(ขอโทษนะคะพี่จี้ บัวเพิ่งออกจากโรงพยาบาลค่ะ)
“ฮะ! เป็นอะไร”
(บัว...เอาลูกออกแล้วนะพี่จี้)
“...”
“อะ อะไรนะอีบัว”
(บัวเอาลูกออกแล้วค่ะ) ผมฟังคำพูดห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ที่ออกจากปากเธอเป็นครั้งที่สอง ร่างกายที่นิ่งงันไปเริ่มสั่นขึ้นมา มันสั่นมากผมรู้ตัว
“อีบัว...”
(แบบนี้ล่ะค่ะพี่จี้ดีที่สุดแล้ว)
“ดีอะไรของเธอวะใบบัว!” สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวตะโกนออกมา ไม่สนห่าอะไรแล้วว่าเธอจะรู้ว่าผมอยู่กับพี่จี้ ไม่สนส้นตีนอะไรทั้งนั้นนอกจากคำพูดของเธอ!
(พี่จี้อยู่กับเขาเหรอคะ?)
“เออ! อยู่! แล้วก็ได้ยินเต็มสองหูที่เธอบอกว่าไปเอาลูกออกแล้ว!” ผมพูดคำที่เธอพูดออกมาด้วยใจที่เจ็บปวด ผมไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร ผมรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พูดแต่ผมแค่ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากยอมรับความจริง!
(ก็ดีแล้วค่ะ คุณอยู่ก็ดีจะได้รู้เรื่องเลย) เสียงใบบัวเย็นชา พูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร เหมือนเรื่องที่พูดเป็นแค่เรื่องทั่วไปไ
