EP : 8

2150 Words

“อื้ม เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละ ฉันโสด ไม่มีแฟน ไม่มีเมีย แค่กำลังมองหาอยู่แล้วก็คิดว่า...น่าจะใกล้เจอแล้ว” “...” “เรื่องปิย่ามันพูดมากไม่ได้ทำได้แค่ปล่อยเลยตามเลยไปก่อน มันมีรายละเอียดมากกว่านั้นแต่อย่าให้พูดเลยฉันไม่อยากเอาเรื่องคนอื่นมาพูด” “...ค่ะ” ก็ต้องเป็นอย่างนั้น ถ้าเขาเอาเรื่องส่วนตัวของผู้หญิงมาพูดให้ฟังมากไปฉันก็คงรับไม่ได้เพราะคงรู้สึกว่าเขาไม่แมน “อยากให้เธอเชื่อฉันนะใบบัวว่าฉันกับปิย่าไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ” “...ค่ะ” จะเชื่อได้จริง ๆ เหรอในเมื่อวันนั้นฉันยังจำได้ดีว่าปิย่าพูดกับฉันว่ายังไง “อย่ามายุ่งกับไทม์เพราะฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้เหมือนตอนที่เธอปาดหน้าเค้กเอางานฉันไปแน่นอน...ถ้ากล้าฉันจะฝังเธอให้จมดิน” ฉันความจำดี ยิ่งมีคนมาพูดไม่ดีใส่ฉันก็ยิ่งจำได้ขึ้นใจ ถ้าเรื่องที่เขาพูดเป็นความจริงก็อาจจะเป็นไปได้ว่าปิย่าชอบเขาขึ้นมาเลยหวงก้าง หรือถ้าเขาโกหกสิ่งที่ปิย่าพูดก็คงเพราะหวงแฟน “รู้ว่าไม่ค่อยเชื่อหรอกแต่อย่าปิดโอกาสที่เราจะได้รู้จักกันได้รึเปล่า” คุณไทม์ยอมปล่อยฉันช้า ๆ “บัว...” ฉันจะตอบว่ายังไงดี ฉันชอบเขานะแต่กลัวโดนเขาหลอกที่สำคัญ...กลัวถูกฟันแล้วทิ้ง “แค่อยากทำความรู้จักเฉย ๆ ไม่ได้จะลากไปขึ้นเตียงสักหน่อยทำหน้ากลัวอะไรขนาดนั้น”เหมือนคุณไทม์จะดูออกนะคะว่ากำลังคิดอะไรฉันเลยหน้าเก้อ แต่เอาล่ะในเมื่อเขาดูออกก็อย่าปฏิเสธเลยว่าไม่ได้กลัว “มันก็ต้องกลัวไม่ใช่เหรอคะ” “ฮึ ๆ ๆ ก็ใช่ แต่จำไว้คนอย่างฉันไม่เคยลากใครไปข่มขืน ถ้าไม่เต็มใจทั้งสองฝ่ายก็ไม่ทำ..ฉันไม่ดับอนาคตตัวเองหรอก” “...คุณไทม์ต้องการอะไรกันแน่คะ” “เธอไง ฉันชอบเธอก็ต้องต้องการเธอ มันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอใบบัว” -หลายวันต่อมา- ติ๊ง! Time : ห่าง “...” ฉันอ่านข้อความแล้วมองซ้ายมองขวาทันที ติ๊ง! Time : บอกให้ห่าง “...” เขาอยู่แถวนี้เหรอ? ยิ่งเขาส่งมาอีกรอบฉันก็ยิ่งทั้งมองทั้งชะเง้อ “เป็นอะไรเหรอใบบัว” “คะ? อ๋อเปล่าค่ะพี่แท็ค” ฉันตอบพี่แท็คแล้วก็รีบทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เมื่อกี้ลืมตัวไปเลยว่าไม่ได้นั่งคนเดียว ติ๊ง! Time : ยังอีก Time : ขยับออกให้ห่างมันเดี๋ยวนี้ใบบัว “...” ใช่แน่ ๆ คุณไทม์อยู่แถวนี้แน่นอนว่าแต่เขาอยู่ที่ไหนนะ อยากรู้เป็นบ้าแต่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากหันไปยิ้มให้พี่แท็คแล้วบอกพี่เขาว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ติ๊ด! Baibua : มากองเหรอคะ Time : ไม่ไปก็รู้ว่ามีคนแอบไปนั่งใกล้ผู้ชายคนอื่น “...” บ้า! พิมพ์มาอย่างกับหึง -///- Baibua : ก็นั่งรอถ่ายซีนต่อไปนี่คะ Time : ไม่จำเป็นต้องนั่งใกล้ Baibua : ยังไม่ตอบคำถามบัวเลย Time : ไม่ได้ไป Baibua : แล้วรู้ได้ไงคะ Time : รู้หมดนั่นแหละ Baibua : ดี ๆ ค่ะคุณไทม์ ตกลงมากองใช่ไหม Time : Send a Photo เขาไม่ตอบแต่ส่งรูปมาแทน เป็นรูปเขาเซลฟี่ตัวเองบนเตียงนอนที่ฉันจำผ้าปูที่นอนได้ว่าเป็นลายเดียวกันกับรูปห้องนอนที่เขาเคยส่งให้ อยู่บ้านเหรอ? Baibua : แล้วรู้ได้ไงว่าบัวนั่งใกล้พี่แท็ค Time : มีสาย Baibua : มีสาย? Time : ใช่ Baibua : คุณไทม์บัวไม่ตลก มีสายก็แสดงว่ามีคนรู้ว่าบัวกับคุณไทม์คุยกันสิคะ ฉันไม่ตลกจริง ๆ นะ คนเราขี้เม้าท์จะตายไม่พูดวันนี้วันหน้าก็ต้องพูด ดูอย่างเรื่องเขากับปิย่าสิพูดกันทั้งช่องเลยมั้ง ถึงจะไม่ได้เอามาพูดเป็นประเด็นบ่อย ๆ แต่ก็พูดเหมือนรู้กันให้ได้ยินผ่านหูหลายครั้งว่าสองคนนั้นคบกันอยู่แล้วคนที่แอบคุยกับเขาอย่างฉันได้ยินเมื่อไหร่ก็แสลงใจทุกครั้ง Time : มันไม่เอาไปบอกใครหรอก Baibua : แน่ใจได้ไง คุณไทม์อย่าไว้ใจคนง่าย ๆ สิคะ ฉันกล้าสอนเขาได้ไงนะในเมื่อตอนนี้ฉันก็กำลังไว้ใจเขาคนที่พี่จี้บอกว่าห้ามไว้ใจและห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด Time : เถอะน่า ไม่ต้องกังวลหรอกสายคนนี้ไม่เอาไปพูดให้มีปัญหาตามมาหรอก Baibua : ถ้าเขาเอาไปพูดล่ะคะ Time : เราแก้ข่าวได้ Baibua : เฮ้อ! ฉันพิมพ์คำนี้ออกไปเพื่อหวังให้เขารู้ว่าฉันไม่สบายใจแล้วตอนนี้ก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยที่รู้ว่ามีคนรู้เรื่องฉันกับเขาอยู่ในกองถ่าย ถึงความสัมพันธ์จะแค่คุยกันแต่ก็รู้สึกไม่เป็นส่วนตัวอยู่ดีที่มีคนคอยจับตามอง Time : ไม่เซ็งสิครับ คนที่คอยดูให้มันเป็นช่างไฟ เป็นผู้ชายไม่ขี้เม้าท์หรอก “...” เซ็งมากนะแต่พอเจอคำพูดหวาน ๆ ฉันก็ใจบางขึ้นมาทันที Baibua : หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ Time : ไม่อยากให้เขาจับตาก็อย่าไปอยู่ใกล้ไอ้แท็คนอกเวลางาน Baibua : ก็แค่นั่งพักนั่งคุยกันนี่คะ Time : รู้ Time : แต่หวง บ้าจังเลยใบบัว แค่ตัวหนังสือใครจะพิมพ์อะไรมาก็ได้ทำไมต้องเขินแค่เพราะเขาส่งตัวอักษรไม่กี่ตัวมาให้อ่านด้วยเนี่ย Time : ตอนเย็นพี่จี้ไม่อยู่ใช่ไหม Baibua : รู้ได้ไงคะ พี่จี้ไม่อยู่จริง ๆ ค่ะ เจ้แกไม่ได้ดูแลฉันแค่คนเดียวยังมีเด็กในสังกัดที่ต้องดูแลอีกหลายคนเลยต้องสลับไปคอยดูแลคนอื่นด้วยแต่ส่วนมากจะทุ่มเวลามาให้ฉันเป็นพิเศษเพราะฉันยังใหม่มากสำหรับการทำงาน Time : เย็นนี้เจอกัน Baibua : บัวถามว่ารู้ได้ไงคะ Time : เจอกันเย็นนี้แล้วจะบอก Baibua : คุณไทม์ Time : เดี๋ยวเจอกันครับ “...” ให้มันได้อย่างนี้สิ พูดเองเออเองตกลงเอง เอาแต่ใจตัวเองเป็นบ้าเลยแต่จะว่าไปก็...ตื่นเต้นเหมือนกันนะ -///- ตั้งแต่วันนั้นที่เราสองคนคุยกันในห้องมืด ๆ ฉันกับคุณไทม์ก็ยังไม่ได้เจอกันเลยเพราะไม่มีเวลาว่างตรงกันเลยได้แค่ส่งข้อความกับโทรหากันแค่นั้นแต่เราคุยกันทุกวันนะคะ เขาโทรหาทุกคืนเลยดึกแค่ไหนก็รอโทรหาเพราะเขาบอกว่าอยากให้รู้ว่าเขาอยู่คนเดียวจริง ๆ ตื่นเต้นจังวันนี้จะได้เจอเขาอีกครั้งแล้ว ตื่นเต้นแล้วก็เผลอใจเต้นคิดไปถึงตอนที่เราสองคนแนบชิดกันมาก ๆ อย่างวันนั้นเพราะถึงจะไม่ได้เต็มใจตั้งแต่ต้นแต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจูบของเขาเป็นสิ่งที่ฉันเผลอชอบไปแล้ว “มีอะไรดี ๆ รึเปล่าทำไมเดินอมยิ้มมาแบบนี้” ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะที่นั่งพักกันพี่แท็คก็ถามขึ้น “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะพี่แท็ค” “แหม~ สังเกตน้องจังเลยนะแท็ค” เสียงพี่นักแสดงคนหนึ่งเอ่ยแซวขึ้นแต่ความจริงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่โดนแซวแบบนี้ สองสามวันมานี้ฉันได้ยินเสียงแซวประมาณนี้เป็นประจำเวลาได้ยินก็แค่ยิ้มขำเท่านั้น ขำนะคะไม่ใช่เขินเพราะฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่แท็ค พี่แท็งเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันเหมือนกันนั่นแหละแต่ที่ถามฉันบ่อย ๆ ก็คงเพราะเห็นฉันเป็นน้องใหม่เลยเทคแคร์เป็นพิเศษมากกว่า “ผมเป็นห่วงน้องก็ต้องถามสิพี่นีน่า” พี่แท็คตอบพี่นีน่าด้วยน้ำเสียงขี้เล่นฉันก็ยิ่งยิ้มขำ “จ้า~ ว่าแต่ห่วงแบบไหนกันน้าคุณพระเอกเบอร์หนึ่ง~” พี่นีน่ายังแซวต่อพี่แท็คเลยหัวเราะเบา ๆ แล้วหันมามองหน้าฉันก่อนจะตอบออกไป “ผมไม่บอกพี่นีน่าหรอกครับ ห่วงแบบไหนให้เป็นเรื่องในใจผมดีกว่า” -เวลาต่อมา- “ถึงแล้วเหรอคะ” (ครับ ลงมาได้เลย) “ค่ะ” ฉันตอบรับแล้ววางสายก่อนที่ขาสองขาจะรีบวิ่งพาตัวเองไปเช็คความเรียบร้อยในกระจกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในระยะเวลาสิบนาทีที่ผ่านมา ตื่นเต้น ตื่นเต้น! ตื่นเต้น!! ฉันโคตรตื่นเต้นเลย!!! >///////< ตื่นเต้นมากเลยค่ะ ตื่นเต้นจนไม่มั่นใจว่าตัวเองสวยพอทั้งที่หน้าผมก็คือหน้าที่แต่งมาจากกองถ่ายซะสวยกริบแต่ต่อให้ตื่นเต้นหรือไม่มั่นใจแค่ไหนสุดท้ายฉันก็ต้องพาตัวเองลงไปหาคุณไทม์อยู่ดี ตึก! ตึก ตึก! ตึก ตึก ตึก! เสียงหัวใจฉันเต้นแรงมาก ยิ่งเดินลงมาแล้วเห็นรถเขาที่จอดแอบอยู่ไกล ๆ เพื่อไม่ให้ใครเห็นได้มากแต่ฉันก็เห็นชัดเจนอยู่ดีก็ยิ่งใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ฟู่ว~ เอาล่ะใบบัวตั้งสติซะ หายใจลึก ๆ แล้วเดินไปหาเขาอย่างคนที่มีสติมากพอเพราะแกแค่กำลังจะเดินไปหาผู้ชายไม่ได้เดินไปตายซะหน่อย ฉันเดินไปใกล้รถคุณไทม์ก็เลื่อนกระจกลงแล้วมองฉันด้วยสายตาที่ทำให้ฉันอยากลงไปกองที่พื้นตอนนี้เลยแต่ก็ใช้ความพยายามและความสามารถทั้งหมดของตัวเองเดินไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถจนได้ “รอนาน...อื้อ~” ฉันปิดประตูรถเรียบร้อยก็หันไปถามเพราะฉันว่าตัวเองชักช้าเหมือนกันกว่าจะลงมาหาเขาแต่ถามยังไม่จบคุณไทม์ก็โน้มตัวมาจูบ จะดันเขาออกก็ทำไม่สำเร็จเพราะมือข้างหนึ่งของเขาประคองที่ต้นคอเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้ “อืม~ ทำโทษ” เขาส่งเสียงชวนสยิวออกมาตอนที่ค่อย ๆ ถอนจูบออกแล้วกระซิบบอกโดยที่หน้าผากของเราสองคนแนบชิดตัดกันแบบวันนั้นเลย “ทะ ทำโทษอะไรคะ” “ทำโทษที่วันนี้จูบกับไอ้แท็ค” “คะ? ปะ เปล่าซะหน่อยบัวไม่ได้จูบกับพี่แท็คนะ” ฉันปฏิเสธทันทีแต่คุณไทม์ก็ส่งวายตาดุมาให้ “กล้าเถียง คนเห็นทั้งกอง” “...นั่นงานนะคะ” “แล้วไง? สุดท้ายมันก็จูบไม่ใช่เหรอ” “...” ก็ใช่ค่ะวันนี้ซีนสุดท้ายเป็นเลิฟซีนระหว่างฉันกับพี่แท็คแต่มันก็งานรึเปล่า ถึงก่อนเข้าฉากพี่แท็คจะพูดจาแปลก ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดเกินเลยอะไรนะตอนที่ปากฉันสัมผัสกับปากของพี่แท็คเพราะฉันคิดแค่ว่ามันเป็นงาน มันไม่เหมือนตอนปากฉันกับเขาสัมผัสกันเพราะสำหรับเขาฉันยอมรับว่ามันคือจูบจริง ๆ ...แล้วมันก็คือจูบที่ฉันไม่เคยลืมได้เลย “ว่าไง สุดท้ายมันก็คือจูบไม่ใช่เหรอใบบัว” “อะไรที่เป็นงานมันก็คืองานค่ะคุณไทม์” ฉันตอบเขาไปเบา ๆ เพราะไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันไปจูบกับผู้ชายคนอื่นมา “จะบอกว่าที่ปากแตะปากกับไอ้แท็คมันไม่ใช่จูบงั้นสิ” จะถามแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่อีกทำไมบอกว่าไม่ใช่จูบก้ไม่ใช่ไง “สำหรับคนอื่นจะมองว่ามันเป็นจูบก็ได้แต่สำหรับบัวมันไม่ใช่ค่ะ นั่นมันคืองาน ถ้าจูบมันต้องเกิดจากความรู้สึกเต็มใจที่จะจูบค่ะคุณไทม์” “จริงเหรอ?” คุณไทม์หรี่ตานิดหน่อยเหมือนไม่อยากจะเชื่อคำพูดของฉันเท่าไหร่ “ค่ะ” “แล้วเเบบเราสองคนล่ะ ขโมยจูบก่อนแต่เธอไม่ขัดขืนแบบนี้เรียกจูบได้ใช่ไหม” “คือ...” “แต่ฉันว่าได้นะ ถ้าไม่เชื่อจะลองทำให้ดู~” “อื้อ~”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more