ความเดิม- ..ขอบคุณครับที่เมตตาผมกับน้อง เดี๋ยวผมไปส่งครับ ผมช่วยครับ.. มานพเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วเข้าไปพยุงหญิงชราให้ลุกขึ้น
………………………………………..
..เดี๋ยวหนูช่วยกางร่มให้ด้วยค่ะ แดดร้อนมากเลย.. มานิดาเอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปหยิบร่มที่แขวนไว้ที่ข้างฝามาถือไว้แล้วเดินตามทุกคนออกมา เมื่อเดินออกมากลางแจ้งจึงกางร่มออกแล้วเดินไปประชิดตัวหญิงสูงวัยเพื่อให้เข้าถึงรัศมีของร่ม
..ขอบใจมากนะลูก.. นางจันทราหันมายิ้มให้เด็กสาวอย่างนึกเอ็นดูแล้วหันไปส่งสายตาให้ลูกชายอย่างเป็นเชิงบอก
ธันทรรีบเดินเข้ามาประชิดตัวหญิงสาวแล้วคว้าร่มในมือสาวเจ้ามาถือไว้เสียเอง ..ตัวก็เตี้ยแค่เนี๊ยะ..เวลาถือร่มตรงปลายมันจะมาโดนตาผมละซิ เดี๋ยวผมถือเอง..
ด้านมานิดาเมื่อได้ยินคนตัวโตพูดแบบนั้นก็รีบปล่อยมือจากร่มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วทำท่าจะถอยฉากออกมาจากรัศมีร่ม แต่ทว่าถูกอีกคนคว้าข้อมือไว้เสียก่อน
..จะไปไหนละนั่นยัยเรืองแสง แด
