susmak zorunda kaldı. Bu kız oldukça eğlenceliydi.

“Benim

hayatımda böyle şeylere yer yok.” Boşalan bardağımı doldururken içten içe

kendime öfke duydum.

“Haklısınız

herkes kendi yolunu çizer ve tercih ettiği hayatı yaşar.”

“Peki

sen?” Gözlerimi gözlerine kilitledim, vereceği tepkiyi merak ediyordum.

“Bu

söylediğin senin içinde geçerli mi? Burada yaşamak senin tercihin mi?” Zoraki

yutkunurken başını eğdi. Yanan gözlerine yaşların dolmasını engellemeye

çalışıyordu.

“Geçen

hafta babam ölünce, üvey annem beni istemediğini söyledi ve zorla buraya

gönderdi. Babam oldukça dindar ve sevgi dolu bir insandı ama o kadında Allah

korkusundan eser yok.” Ellerini masanın üzerinde birleştirdi ve parmaklarıyla

oynamaya başladı. Gözleri dolmuştu, belli etmemeye çalışsa da bunu

görebiliyordum.

“Haklısınız

benim tercihim değil ama iyi ya da kötü biri olmak, işte bu benim tercihim.”

Sesinin titrek çıkması beni etkilemişti, doğruları konuştuğunu

anlayabiliyordum.

“Ben

tercihimi yapalı uzun zaman oldu Lidya geri dönüşü olmayan bir yoldayım artık.”

İnceleme sırası ona geçmişti. Ürkek bakışları saçlarımda ve yüzümde gezindi bir

süre.

“Şey…

Sizin adınızı çok duydum ama inanın hayalimde oluşan Efsane ile hiçbir alakanız

yok. Görüntünüzle ve konuşmanızla diğerlerine hiç benzemiyorsunuz.” Ağzından

çıkanların farkına vararak anında pişman oldu ve yanakları kırmızılara boyandı.

“Nasıl

yani?”

“Yani

onlar gibi değilsiniz.” derken çekingen bakışlarını adamlarımın üzerinde

dolaştırdı.

“Benim

bildiğim haydutlar çirkin pis ve suratsız olurlar.” Bu defa memnun bir şekilde

küçük bir kahkaha attım. Gururum okşanmıştı. Elika başını çevirip baktığında

gözlerinden ateş okları fırlatıyordu.

“Bunu

iltifat olarak kabul ediyorum.” Onun da dudaklarında hafif bir gülümseme

belirirken, benim hakkımdaki düşünceleri değişiyor gibiydi.

“Sizin

hakkınızda çok şey söyleniyor. Gerçekten Türk müsünüz?” Bir anda sorduğu bu

soru beni afallatırken gözlerim karardı ve ani bir öfke bedenimi etkisi altına

aldı. Bu kız haddini aşarak fazla ileri gitmişti.

“Lidya”

Aniden kulaklarımızı dolduran Akram'ın karısının sesiyle, kadının başımızda

dikildiğini fark ettim. İnce kaşlarını çatmış öylece kıza bakıyordu. Aleni bir

şekilde onu inceledim üzerinde çiçek desenli bir elbise vardı ve beline mavi

bir mutfak önlüğü takmıştı. Dolgun yanakları, küçük çenesi ve yüzünü çevreleyen

kızıl kıvırcık saçlarıyla oldukça itici bir kadındı benim gözümde.

“Şu

yaptığına bak, içerde bir sürü iş varken sen burada oturup çene çalıyorsun.”

dedi öfkeyle kızı azarlayarak. Lidya korku ve utançla hızlıca ayağa kalktı.

“Özür

dilerim hanım efendi hemen gidiyorum.”

“Ona

kızmayın oturmasını ben istedim.” dedim sakin bir tonda. Kadın bana kısa bir

bakış atıp kıza döndü.

“Çabuk

mutfağa.” Ardından tekrar bana döndüğünde sesi az öncenin aksine oldukça

yumuşaktı.

“Bir

isteğiniz var mı efendim?” dedi kibar bir dille. Lidya aceleyle mutfağa

giderken uzaktan bizi izleyen Elika’nın sinsice gülümsediğini gördüm. Gözlerime

soğuk bir ifade yayıldı.

“Kızı

neden gönderdin?” dedim öfkeyle.

“Ah

efendim bunun için sizden bağışlanma diliyorum ama o burada çok yeni ve sizi

memnun edemeyecek kadar da tecrübesiz.”

“Buna

kendim karar verebilirim. Seni bir daha uyarmayacağım kadın sakın bir daha

masama gelip keyfimi kaçırayım deme.” Gözleri korkuyla açıldı, bana bakarken

oldukça ürkmüş görünüyordu.

“Üzgünüm

efendim emin olun bu olay bir daha tekrarlanmayacak.”

Kadın

aceleyle başıyla selam verip yanımdan ayrılırken, söylenerek içkimden bir kaç

yudum daha aldım ve derin bir nefes tazeledim. Bunca şeyi bu kıza neden

anlattığımı bilmiyordum, şarabın etkisiyle dilim çözülmüş olmalıydı. Bir de şu

gerçek vardı ki benimde sevmeye ve sevilmeye ihtiyacım olduğuydu. En çok da

sevmeye… Yirmi üç yaşındaydım ve bu yaşıma kadar hiç aşık olmamıştım. İşime

bağlı sadık bir adamdım ben, kadınlar hayatıma sadece tek gecelik girdiği için

uzun bir ilişkim olmamıştı. Zaten Cehennemin ortasında olduğumuz için tek

amacımız savaşmak ve de hayatta kalmaktı. Bu berbat yerde kadınlar sadece

eğlenmek için hayatımıza renk katıyordu o kadar.

O

sırada bulunduğum mekandaki demir kapının açıldığını fark ettim, üzerinde

dizlerine kadar uzanan siyah deri ceket ve siyah bere olan bir adam girdi

içeriye. Uzun boyluydu ve zayıf bir yapıya sahipti. Şüpheli ve tedirgin

hareketlerini anında fark ettim ve onu izlemeye başladım. Bir süre etrafta göz

gezdirdikten sonra otelin sahibi olan Akram adamın yanına giderek ona boş

masalardan birini gösterdi. Ayaküstü bir şeyler konuştular. Anladığım kadarıyla

adam birini arıyordu. Akram benim masamı işaret ettiğinde şapkalı adam beni

uzaktan dikkatle inceledi ve bana doğru yürümeye başladı. Demek ki bu yabancı

benimle ticaret yapacaktı. Masama gelip dikildi.

“Efsane.”

Beş yıl önce almıştım bu lakabı. Ona bakmadan yanıtladım.

“Ta

kendisi.” Elindeki çantayı masamın üzerine bırakıp sakince açtı. Umursamazca

bardağımı kafama diktim sonrada göz ucuyla çantaya baktım. İçi para doluydu,

başımı kaldırmadan konuştum. Adamın kim olduğu umurumda bile değildi.

“İş

nedir?”

“İki

kişiyi kaçıracaksın.”

Adamın

ince tiz sesinden çok söylediği ilgimi çekmişti. Bu defa başımı kaldırıp baştan

aşağı süzdüm onu. Bundan rahatsız olmuş gibi omuzlarını dikleştirdi ve duruşunu

sabitledi. Zayıflıktan gözlerinin ve yanaklarının içe doğru çöktüğünü fark

ettim. Esmer bir yüzü ve uzun sakalı vardı. Küçük gözleri de simsiyahtı. Adeta

ölümü andıran birine benziyordu. Bir an için bu güne kadar kaç kişinin canına

kıydığını merak ettim. En az benim kadar cani ve acımasız görünüyordu çünkü.

Evet

ben pek çok kişiyi öldürmüştüm hem de gözümü bile kırpmadan ama hepsi de eli

silahlı kişilerdi. Hiç bir zaman sivillere dokunmamış ve kaçırma olayına

girmemiştim açıkçası bu iş beni düşündürmüştü. Ben asla adam kaçırmazdım benim

işim gereksiz olan insanları ortadan kaldırmaktı.

“Böylesi

basit bir işi yapacak başka birilerini neden tutmuyorsun? Yoksa etrafında o

ikisini kaçıracak kadar cesur birilerini bulamadın mı?” Adamla dalga geçiyordum

sonuçta ben kimseden korkusu olmayan ölüm makinası değil miydim? Cevabı masamın

üstüne bir çanta daha koymak oldu ve bu defa kasılarak açtı onu.

“Patron

bu işi senin yapmanı istiyor. İş bittiğinde bir çanta daha verileceğinin

garantisini veriyorum.” Birden ciddiye bürünerek hiç düşünmeden konuştum.

“Boşuna

dememişler para her kapıyı açar diye. Tamam işi alıyorum.” dedim.

Beni

ikna etmişti. Bu kadar paraya hayır diyemezdim. Alt tarafı iki kişiyi

kaçıracaktık. Üstelik bu güne kadar yaptığım en basit iş olacaktı. Riski yok

denecek kadar azdı. Ayrıca yanımda çalışanların arasında ayrılmak isteyen iki

adamım vardı ve onları bugüne kadar ki hizmetlerinden dolayı yüklü miktarda

para vererek göndermek istiyordum. Kendilerine yeni bir hayat kurmaları için

destek olmalıydım. Bunu ben yapamıyordum ama en azından başkalarına kanat

takabilirdim. Bu işi onlar için kabul etmiştim. Beynim bu düşüncelerle

çalkalanırken adam masamın üstüne kapalı bir dosya bıraktı.

“Bütün

bilgiler burada yazılı. Bir haftan var.” dedi ve sessizce çekip gitti. Onun

gidişiyle dosyayı alıp yavaşça ayağa kalktım. Uyumam gerekiyordu, zorlu bir gün

geçirmiştik üstelik de hafif sarhoş olmuştum. Merdivenlere doğru yürürken Lidya

çıktı karşıma. Gözlerinde gördüğüm şey hayal kırıklığından başka bir şey

değildi.

“Görüntünüz

haydutlara benzemiyor olabilir ama ne yazık ki sizin ruhunuz kirlenmiş.”

Sanırım adamla konuştuklarımı duymuştu.

“Sen

burada çalıştığın halde masum kalabilir misin bana onu söyle?” diyerek

tısladım. Nasıl ki bu haydutların içinde onlardan biri haline dönüşmem benim

için kaçınılmaz bir son olduysa, bu kızın da böyle bir yerde temiz kalması

mümkün değildi.

“Elbette.”

dedi kararlı bir şekilde burnunu kaldırarak. Bunu beklemediğim için bir an

şaşkınlık yaşadım ve kendinden emin görüntüsünü inceledim.

“Allah

dilerse her şey mümkün olur. Ateşin Hz İbrahim’i yakmadığı gibi, Hz Musa’nın

koca nehirde boğulmadığı gibi beni de kirlenmemiş bir halde bu bataklıktan

çekip kurtarır. İnanıyorum çok yakında hiç ummadığım bir yerden bana yardım eli

uzanacak.” Onda ki bu inanç bir an için beni düşündürmüştü ama yine de komik

bir şey söylemiş gibi imalı bir şekilde güldüm.

“Hayal

aleminde yaşıyorsun.”

“Asla…

Sizin için de Allah’a dua edeceğim.”

“Boşuna

vaktini harcama, bu saatten sonra benim için hiçbir umut yok.”

“Allah

büyüktür efendim. Hiç umulmadık çıkış kapıları açar ve bir anda kendinizi gül

bahçesinde bulursunuz. Üstelik siz istemeseniz bile…”