ตอนที่ 4 เด็ดปีกนางฟ้า
1591 Words
ระหว่างที่สี่หนุ่มกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงโทรศัพท์หรูราคาแพงของมาเฟียต้วนก็ดังขึ้น
ครืนนน ครืนนน
มือหนาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกระตุกยกยิ้มก่อนจะพูดว่า
"พวกมึงจะได้รู้ล่ะว่าเหยื่อคนใหม่ของกูเป็นใคร" ว่าจบ ก็กดรับสายแล้วเปิดลำโพงในโทรศัพท์เพื่อให้เหล่าเพื่อน ๆ ได้ฟังด้วย
"ว่าไง ได้เรื่องไหม"
(ได้ครับ) กฤษลูกน้องมือขวาตอบกลับมาในสาย
"ว่ามา" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มเข้ม
(เธอชื่อกอบัว พ่อทำงานบริษัทเล็ก ๆ ครอบครัวค่อนข้างจะมีปัญหาทางการเงิน...)
"หึ" ตันติกรแค่นหัวเราะในลำคอด้วยใบหน้าที่ดูมีแผนการร้าย
(...แม่ของเธอสุขภาพไม่ค่อยดีป่วยบ่อยมาก เธอจึงต้องทำงานหลังเลิกเรียนทุกวัน)
"น่าสงสารน้องเขานะ พี่ยังจะ..."
"อะไรที่กูอยากก็ต้องได้" มาเฟียหนุ่มแทรกพูดขึ้นก่อนที่อี้เฉินจะพูดจบ
"ไอ้ชั่ว!" นั้นเป็นคำด่าที่ออกจากของศิลา
"ไอ้เชี่ยต้วน!" ตามด้วยหมอคินน์
"ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดด่า...กูยิงไส้แตกแน่" ว่าจบ ทั้งศิลา หมอคินน์ และอี้เฉินก็ส่ายหน้าเอือมระอา
"พูดต่อ" มาเฟียหนุ่มไม่สนใจเพื่อนเลือกที่จะคุยกับคนในสายต่อ
(ใคร ๆ ต่างก็กล่าวเรียกเธอว่า นางฟ้า)
"นางฟ้างั้นเหรอ" ตันติกรยกยิ้มอย่างพึงพอใจในขณะที่ภาพใบหน้าหญิงสาวก็ลอยเข้ามา เขาคิดว่ามันเหมาะสมกับเธอจริง ๆ นั่นแหละ
(ครับ เธอชอบช่วยเหลือคนมีจิตใจดี เรียบร้อย อ่อนหวาน...)
"ไม่เหมาะกับมึงเลยว่ะไอ้ชั่ว" ศิลาแทรกพูดขึ้นทันที
"มึงดีนักนิ มึงเองก็พอ ๆ กับกูนั้นแหละไอ้ประธานบ้ากี! เหอะ ๆ" มาเฟียสวนกลับแล้วกลั้วหัวเราะก่อนจะมองไปที่หมอคินน์ และอี้เฉิน
"พวกมึงก็ด้วย ชั่วพอ ๆ กันนั้นแหละ...ไม่งั้นจะคบกันได้เหรอ"
(ชายชราคนเมื่อวานไม่ใช่พ่อของเธอนะครับ)
"อ้าว" ทุกคนต่างหันมามองที่อี้เฉินเพราะเป็นเขาที่สบถออกมา
(เธอช่วยเขาไว้ขณะที่กำลังไปทำงาน)
"แสนดีจริง ๆ" เป็นหมอคินน์ที่เอ่ยชื่นชม
(ว่าแต่คุณต้วนให้ผมสืบเรื่องราวผู้หญิงคนนี้ทำไมครับ)
"ก็เจ้านายมึงจะเอาเธอขึ้นเตียงยังไงล่ะ" ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่เป็นคนตอบแทน
(เธอมีเจ้าของแล้วนะครับ)
"มันเป็นใคร" มาเฟียหนุ่มกดเสียงทุ้มต่ำกล่าวถาม
(เอ่อ...มันเป็นลูกชายของคนที่เคยทำงานให้เราครับ) กฤษกลับกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกระอักกระอ่วน
"กูไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นใคร..เพราะยังไงกูจะต้องเอาเธอมาขึ้นเตียงให้ได้" มาเฟียหนุ่มส่งเสียงพุ่งตรงหนักแน่นยามประกาศให้คนรับรู้
"แต่น้องเขาเปรียบเสมือนนางฟ้าเลยนะแล้วพี่...หึหึ" อี้เฉินพูดแล้วก็หัวเราะออกมา
"คนอย่างมึงไม่คู่ควรกับนางฟ้าอย่างน้องเขาหรอก" หมอคินน์พูดขึ้นแล้วส่ายหัว
"กูคิดเหมือนกันกับไอ้หมอคินน์ปล่อยน้องเขาไปเจอคนดี ๆ เถอะ" ศิลาพูดเสริมอีกคน
"อีกอย่างผมไม่เห็นเลยว่ากอบัวจะสนใจพี่ ดูเขาจะกลัวพี่ซะมากกว่า"
"พวกมึงฟังกูนะ...." มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มสีหน้าบ่งบอกถึงความอยากเอาชนะ
"...กูจะเด็ดปีกนางฟ้ามาให้พวกมึงดู"
.
.
.
Korbua
หลังจากพาชายชราเข้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยที่หรูดูแพง กอบัวก็ฝากฝังพยาบาลให้ช่วยดูแลต่อเพราะเธอต้องรีบกลับไปทำงาน
กอบัวนั่งรถมาถึงโรงแรมก็รีบเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที โดยไม่มีใครต่อว่าอะไรเธอสักคน เพราะต่างก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนที่ลำบากอยู่แล้วซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้งานเสียหายอะไรเลยสักครั้ง กอบัวรู้ว่าอะไรควรทำก่อนหรือหลัง ใคร ๆ จึงไม่เคยว่ากล่าวอะไรตัวหญิงสาว
"ลุงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง" รุ่นพี่สาวที่เห็นเหตุการณ์เดินมากล่าวถาม
"ต้องแอดมิทน่ะค่ะ"
"แล้วบัวจะมีเงินพอ..." กิ๊บยังพูดไม่จบประโยคกอบัวก็แทรกขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแฝงความดีใจ
"พี่กิ๊บบัวเจอพี่อี้เฉินด้วยแหละ..." พูดจบก็โชว์กระเป๋าสะพายที่มีลายเซ็นของดาราหนุ่มชาวจีนให้รุ่นพี่สาวดู
"....บัวไปขอลายเซ็นพี่เขามาด้วยแหละ"
"งื้อ..อิจฉาจังทำไมพี่ไม่เจอบ้างนะจะกอดให้แน่นเลย คิกคิก" กิ๊บเอ่ยอย่างไม่จริงจังก่อนจะปิดปากหัวเราะชอบใจ
"พี่อี้เฉินหล่อมาก ผิวขาว ตัวก็สูงบัวเท่าหน้าอกพี่เขาเอง..." เมื่อนึกถึงใบหน้าดาราที่ชื่นชอบกอบัวก็ยิ้มไม่หุบ
"...พี่เขาดูเป็นกันเองมากและยังใจดีที่สุด" มือเรียวทั้งสองประสานกันไว้ที่หน้าด้วยใบหน้าชื่นชม
"ค่าใช้จ่ายของลุงคนนั้นพี่อี้เฉินเป็นคนออกให้ทั้งหมด และยังให้ลุงพักฟื้นในห้องวีไอพีด้วย"
"ว้าว..ทำไมใจดีแบบนี้คิดถูกแล้วล่ะที่เป็นติ่งถูกคน"
"คิกคิก" กอบัวหัวเราะชอบอกชอบใจก่อนที่ใบหน้าของชายหนุ่มอีกคนลอยเข้ามาในหัวจึงทำให้เธอต้องหุบยิ้ม
"เป็นอะไรเหรอบัว"
"พี่อี้เฉินไม่น่าไปคบคนแบบนั้นเลย" กอบัวพึมพำเบา ๆ ราวกับกระซิบ
"พูดว่าอะไรนะ" คนที่ได้ยินไม่ชัดถึงกล่าวถาม
"พี่อี้เฉินไม่น่ามีเพื่อนที่..." สาวรุ่นน้องนึกถึงคำพูดและพฤติกรรมน่ารังเกียจของเพื่อนดาราหนุ่มก็ขนลุกขึ้นมา
"...น่ารังเกียจมาก"
"ยังไง"
"พูดจาไม่ให้เกียรติบัวเลย" เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดูไม่พอใจเมื่อนึกถึงคำพูดของชายคนนั้น แต่ก็อดจะเถียงไม่ได้ว่าเขาเป็นคนมีใบหน้าที่หล่อเหลารูบร่างก็ดี แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่มีมารยาท
"อย่าไปสนใจคนแบบนั้นเลยนางฟ้าของพี่" กิ๊บเอื้อมมือมาลูบที่แขนของสาวรุ่นน้อง
"บัวไม่สนใจอยู่แล้ว..ขออย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลย"
วันต่อมา
กอบัวตื่นขึ้นมาก็รีบจัดการตัวเองโดยการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะต้องไปมหาวิทยาลัย และวันนี้จอมทัพก็จะมารับเธอเหมือนเดิม หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย นักศึกษาสาวก็คว้ากระเป๋าและหนังสือลงมาจากห้อง
"บัว..จอมทัพมารอลูกอยู่น่ะ" คนเป็นที่เดินสวนมาพอดีจึงบอกกล่าวให้ลูกสาวรู้
"ค่ะ...บัวไปก่อนนะแม่ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าทำงานหนักพักผ่อนเยอะ ๆ" เธอออกคำสั่งกับแม่ด้วยความเป็นห่วง
"จ้ะ" คนเป็นแม่ตอบกลับสั้น ๆ เพราะเธอรู้ว่าลูกสาวคนนี้ไม่เคยทำให้ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว จากนั้นกอบัวจึงเดินมาหาจอมทัพที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก
ชายหนุ่มส่วนสูงร้อยแปดสิบเห็นหญิงสาวที่สูงเพียงหน้าอกของเขากำลังเดินมาก็รีบลุกจากโซฟาแล้วก้าวขายาวเดินดักหน้าของเธอ
"หาอะไรกินกันก่อนนะ" จอมทัพเอ่ยพร้อมกับคว้ากระเป๋า และหนังสือของกอบัวมาถือเอง
"ได้สิ" เธอคลี่ยิ้มว่าให้กับชายหนุ่มที่มีสถานะแฟน
"คุณแฟนอยากกินอะไรครับ"
"โจ๊ก บัวอยากกินโจ๊ก" แฟนสาวบอกในสิ่งที่อยากจะกินทันที
"งั้นไปกินที่ร้านหลังมอไหม ร้านนั้นอร่อย" จอมทัพบอกพิกัดร้านที่ทั้งสองไปกินกันอยู่บ่อยครั้ง
"โอเค"
ร้านโจ๊กหลังมหาวิทยาลัย
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสั่งอาหารและเครื่องดื่มกันอยู่นั้น ดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นเด็กหญิงแต่งตัวมอมแมมยืนมองตู้ใส่วัตถุดิบทำอาหารอยู่หน้าร้าน เธอจึงลุกจากเก้าอี้
"จะไปไหนเหรอบัว" จอมทัพเห็นแฟนสาวยืนขึ้นก็กล่าวถามทันที
"บัวจะไป.." เธอมองไปที่เด็กหญิงทำให้แฟนหนุ่มรู้เลยว่าเธอจะทำอะไร
"ฉันไปด้วย" ทั้งคู่จึงเดินมาหาเด็กหญิงด้วยกันแล้วสอบถาม จึงรู้ว่าเด็กหญิงหิวข้าวแต่ไม่มีเงินที่จะซื้อ อีกอย่างแม่ของเด็กก็ป่วยอยู่ด้วย แน่นอนว่ากอบัวต้องให้ความช่วยเหลืออยู่ เธอจึงซื้อโจ๊กให้สำหรับเด็กและผู้ใหญ่พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งให้กับเด็กหญิง
"ขอบคุณนะคะพี่นางฟ้าคนสวย" คำพูดของเด็กหญิงทำให้จอมทัพถึงกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจที่มีแฟนสาวที่สวยและใจดีราวกับนางฟ้าที่เด็กหญิงสาว
"พี่นางฟ้าคนนี้เป็นแฟนพี่เอง"
"งั้นพี่ก็เป็นเทวดาน่ะสิ" เด็กหญิงเอ่ยแล้วฉีกยิ้มกว้างสร้างความพึงพอใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย
"กลับบ้านเองได้ใช่ไหมคะ" กอบัวกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง
"ได้ค่ะ บ้านหนูอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง"
"อืม งั้นรีบกลับบ้านเอาไปกินโจ๊กเถอะ" เห็นแล้วบ้านของเด็กน้อยอยู่ไม่ไกลและดูไม่น่าอันตรายจึงปล่อยให้เด็กกลับไปเพียงคนเดียว กอบัวกับจอมทัพจึงเข้ามาในร้านแล้วนั่งกินโจ๊กที่สั่งไว้ก่อนหน้า
- Writer
