“ผมขอโทษ...”
เพี้ยะ!
“สารเลว! ฉันเลี้ยงแกให้เป็นลูกผู้ชายนะตาไทม์ไม่ใช่เป็นแค่เศษสวะ!”
“...”
“ถ้าเขาจะไม่เอาแกฉันก็ไม่แปลกใจเลยตาไทม์” แม่ใช้น้ำเสียงราบเรียบไม่มีการตะคอกแต่น้ำเสียงนี้กับคำพูดประโยคนี้ล่ะที่เชือดใจผมได้เจ็บที่สุด
“...”
“ทำไมไม่ทำตัวเป็นลูกผู้ชายบ้าง แกคิดว่าทำแบบนี้มันเท่เหรอ?”
“...ไม่ครับ” ผมปฏิเสธช้า ๆ มันไม่เท่จริง ๆ ไม่เท่ตั้งแต่ทำตัวเพลย์บอยรักสนุกมองหาคู่นอนใหม่ ๆ เพื่อเซ็กส์ที่ไม่ซ้ำซากจำเจไปวัน ๆ แล้ว
“แล้วทำเพื่ออะไร แกตอบแม่ทีตาไทม์ว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“...ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ครับแม่ ผมหึงใบบัว” มันฟังดูเหมือนคำแก้ตัวแต่มันเป็นเหตุผลโง่ ๆ ของคนเหี้ย ๆ จริง ๆ นั่นล่ะ แต่ผมหึงจริง ๆ แค่เห็นข้อความพวกนั้นสมองก็คิดว่าเธอจะไปนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม คิดแค่นั้นผมก็ไม่มีสติยั้งคิดอะไรทั้งนั้น ไม่แม้แต่หาข้อมูลหรือถามเธอด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรเพราะผมเชื่อตามข
