04 เจอหน้า
1113 Words
04 เจอหน้า
"พี่พีท..." ฟ้ากำลังแกล้งเธอ ทำไมฟ้าถึงใจร้ายขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเธอยังลืมเขาไม่ได้ แต่ฟ้ากลับลิขิตให้มาพบกันอีกครั้ง
แววตาของเขา...ไม่ใช่พี่พีทแสนดีคนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว
พรึ่บ!
"โอ้ยยย!!"
"พีทอย่าดึงน้อง! น้าขอร้องล่ะ..นะ...น้องไม่สบายอยู่"
"น้องหรอ เท่าที่จำได้น้องของผมมีแค่แพมคนเดียว ส่วนผู้หญิงคนนี้..." ทีปกรหันมามองด้วยสายตาสุดแสนเย็นชา ในขณะที่มือใหญ่กำข้อแขนเล็กไว้แน่น "เป็นแค่มนุษย์ร่วมโลกที่ผมเคยรู้จัก!"
"พะ...พี่พีทจะพาดาไปไหน!"
"ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัวหยุดเรียกฉันว่าพี่!"
รมิดาอ้าปากค้าง
เขาเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปจนคิดว่านี่ไม่ใช่ทีปกรคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก ผู้ชายคนนั้นแสนดี จิตใจดี อ่อนโยน อ่อนน้อมถ่อมตนไม่ใช่ผู้ชายก้าวร้าวแบบนี้
"พีทน้าขอล่ะ ปล่อยยัยดาเถอะนะ...นะ..น้องไม่ค่อยสบาย"
"จะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับผม ชีวิตของเธอ...ไม่มีค่าเลยด้วยซ้ำรมิดา!"
"โอ้ยย!! ปล่อย..ดะ...ดาเจ็บ!"
พลังฉุดกระชากมหาศาลไม่อาจทำให้รมิดาต้านทานแรงของเขาได้ ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวทีปกรมาก ขณะเดียวกันใจคอก็เริ่มไม่ค่อยดีเข้าไปเรื่อยๆเมื่อเขาพาเธอมายังห้อง ICU
ขอล่ะ...อย่าเป็นคนที่เธอคิดเลย
คู่กรณีของรมิดานอนอยู่ข้างหน้า มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ที่บริเวณหัวมีผ้าก็อทสีขาวเปือนคราบเลือดพันไว้จนดูเหมือนมัมมี่ ชีพจรค่อนข้างอ่อนบ่งบอกว่าอาการไม่ค่อยสู้ดี แถมเนื้อตัวก็ยังมีคราบเลือดและบาดแผลเต็มไปหมด
รมิดาทรุดฮวบลงบนพื้น ริมฝีปากสั่นเฝ้าถามตัวเองว่า...มันไม่จริง! มันไม่ใช่เรื่องจริง! ทำไม...ทำไมต้องเป็นทิชากร!
"ดา..ลูก" จินตนาถึงกับร่ำให้เพราะสงสารลูกสาว หากวันนี้เป็นคนพารมิดามาหาหมอเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้
"พะ...แพม"
"ไม่ต้องมาบีบน้ำตาหลอกรมิดา มันคือแผนการของเธอใช่ไหม! เธอตั้งใจจะทำให้แพมเป็นแบบนี้ใช่ไหม! เธอรู้ว่าเป็นรถแพมก็เลยจงใจเดินตัดหน้า!!"
"ฮึก...ดะ..ดาไม่ได้ตั้งใจ ดาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารถคันนี้เป็นรถของคุณแพม"
"เธอเกลียดที่แพมชอบปั่นหัวให้ฉันเลิกกับเธอ" มื้อแข็งปานคีมเหล็กดึงร่างของรมิดาขึ้นพาเธอเดินไปข้างเตียง กดหน้าของเธอลงเพื่อให้มองเห็นทิชากรได้ชัดเจน "เธอจงใจ! เธอตั้งใจจะฆ่าแพม!!"
"ฮึก! ดาไม่เคยเกลียดคุณแพม...ฮรื้ออ...ดารู้ที่คุณแพมชอบปั่นหัวให้เราเลิกกัน...พะ...เพราะดาก็ไม่เหมาะสมกับคุณ"
"อ้อ! จะบอกว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดของแพมสินะ ที่เธอเดินตัดหน้ารถจนพลิกคว่ำก็ความผิดของแพมงั้นหรอ"
"ระ...เรื่องนี้ดาผิด..ตะ..แต่ดาอธิบายได้"
"ไม่ต้องอธิบายหรอกรมิดา ตอนนี้แพมกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!" ทีปกรเอ่ยด้วยความเจ็บปวด พยายามจนกว่าความสามารถแล้วแต่สุดท้ายก็ช่วยทิชากรไม่ได้อยู่ดี "เธอจะชดใช้ยังไงกับอนาคตที่แสนสดใสของแพม!!"
"ฮึก!" รมิดาเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้สู้ให้ทิชากรขับรถชนเธอให้ตายไปซะยังจะดีกว่า "ดะ..ดาขอโทษ ฮรือ ดาไม่ได้ตั้งใจ"
"ต่อให้เธอพูดคำว่าขอโทษเป็นล้านครั้ง มันก็ไม่มีทางทำให้แพมกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอก ถ้าแพมเป็นอะไรไปพ่อกับแม่ของฉันจะอยู่ยังไง!"
"ฮรือ..ฮรือ...ดะ..ดาไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ"
"แต่ถ้าเธอระวังมากกว่านี้เรื่องมันก็คงไม่เกิด!!!" ทีปกรตะคอกเสียงดัง หากเป็นไปได้อยากจับรมิดามาบีบคอให้ตายคามือแลกกับชีวิตของทิชากร "เธอจะชดใช้ยังไงรมิดา ตอบมา!!"
"ดะ...ดาไม่รู้ ฮึก! คะ..คุณพีทดาเจ็บ ฮรือออ"
"เจ็บก็บอกมาว่าเธอจะชดใช้ยังไง!"
"พีท..น้าขอร้องล่ะ ให้น้าก้มลงกราบก็ได้...ปะ..ปล่อยแขนน้องเถอะนะ" จินตนายกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนแทนลูกสาว ถึงชายหนุ่มจะไม่ใช่คนเดิมแต่ก็ยังหวังว่าลึกๆทีปกรจะเห็นแก่คนเคยรักกัน
"ไม่ปล่อยจนกว่าพวกคุณทั้งสองจะตอบผมมาว่า...จะชดใช้เรื่องราวทั้งหมดยังไง!"
รมิดามองชายที่ยังรักสุดหัวใจทั้งน้ำตา แม้หยดน้ำตาจะบดบังจนภาพเบลอแต่เธอก็สามารถมองเห็นความหล่อเหลาของเขาได้อย่างชัดเจน ยังหล่อและดูดีเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ แต่เขาจะรู้หรือเปล่าว่าตั้งแต่เช้าเธอยังไม่ได้ทานข้าวและตอนนี้ยาที่หมอฉีดให้กำลังออกฤทธิ์
เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายของอีกคน ทีปกรค่อยๆคลายมือออกจากต้นแขน ไม่ได้สงสาร แค่ไม่อยากแต่ต้องเนื้อตัวของผู้หญิงสกปรกคนนี้ก็เท่านั้นเอง
"ถ้าเอาชีวิตเธอไปแลกกับชีวิตแพมได้...ฉันทำไปนานแล้ว อีกไม่กี่เดือนความฝันของแพมก็จะเป็นจริง แต่เธอ....กลับมาดับฝันว่าที่ทนายน้อย!"
"ฮึก...ถ้าเลือกได้ ฉันก็อยากจะแลกชีวิตกับคุณแพม เพราะชีวิตของฉันมันไร้ความหมายมาตั้งนานแล้ว"
"นอกจากชีวิตจะไร้ความหมาย ตัวเธอเองก็ไร้ค่าเหมือนกันรมิดา! ทำไมพระเจ้าถึงไม่เลือกเอาชีวิตคนชั่วๆอย่างเธอไปนะ!"
"ฮึก..." รมิดาพูดไม่ออก ทั้งเจ็บทั้งจุกกับคำพูดที่แสนเชือดเฉือนหัวใจ แค่ไม่กี่คำก็ทำให้เธอเจ็บปวดได้ขนาดนี้เชียวหรือ
ตึก!ตึก!
ปึ้ง!
เสียงประตูถูกเปิดออกก่อนที่ฝีเท้าหนักๆของคนกลุ่มหนึ่งจะเดินเข้ามา รมิดาเอี๊ยวตัวหันกลับไปมอง แต่ทันใดนั้นก็มีฝ่ามือปริศนาฟาดลงบนแก้มของเธออย่างจังจนหน้าหัน
เพี้ยะ!!
"แก! อีผู้หญิงชั้นต่ำ! เพราะแกคนเดียว...แกทำให้ลูกสาวของฉันเป็นแบบนี้!!"
- Writer
