18 ของสำคัญ
"ดะ..ดาไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"
รมิดาพยายามตั้งสติ ค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของทิชากร อาการหน้ามืดวิงเวียนคือผลข้างเคียงของโรคซึ่งไม่รู้ว่ามันจะกำเริบเมื่อไหร่ โชคดีที่ช่วงนี้ไม่มีอาการปวดเพราะนั่นจะยิ่งทำให้เธอทรมาน อาการปวดกำเริบแต่ละทีแม้กระทั่งยาแก้ปวดชนิดรุนแรงอย่างระงับอาการปวดไว้ไม่อยู่
"แต่หน้าเธอซีด" ใบหน้าของรมิดาซีดมาก ซีดจนตกใจ ซึ่งเขาก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร ทีปกรยื่นมือไปอังหน้าผากเล็กนั่นทำให้เจ้าตัวน้ำตาร่วงเผาะ
"คะ..คุณพีท" ดวงตาคู่สวยกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทำให้หวนกลับไปนึกถึงเรื่องราวในอดีต ช่วงที่เธอป่วยก็มีผู้ชายคนนี้คอยเป็นทั้งหมอกายและหมอใจ และยิ่งสะอื้นหนักขึ้นเมื่อรู้ว่าไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
"ที่ฉันแตะต้องตัวเธอไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรอก ก็แค่ไม่อยากให้เธอมาตายในบ้านของฉันก็แค่นั้น" ชายหนุ่มรีบชักมือออกเพราะหญิงสาวไม่ได้มีอาการตัวร้อนแต่อย่
