Ep.6: ระวังโดนคาบ

1417 Words

“เซ!?” เสียงคุ้นเคยดังแทรกขึ้นมาในขณะเธอกำลังจะโต้กลับ อารมณ์ขุ่นมัวของเซริชะงักค้าง เช่นเดียวกับอรัลที่หันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน เหนือเมฆยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “มายืนทำอะไรตรงนี้ พี่เป็นห่วงเราแทบแย่ เห็นว่าออกมานานแล้วกลัวจะเกิดอะไรขึ้นเลยออกมาตาม” เซริสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้เหนือเมฆ ราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่มีอะไรค่ะ นี่เซก็กำลังจะกลับเข้าไปข้างในแล้ว” เหนือเมฆพยักหน้ารับช้า ๆ ก่อนจะปรายตามองอรัลแว็บหนึ่ง สายตาคมของทั้งสองคนสบกันราวเพียงแว็บเดียว ก่อนที่เหนือเมฆจะเอ่ยเสียงเรียบ “งั้นไปกันเถอะ” เซริไม่รอช้า รีบก้าวไปหาเหนือเมฆโดยไม่หันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นแม้แต่นิดเดียว ทิ้งให้อรัลยืนนิ่งอยู่เพียงลำพัง ดวงตาคมของเขาทอดมองแผ่นหลังของเธอที่ค่อย ๆ ไกลออกไป ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในอก ความโกรธ ความโมโห และความรู้สึกที่เขาเองก็ยังอธิบายกับตัวเองไม่ได้ว่ามันคืออะไร “เซ รู้จักกับผู้ชายคนนั้นเหรอ” เหนือเมฆเอ่ยถาม สายตาที่มองเธอกลับเต็มไปด้วยความสงสัย เขาเห็นเธอคุยกับผู้ชายคนนั้นก่อนที่เขาจะเดินเข้าไป และถ้าจำไม่ผิด คนคนนั้นคือ อรัล รุ่นพี่คนดังของคณะ “ไม่ค่ะ” คำตอบสั้น ๆ ของเซริทำให้เหนือเมฆเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ “อื้ม แล้วนี่ทำไมออกมาเดินคนเดียว มันอันตรายรู้ไหม” “เซ แค่อยากออกมาสูดอากาศเพื่อให้สร่างเมา” “ดื่มแค่นิดเดียวเมาแล้วเหรอ” “หึ คออ่อน” เหนือเมฆหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือโยกหัวเซริไปมามองเธอด้วยแววตาเอ็นดู ผู้หญิงที่เขาแอบชอบมานาน แต่ไม่เคยกล้าก้าวข้ามเส้นความเป็นพี่น้อง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้คิดเหมือนเขา “ใครจะคอแข็งเหมือนพี่เหนือละคะ” เสียงใส ๆ ของเซริดังขึ้นก่อนที่เหนือเมฆจะยกมือขึ้นขยี้ผมเธอเบา ๆ “พี่ว่าคราวหลังอย่าดื่มเลยดีกว่า คออ่อนแบบนี้ เดี๋ยวเมาแล้วมีคนฉวยโอกาสขึ้นมาจะทำยังไง” เซริมองเขาก่อนจะเม้มปากเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเหนือเมฆเป็นห่วงเธอเสมอ เขาดูแลเธอดีมาตลอดตั้งแต่ปีหนึ่ง ในฐานะพี่รหัสที่แสนดีแต่บางครั้งความห่วงใยของเขาก็มากเกินไปหน่อย มากจนเธอรู้สึกอึดอัด “เซดูแลตัวเองได้ค่ะ พี่เหนือไม่ต้องห่วงขนาดนั้นก็ได้” “พูดแบบนี้แปลว่าอยากให้พี่เลิกห่วงเหรอ” เหนือเมฆเลิกคิ้วมองเธอด้วยรอยยิ้ม แต่ด้วยดวงตาของเขากลับสะท้อนความน้อยใจ “เปล่าค่ะ พี่เหนือสนใจได้แต่เซไม่อยากให้พี่เหนื่อยกับเซเกินไป เดี๋ยวหาแฟนไม่ได้จะมาโทษเซเอา” เหนือเมฆถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยิ้มจาง ๆ “เฮ้อ... ดื้อ” “กลับเข้าห้องกันเถอะค่ะ ป่านนี้หอมกับทุกคนคงเป็นห่วงแย่แล้ว” เซริเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะหันหลังเดินนำกลับไปที่ห้อง VIP เหนือเมฆพยักหน้ารับแล้วก้าวตามไป แต่ก่อนที่เซริจะเปิดประตูเข้าไป เธอกลับอดไม่ได้ที่จะหันกลับมองไปทางเดิมที่เธอเพิ่งจากมา ตรงนั้นว่างเปล่า อรัลไม่ได้ยืนอยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่เห็นตัวแต่เธอกลับรู้สึกได้ว่าสายตาคู่นั้นยังคงมองเธออยู่ตลอดเวลา หลังจากกลับมาที่โต๊ะอรัลก็เอาแต่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะดื่มไปเท่าไหร่ภาพที่เธอเดินไปกับผู้ชายคนนั้นก็ยังติดตา เหนือเมฆ... ผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับเธอ แค่พี่รหัส หรือมากกว่านั้น?? อรัลกัดฟันแน่น รู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล ไม่ชอบที่เห็นเธอเดินไปกับผู้ชายคนอื่น ไม่ชอบที่เธอทำเหมือนไม่สนใจเขาและที่ไม่ชอบที่สุดคือเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ “ไอ้ห่ารัล มึงเป็นอะไรของมึง” เสียงภีมดังขึ้นขัดความคิดอันสับสนวุ่นวาย อรัลเหลือบมองเพื่อนก่อนจะตอบเสียงเรียบ “เปล่า” “เปล่าพ่อง” ภีมเลิกคิ้ว มองสีหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะขำ “มึงหงุดหงิดที่เห็นน้องเขาเดินไปกับคนอื่น หรือเพราะมึงดันสนใจเขาขึ้นมาจริง ๆ วะ” “พูดมาก!!” อรัลขมวดคิ้วตวัดสายตามองเพื่อนอย่างขู่กลาย ๆ “เออ ๆ กูไม่พูดก็ได้” ภีมยักไหล่ยอมแพ้ แต่รอยยิ้มขำ ๆ ยังไม่หายไปจากใบหน้า “แต่กูบอกเลยนะ หน้ามึงแม่งฟ้องฉิบหาย” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของภีมทำให้อรัลหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม เขาเบือนหน้าหนีแล้วยกแก้วเหล้ากรอกเข้าปากอึกใหญ่ หวังให้แอลกอฮอล์ช่วยดับความร้อนรุ่มที่เดือดพล่านอยู่ในอก “มึงไม่สนใจน้องเขาจริง ๆ ก็ไม่เป็นไร” คราวนี้เป็นเก้าที่พูดขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มที่นั่งเงียบมานานจ้องมองอรัลด้วยสายตารู้ทัน ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วทิ้งท้ายอย่างจงใจ “แต่ถ้าสนใจแล้วมัวแต่นิ่ง ระวังจะโดนคนอื่นคาบไปแดกนะเว้ย” นับตั้งแต่วันที่เจอเขาที่ผับ ดูเหมือนว่าเธอจะเจออรัลบ่อยขึ้นจนน่าแปลกใจ ทั้งที่เธอเรียนที่นี่มาสองปีแต่ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยสักครั้ง แต่พอเจอกันครั้งหนึ่งแล้วกลับต้องเจอกันบ่อยเสียอย่างนั้น เหมือนตอนนี้... สายตาของเซริเหลือบไปเห็นอรัลนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่โต๊ะหน้าคณะ ท่าทางเขาดูสบาย ๆ ต่างจากวันนั้นที่เขาเต็มไปด้วยท่าทีเย็นชาและคำพูดเชิงดูถูกจนทำให้เธอหงุดหงิด “ไอ้เซ มองอะไรน่ะ??” น้ำหอมที่เดินข้าง ๆ เอ่ยถามก่อนจะมองตามสายตาเธอไป “เปล่า” เซริรีบละสายตาแล้วหันไปหาน้ำหอมแทน “เลิกเรียนแล้วหอมจะกลับเลยไหม” “ยังอ่ะ หอมจะชวนเซไปเที่ยว” “เที่ยว?? ที่ไหนอีกละ” เซริขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “น่านะ ไปเที่ยวกับหอมหน่อย” น้ำหอมยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย “ไปไหนล่ะ” “รับปากก่อนแล้วจะบอก” เซริหรี่ตามองเพื่อนด้วยสายตาจับผิด เพราะทุกครั้งที่น้ำหอมชวนไปเที่ยวมักจะเป็นที่ที่เธอคาดไม่ถึง แถมยังชอบพาเธอไปเจอเรื่องแปลก ๆ อีกต่างหาก “ไม่บอกก่อนแล้วใครจะรับปาก” “ก็ได้… ไปผับ” น้ำหอมลากเสียง ก่อนจะเฉลยออกมา “ผับ?? ไปทำไม” เซริเลิกคิ้วขึ้นสูง “ไปถือศีลมั้ง ถามได้ไปผับก็ต้องไปเที่ยวสิ” “เซไม่อยากไป” เธอส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย ผับเป็นสถานที่ที่เธอไม่อยากไปมากที่สุด “น่านะเซ ไปเป็นเพื่อนหอมหน่อย” น้ำหอมเกาะแขนเธอแล้วเริ่มออดอ้อน “เซจะให้หอมไปคนเดียวเหรอ ไม่ห่วงเหรอ ถ้าหอมเมาแล้วโดนล่อลวงจะทำยังไง” “ก็ไม่ต้องไป” “แต่หอมอยากไปแดนซ์ อยากดิ้ง อยากฟังเพลงเพราะ ๆ ส่องผู้ชายหล่อ ๆ” “เฮ้อ…” เซริถอนหายใจยาวพลางส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของเพื่อนสนิท “เซไม่รัก ไม่ห่วงหอมแล้วเหรอ” เซริกอดอกแล้วมองหน้าน้ำหอมอย่างชั่งใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ อย่างยอมแพ้ในที่สุด เพราะคำว่ารักและเป็นห่วงเพื่อนนี่แหละทำให้เธอปฏิเสธไม่ลงเลยสักครั้ง “ก็ได้” “เย่!!!” น้ำหอมแทบจะกระโดดกอดเธอ “แต่… ห้ามเมา ห้ามกลับดึก” เซริย้ำเสียงเข้ม “ได้ ๆ ตามใจเซเลย” “แล้วก็…” เซริมองหน้าเพื่อนอย่างจริงจัง “ไม่เอาชุดโป๊ ๆ แบบวันนี้อีกแล้วนะ” “โอ๊ยยย ได้เลย ไม่โป๊ ๆ ตามใจแม่สาวเรียบร้อยของหอม” แม้จะรับปากแบบนั้น แต่แววตาเจ้าเล่ห์ของน้ำหอมทำให้เซริเริ่มรู้สึกว่าคำว่า ‘ตามใจ’ ของเพื่อนคนนี้ ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more