จันทร์เจ้าอาศัยจังหวะชุลมุนปลีกตัวออกมาโดยไม่มีใครสงสัย ทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับการหามคนเจ็บฝั่งมาคัสและเดนิซอฟไปรักษาบาดแผลภายในบ้าน เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมคนพวกนี้ถึงได้ญาติดีกันเร็วนัก ทั้งที่เมื่อครู่ยังรบราฆ่าฟันกันอยู่เลย และการกลับมาของมารีอาครั้งนี้เธอก็ยังไม่ทราบ เธอดินออกมาที่ถนนใหญ่ ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าเข้ามาทุกทียังไม่รู้จุดหมายแน่ชัดว่าจะไปทางไหนมันมืดไปหมด เธออยากกลับบ้านอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็น กลับไปทำงานใช้หนี้ที่ดูแล้วชาตินี้ก็คงไม่มีวันหมดไม่อยากได้แล้วชีวิตสุขสบาย ใครจะรู้ว่าเธอเจ็บช้ำเท่าไหร่กว่าจะมาถึงจุดนี้ เส้นทางที่เดินไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ วันนี้คงสุดทางของมันแล้ว เธอคงไม่เหมาะกับที่นี่อีกต่อไป
"ลาก่อนเดซี่เด็กดีของมามี๊ ลาก่อนทุกคน " จันทร์เจ้ายืนมองบ้านหลังงามที่อยู่ไกลลิบลับ ความสุข ความทรงจำที่ผ่านเข้ามาเธอจะไม่มีวันลืมรวมถึงความรักของมาเฟียที่ชื่อม
