“ตัวเล็กทำได้ไหมครับ ถ้าทำได้หนูทำให้พ่อแพ้ท้องแทนแม่ได้รึเปล่า ให้พ่อแพ้ท้องหนัก ๆ เลยก็ได้แต่อย่าให้แม่ทรมานเหมือนที่ผ่านมา ให้แพ้หนักแค่ไหนก็ได้...พ่อยอมหนูกับแม่ทุกอย่างเลย ทรมานพ่อเลว ๆ คนนี้ได้เต็มที่เลยครับคนเก่ง”
“...” ฉันเงียบเอาแต่มองหน้าเขาที่พูดจบก็มองสบตาฉันแล้วยิ้มอ่อนโยน
“เราว่าลูกจะแกล้งทรมานพี่แค่ไหนนะใบบัว”
“ไม่รู้สิคะ แต่ถ้าทำได้จริงถึงคลานเหมือนหมาก็ไม่สาสมกับสิ่งที่คุณทำไมหรอกคุณไทม์”
“...ปากร้าย”
“...” ฉันปากร้ายเหรอ? ถ้าฉันปากร้ายแล้วเขาปากอะไร? ปากหมารึเปล่านะ
“แล้วนี่ไหวแล้วใช่ไหมถึงต่อปากต่อคำได้”
“ขอนั่งสักพักค่ะ” ฉันว่าอาการน่าจะเริ่มดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่รู้เพราะหายเองหรือเพราะคำพูดของเขาที่เบี่ยงเบนความสนใจของฉันจนลืมอาการทรมานไปชั่วขณะกันแน่
“โอเค ไหวเมื่อไหร่เดี๋ยวพี่พาไปล้างหน้าล้างตา”
“ไปเองได้”
“อย่าดื้อ ถ้าหน้ามืดล้มขึ้นมาจะทำยังไง”
“...”
“ดื่มน้ำ
