ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 2

ตอนที่.9 อยากลองรักใหม่ (1)

เรื่อง: ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 2

ตอนที่.9 อยากลองรักใหม่ (1)

โดย:srikarin2489

รถยุโรปคันหรูสีขาววิ่งเข้ามาจอดยังลานจอดรถของร้านอาหาร ทำให้ลดาที่เพิ่งลงจากรถตัวเองหยุดยืนรอ ร่างสูงโปร่งของอโรชาลงจากรถ หันมายกมือให้พร้อมยิ้มทักทาย ก่อนจะเดินอ้อมรถเข้ามาหา

“ยิ้มอะไรหรือฝ้าย หรือพี่มีอะไรผิดปกติ” อโรชาก้มสำรวจตัวเองอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองแล้วอมยิ้ม

“วันนี้พี่อุ้มดูแปลกตา ทุกทีเห็นใส่แต่สูท พี่อุ้มแต่งแบบนี้สวยเท่เชียว” อโรชาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงสแล็คสีเทาเข้มเรียบง่ายดูดี ผมยาวมัดรวบตึงดูแปลกตา สวมรองเท้าผ้าใบหนังสีน้ำตาล วัย54แล้วแต่ยังดูสวยปนเท่ รูปร่างสูงโปร่งยังไม่มีร่องรอยของการมีอายุ ทั้งรูปร่างหน้าตาผิวพรรณยังดูดีทุกอย่าง

“ฝ้ายก็ดูดี ตัดผมมาใหม่ใช่มั้ย ดูแปลกตาไป” อโรชาเอียงคอดูคู่สนทนาอย่างพิจารณา

“ค่ะ ช่างบอกว่าทรงนี้ลดอายุได้เป็นสิบปี เขาเรียกว่าทรงกระชากวัย ไอ้เราก็อยากดูเด็กเลยทำ” พูดปนหัวเราะเบา ลดาตัดผมใหม่ยาวแค่ประบ่าสไลเลเยอร์ สีน้ำตาลเข้ม ดูสวยสดใสลดวัยได้เยอะ สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเช่นกัน กางเกงยีนส์ปล่อยชายเสื้อสบาย ๆ กับรองเท้าคัชชูสีขาวและกระเป๋าถือสีขาวเข้าชุดกัน

“ฝ้ายเป็นคนตัวเล็ก หน้าตาดูเด็กกว่าอายุอยู่แล้ว ทำผมทรงนี้ยิ่งดูเด็กลงอีกสดใสขึ้น เวลาไปกับลูกสาวคนคงคิดว่าเป็นพี่น้องกัน”

“นี่ล่ะค่ะข้อดีของการเป็นม่าย ไม่มีสามีกวนใจทำให้รู้สึกเป็นอิสระสบายใจ ฝ้ายเบื่อชีวิตคู่จนไม่อยากมีอีก อยู่เป็นโสดมีความสุขสบายใจกว่ามีคู่เยอะ ฝ้ายพอใจกับชีวิตทุกวันนี้ อยู่กับลูกมีความสุขดี ฝ้ายอยู่กับลูกตามลำพังมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พอเป็นม่ายจึงไม่รู้สึกแปลกอะไร”

“เข้าไปข้างในกันเถ่อะ พี่จองโต๊ะไว้แล้ว อาหารเขาอร่อยต้องจองโต๊ะล่วงหน้า เขาไม่รับวอร์กอิน” ลดายิ้มสดใสเมื่อคนชวนยื่นมือมาหา จึงเอื้อมมือไปวางบนฝ่ามือนุ่มขาวสะอาดนั้น สัมผัสได้ถึงความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อกัน อบอุ่นเต็มตื้นอยู่ในใจ เดินจับมือกันเข้าไปข้างใน

บรรยากาศของร้านอาหารร่มรื่นด้วยต้นไม้เป็นธรรมชาติมีคลองน้ำเล็ก ๆ บรรยากาศดีสงบร่มรื่นจนไม่น่าเชื่อว่าอยู่ในกรุงเทพฯ มีมุมให้ถ่ายรูปเยอะสำหรับคนชอบถ่ายรูป พอเดินเข้ามาข้างใน ได้รับความสนใจจากลูกค้าของทางร้าน ที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่หันมาดู คนสูงกว่าดูสวยคมปนเท่ ส่วนคนตัวเล็กออกแนวสวยน่ารักสดใส อโรชาเลือกโต๊ะในส่วนอินดอร์ ระหว่างรออาหาร น้ำผลไม้ปั่นถูกนำมาเสิร์ฟก่อน

“พี่เห็นโฆษณาตัวใหม่ที่ฝ้ายถ่ายกับลูก สวยทั้งแม่ทั้งลูกเลย”

“เหรอคะ ฝ้ายลุ้นอยู่ว่าฟีคแบ็กจะเป็นยังไง” ลดาอมยิ้มเมื่อเห็นคู่สนทนายกหัวแม่มือให้ เป็นการชมพร้อมรอยยิ้ม

“ฝ้ายคอยขับรถรับส่งลูกไปทำงาน เจ้าของสินค้าเห็นเลยติดต่อมา ฝ้ายเห็นว่าไม่เสียหายอะไรเลยรับ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นโฆษณาผ้าอ้อมผู้ใหญ่” พูดเล่นเจือยิ้มขำ

“ฝ้ายไม่ได้ดูแก่จนต้องโฆษณาผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ใครเห็นโฆษณาบอกเป็นเสียงเดียวกัน ว่าสวยทั้งแม่ทั้งลูก เจ้าของสินค้าเขาเลือกได้ถูกแล้วล่ะ คนอายุขึ้นเลขห้าแล้วแต่ยังสดใสดูดี ทำให้สินค้าเขาน่าสนใจขึ้น เห็นข่าวว่ามีงานติดต่อเข้ามาอีกใช่มั้ย”

“ค่ะ กำลังดู ๆ อยู่แนนช่วยดูด้วย สงสัยจะมาดังตอนแก่” อโรชาพลอยยิ้มด้วย เมื่อลดาบอกด้วยรอยยิ้มสดใส

“พี่อุ้มรู้เรื่องหมออินมีเรื่องกับนายธีระ ตอนไปเที่ยวผับมั้ย” สีหน้าอโรชาขรึมขึ้น เมื่อเปลี่ยนมาคุยเรื่องนี้

“เมื่อคืนตุลขับรถมาส่ง อินเมาด้วยเห็นลูกร้องไห้แล้วเวทนา ในชีวิตอินมีแต่เรื่องความรัก ที่ทำให้เขาเป็นทุกข์เสียใจ อินบอกว่าฟางคบกับนายธีระ เป็นเรื่องจริงหรือฝ้าย”

“น่าจะอย่างนั้นล่ะค่ะ ฝ้ายพยายามเตือนลูกแล้ว เขาไม่ฟังดื้อขึ้นเยอะเลย นิสัยเขาตอนนี้เหมือนคุณพ่อเขา” ลดาถอนใจเบาแววตาหนักใจเมื่อพูดถึงลูกสาว ปาลิดาไม่เพียงสูญเสียความจำบางส่วน นิสัยยังเปลี่ยนไปด้วยโดยเฉพาะความดื้อ แต่ก่อนแม่พูดตักเตือนอะไรจะเชื่อฟัง แต่ตอนนี้ทั้งไม่ฟังแถมยังทำตรงข้ามกับสิ่งที่แม่เตือน

“ฟางเปลี่ยนไปมากเลยค่ะพี่อุ้ม พูดเรื่องหมออินทีไร เขาจะออกอาการโมโหไม่อยากฟัง เขาสองคนเคยรักกันมาก กลับกลายเป็นแบบนี้ คนที่เขาเคยรักเขากลับไม่ชอบหน้า คนที่เคยเกลียดเขากลับชอบ มันเป็นโชคชะตาอะไรแบบนี้” ลดาส่ายหน้าบ่น

“ฝ้ายได้แต่ภาวนาขอให้ความจำฟางกลับมาเร็วๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ถ้าเขามีความสัมพันธ์กับนายธีระ ต่อไปภายภาคหน้าถ้าความจำเขากลับมา เขาคงเสียใจเพราะเขาเคยชิงชังเกลียดนายธีระมาก”

“เพราะฟางจำไม่ได้ พวกเราเลยไม่รู้จะช่วยยังไง พี่ได้แต่สงสารลูก”อโรชาพลอยทอดถอนใจด้วยความหนักใจ

“หมออินแปลงเพศแล้ว พี่อุ้มจะมีหลานได้ยังไงคะ”

“ก่อนอินจะเริ่มเทคฮอร์โมน พี่กับพี่โอมให้ลูกฝากไข่ไว้ ฝากไว้ให้เขาจัดการเองในอนาคต เผื่อต่อไปเขาอยากมีลูก เรื่องหลานพี่ไม่ได้คิดอะไรหรอก พี่โฟกัสที่ลูกมากกว่า ขอเพียงเขามีความสุขในชีวิต จะเป็นอะไรแบบไหนก็ได้ พี่กับพี่โอมรับได้ทั้งนั้น” ทั้งสองหยุดสนทนากันก่อนเมื่ออาหารถูกนำออกมาเสิร์ฟ

“ร้านนี้เขาทำอาหารอร่อย ฝ้ายชิมดูฉู่ฉี่กุ้งมะพร้าวอ่อน” อโรชาบอกพร้อมตักฉู่ฉี่กุ้งที่เสิร์ฟมาในลูกมะพร้าวอ่อน วางบนจานข้าวของลดา

“ฝ้ายชอบเมนูกุ้ง” ลดามองสบตาคนพูดแล้วยิ้มสดใส

“เมนูนี้ก็อร่อย กุ้งทอดซอสมะขาม อาหารเขาอร่อยรสจัดจ้านกำลังดี” อโรชาคอยชี้ชวนให้ชิม และดูแลตักอาหารให้ลดาเป็นระยะ

“หมออินเขารักแม่มากนะคะ แววตาเขาเวลาพูดถึงแม่ แสดงให้รู้เลยว่าเขารักและผูกพันกับแม่มาก”

“เขาคือญาติคนเดียวในชีวิตพี่ พี่รักเขามากให้ได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตพี่ ฝ้ายคงเข้าใจเพราะฝ้ายรักลูกมากเหมือนกัน”

“ค่ะ ลูกคือสิ่งที่ดีที่สุดของการมีชีวิตคู่ของฝ้าย ถ้าให้ย้อนเวลากลับไปเลือกใหม่ ฝ้ายก็ยังจะเลือกแต่งงานกับพี่วิน เพราะลูกคือสิ่งตอบแทนที่ดีที่สุด ยี่สิบกว่าปีที่เขามาเกิดเป็นลูกฝ้าย เราอยู่กันสองคนแม่ลูกเป็นส่วนใหญ่ เป็นกำลังใจเป็นทุกอย่างในชีวิตฝ้าย ถึงแม้ตอนนี้เขาจะดื้อขึ้นแต่อย่างอื่นไม่มีปัญหาอะไร” ทั้งสองพูดคุยกันแจ่มใส อโรชาคอยดูแลตักอาหารให้เป็นระยะ บางครั้งลดาก็เป็นฝ่ายตักให้บ้าง

“แนนเบื่อมั้ย นัดเจอกัน แต่พี่กลับพามาเดินเล่นในสวนสาธารณะ” อินทิราหันไปถามคนเดินเคียงข้าง ระหว่างเดินเล่นในสวนสาธารณะด้วยกัน

“ไม่เบื่อค่ะ เวลาทำงานวุ่นวายพอแล้ว มาเดินเล่นรับลมชิลๆในสวนมีแต่สีเขียว รู้สึกผ่อนคลายดีค่ะ งานของแนนต้องรบกับคนจนปวดหัวทั้งลูกน้องทั้งลูกค้า ลูกน้องที่ทำงานแล้วไม่ได้อย่างที่เราต้องการ ตอนสั่งงานบอกว่าเข้าใจแต่พอทำออกมากลับเป็นอีกอย่าง หรือลูกค้าบางคนเอาแต่ใจเรื่องมากเหนื่อยใจ” ณิชมนพูดเป็นเชิงบ่น

“พี่ชอบที่นี่ วันหยุดถ้าไม่มีนัดกับใครพี่ชอบมานั่งเล่นที่นี่ มันคือสถานที่ แห่งความทรงจำของพี่ เวลารู้สึกแย่ ๆ พี่ชอบมานั่งปล่อยอารมณ์”

อินทิรามองไปรอบๆ มีคนมาเดินเล่นนั่งพักผ่อนอยู่ตามมุมต่าง ๆพอสมควรเพราะเป็นวันหยุด มีพื้นที่กว้างขวางเป็นปอดแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ ให้คนในเมืองกรุงมาเดินเล่นผ่อนคลาย หลีกหนีความวุ่นวายสำหรับคนไม่ชอบไปเดินศูนย์การค้า ร่มรื่นด้วยต้นไม้ มีสระน้ำขนาดใหญ่เพิ่มความสดชื่นร่มเย็น

“ตอนพี่คบกับฟางใหม่ ๆ เราชอบมาเดินเล่นด้วยกันที่นี่ แม้แต่ตอนที่เขามาลาพี่ก่อนไปอเมริกา ก็มาลาที่นี่ มันจึงมีอดีตมากมายสำหรับพี่ แต่ทุกอย่างมันกลายเป็นอดีตไม่หวนกลับ”

ณิชมนมองใบหน้าด้านข้างของคนพูดที่มีสีหน้าขรึมเศร้า แม้จะเป็นทรานส์แมน แต่อินทิรามีโครงหน้ามีเหลี่ยมมีมุมคมชัดเป็นผู้ชาย กรอบหน้าคมเรียวลงมารับกับรูปคาง มีไรหนวดเคราเขียวจาง ๆ ตัดกับผิวขาวเนียนสะอาด คิ้วเข้มตรงทรงต่ำทุกอย่างคมชัดลงตัวจนไม่น่าเชื่อ ว่าเป็นชายข้ามเพศ

“เราเคยรักกันมาก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะลืมพี่ได้ ไม่เพียงลืมเขายังไม่ชอบพี่ด้วย เขากลับไปชอบนายธีระที่เขาเคยเกลียด มันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับพี่”

“พี่อิน” ณิชมนเรียกเสียงอ่อนเอื้อมมือไปจับแขนคนเดินเคียงข้าง ทำให้อินทิราหยุดเดินแล้วหันมาหา

“เรามาเดินเล่นกันแต่พี่กลับพูดเรื่องเศร้า พลอยทำให้แนนเสียบรรยากาศ ขอโทษนะแนน” อินทิราพยายามฝืนยิ้มด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ แนนยินดีรับฟัง ได้แบ่งเบาความเศร้าในใจของพี่อิน พี่อินอย่าเก็บไว้ให้เป็นทุกข์ ระบายออกมาเลยค่ะ”

อินทิรามองสบตายิ้มปลอบใจของคนพูดแล้วได้แต่สะท้อนใจ ณิชมนมีแต่ความหวังดีจริงใจมาตลอด ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความจริงใจนั้นไม่เคยเสื่อมถอยเลย สายตาที่มองมามีแต่ความจริงใจห่วงใย

“ทำไมพี่ไม่เลือกรักแนนนะ รักคนที่เขารักเราจะได้ไม่ทุกข์ใจเจ็บปวด ใจไม่รักดีเลย”

“ลองดูก็ได้นี่คะ แนนยังรอพี่อินอยู่เสมอ” พูดทีเล่นทีจริง

“ถ้าพี่กับฟางต้องจบกันจริง ๆ พี่คงได้แต่ทำใจ พี่จะพยายามให้โอกาสตัวเอง ลองเปิดใจคบคนใหม่ดู”

“ถ้างั้นแนนขอยื่นใบสมัครคนแรกเลย” อินทิรายิ้มขำ เมื่อณิชมนรีบบอกตาเป็นประกายมีความหวัง

“พี่จะรับใบสมัครไว้ก็แล้วกัน วันไหนพี่ตัดใจจากฟางได้ พี่จะพิจารณาแนนเป็นคนแรก”

“แนนจะรอ รอครั้งนี้น่าจะมีหวัง” พูดแล้วสอดมือเข้ากอดแขนอินทิราพากันเดินเล่นต่อ ซึ่งคนถูกกอดแขนไม่ว่าหรือปฏิเสธ

“พี่พยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมฟางชอบนายธีระ ลึก ๆ แล้วฟางเขาอาจจะชอบคนแบบนายธีระ สไตล์แบดบอยหม่นเทาเล่ห์เหลี่ยมเยอะ ชวนให้น่าติดตามค้นคว้าทำให้ชีวิตตื่นเต้นมีสีสัน ไม่จืดชืดเหมือนอยู่กับพี่ พี่เป็นคนไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ดื่มไม่เก่งอยู่แต่กับงาน ถ้าพอมีเวลาก็ไปเล่นกีฬาหรือขับรถเที่ยว อยู่กับพี่คงน่าเบื่อไลฟ์สไตล์เดิม ๆ ซ้ำ ๆ ไม่มีอะไรเร้าใจคงจะน่าเบื่อจำเจ หมออย่างเรามันสู้มาเฟียสีเทาไม่ได้ แถมยังเป็นผู้ชายปลอมอีก”

ประโยคท้ายพึมพำเบาแววตาขรึมเศร้า เหม่อมองดูผู้คนที่บ้างเดินเล่น นั่งอยู่ตามใต้ร่มไม้หรือริมสระน้ำ บางคู่นั่งอิงแอบชิดใกล้คุยกันกระหนุงกระหนิง ชวนให้น่าอิจฉาสำหรับคนไม่มีคู่

“ใครไม่ชอบพี่อินก็ช่าง แนนชอบคนเดียวจะได้ไม่มีคู่แข่ง”

“อย่าเปิดใจไว้รอพี่คนเดียวนะแนน ให้โอกาสหนุ่มคนอื่นด้วย แนน ต้องให้โอกาสตัวเองได้เลือก พี่อาจจะไม่ใช่คนดีที่สุดสำหรับแนน คนดีกว่าพี่ยังมีอีกเยอะ เปิดใจให้กว้างแล้วมองหา แนนจะเจอคนที่ใช่สำหรับแนน”

“แต่พี่อินคือคนพิเศษของแนน”

บอกแล้วยิ้มหวานจริงใจ อินทิราดึงแขนออกจากการกอดของณิชมน มาวางโอบไหล่แทนทำให้คนถูกโอบถึงกับยิ้มแก้มแทบปริเอนศรีษะพิงไหล่ แววตาเป็นประกายด้วยความสุข

“เย็นนี้พี่ยอร์ชจะเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังให้น้องจอร์จ ตอนวันจริงพวกพี่ไม่ว่าง แนนไปด้วยกันมั้ย”

“ค่ะ วันนี้แนนว่างทั้งวัน ไม่เจอพี่ยอร์ชนานแล้ว เจอกันครั้งล่าสุดตอนแนนไปแสดงความยินดี ที่พี่ยอร์ชได้ลูกสาวคนใหม่ นานเป็นปีแล้ว” ณิชมนเลื่อนแขนขึ้นกอดเอวคนเดินเคียงข้าง เดินคุยกันไปตามทางเดินในสวนสาธารณะด้วยอารมณ์ที่สดใสขึ้น