35 สำลักข้อกล่าวหา
ทีปกรรู้สึกตัวอีกครั้งพร้อมอาการเจ็บที่หัวไหล่ข้างซ้ายพอก้มลงมองพบว่าตนอยู่ในชุดของโรงพยาบาลและมีผ้าก็อทปิดแผลพันรอบหัวไหล่ ใบหน้าหล่อคมแสดงอาการเจ็บเมื่อเริ่มขยับตัว
“พีทฟื้นแล้ว! ฮึก..พีท”
“คุณแม่…อึก..มันเกิดอะไรขึ้น~”
“พีทถูกยิง ฮื้อๆๆ ไม่เจ็บใช่ไหมลูกแม่” คุณหญิงอมรรัตน์มองหน้าซีดเผือดของลูกชายแล้วโล่งใจ โชคดีที่กระสุนแค่ถากหัวไหล่ไปและรถที่ทีปกรขับระบบเซฟตี้ค่อนข้างดี ทำให้เขาไม่ได้เป็นอะไรมาก นึกไม่ออกเลยถ้าทีปกรไม่ฟื้นขึ้นมาคงหัวใจแหลกสลาย
“อึก..ใครช่วยผมไว้~”
“หมอแดนน่ะสิ โชคดีที่หมอแดนมีเวลาว่างรับโทรศัพท์ ไม่งั้นคงไม่มีใครรู้ว่าลูกถูกไล่ยิง”
“พวกมันเป็นใครครับ”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ลูกไม่ได้มีศัตรูที่ไหนใช่มั้ย”
ทีปกรหลบสายตาลงต่ำครุ่นคิดว่าใครที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ เพราะเขาไม่เคยมีเรื่องกับใคร...เว้นแต่รมิดา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะรมิดายิงปืนไม่
