บทที่ 28
ธีรทัศน์ลดกล้องส่องทางไกลในมือลง ก้าวเท้าเร็ว ๆ ลงจากหอคอยอย่างหงุดหงิดหัวใจ ภาพที่เธอนุ่งกระโจมอกยืนคุยกับเกรียงไกรมันบาดใจเขามาก ถึงแม้เธอจะมีผ้าเช็ดตัวคลุมทับไว้มิดชิดก็ตาม
นี่เขากำลังไม่พอใจเพราะหึงใช่ไหม
เขากำลังหึงเด็กสาวไร้เดียงสาคนนั้นเอามาก ๆ
เป็นไปได้อย่างไรกัน เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไร้คำตอบที่แน่นอน
“ส่องกล้องแต่เช้าเลยนะพี่เขื่อน” ธีรสิทธิ์ที่กำลังเดินเข้าบ้าน หลังจากไปวิ่งออกกำลังกาย ทักทายพี่ชาย
“ส่องดูขโมยน่ะ”
“ขโมยที่ไหน ฟาร์มเรามีขโมยด้วยเหรอ”
“สังหรณ์ใจว่าจะมี”
“ถ้ามีก็บอกกับพี่ไกรหรือลุงเพิ่มคอยจับตาดูสิ ให้สองคนนั้นจัดการก็พอแล้ว ไม่ต้องให้ถึงมือพี่หรอก”
“ไอ้หัวขโมยคนนี้พี่ต้องจัดการเองถึงจะสะใจ”
“ตกลงเป็นขโมยจริง ๆ หรือพี่” ฝ่ายน้องชายเริ่มจริงจังมากขึ้น เมื่อเห็นท่าทีของพี่ชาย
“แค่สงสัยเท่านั้น”
“อย่าคิดมากเลยพี่ มันไม่มีปัญญาขโมยนกกระจ
