อรัลยืนมองรถของพี่ชายเซริที่แล่นออกไปจนลับตา มือใหญ่ที่เคยกอดเซริไว้เมื่อครู่กำแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แววตานิ่งขรึมเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแน่วแน่จริงจัง เขาสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ก้มลงมองโทรศัพท์ในมือก่อนจะโทรหาใครบางคน เสียงสัญญาณดังไม่นานก็มีเสียงตอบรับจากปลายสาย
[ว่าไงมึง] เสียงของภีมยังฟังดูอารมณ์ดีเหมือนเดิม
“กูว่ากูจะไปเจอพี่ชายเซ” เสียงทุ้มของอรัลพูดออกมาอย่างหนักแน่น
[ห๊ะ!? เดี๋ยวนี้เลย??]
“เออ!! เดี๋ยวนี้แหละ”
[มึงจะไปแบบนี้เลยเหรอวะ ไม่คิดแผน ไม่เตรียมใจ ไม่ห่าอะไรเลยนะเว้ย!!] อรัลนิ่งไปเพียงครู่ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ไม่ต้องมีแผนอะไรหรอก แค่คุยกันแบบลูกผู้ชาย” ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งก่อนภีมจะถอนหายใจยาวออกมา
[เฮ้อ... แล้วแต่มึง งั้นขอให้มึงมีชีวิตรอดกลับมาเล่าให้กูฟังด้วย]
“เออ!!” อรัลตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะตัดสาย เขายืนนิ่งอยู่กับที่ สายลมช่วงบ่ายแก่ ๆ พัดผ่านใบหน้าคมนั้น แต่แทน
