หลังเลิกเรียนอรัลกดโทรศัพท์หาเซริหลายครั้งแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ส่งข้อความไปเธอไม่อ่านและไม่ตอบ อรัลมองโทรศัพท์พลางบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“ไปไหน?? หรือหนีเที่ยว”
“บ่นอะไรของมึงไอ้ห่า” ภีมเห็นอรัลขมวดคิ้วมองโทรศัพท์ในมือก่อนจะบ่นพึมพำเบา ๆ ก็อดจะอยากรู้อยากเห็นไม่ได้
“เสือก!!”
“เออ!! กูไม่เสือกก็ได้” ภีมโวยวายใส่อรัลเสียงดังก่อนจะสะบัดหน้าใส่ด้วยท่าทางที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังงอน
“กูไม่ง้อนะ”
“ไอ้รัล ไอ้สัส ง้อกูหน่อยก็ไม่ได้”
“มึงสำคัญหรือไงกูถึงต้องง้อ”
“กูเพื่อนมึงนะ”
“หึ” อรัลเค้นเสียงในลำคอปรายตามองภีมก่อนจะเดินแยกออกมา เขาต้องไปหาเซริที่ตึกเรียน แม้พวกเขาจะเรียนคณะเดียวกันแต่ก็มีบางวิชาที่เรียนคนละที่คนละตึก อีกอย่างเทอมหน้าเขาก็ฝึกงานไม่ได้เข้ามหาลัยแล้วด้วย
อรัลเดินมาถึงหน้าตึกเรียนเขามองหาเซริที่โต๊ะประจำแต่ไม่เห็นเธอนั่งอยู่ เขาเลือกที่จะมายืนรอเธอที่หน้าตึก นักศึกษาคนแล้วค
