EP : 9

1571 Words

“อืม~” คุณไทม์ถอนจูบออกช้า ๆ แล้วปลายนิ้วของเขาก็เกลี่ยลงมาที่ปากของฉันเบา ๆ “...” ฉันจะทำยังไงดีทำไมถูกจูบได้ง่าย ๆ แล้วก็ถี่แบบนี้ แค่คุยกันได้ไม่กี่วันยังโดนจูบจนปากแทบช้ำถ้าคุยกันนานกว่านี้ฉันไม่โดนคุณไทม์ลากขึ้นเตียงเลยเหรอ “จำไว้คนอย่างฉันไม่เคยลากใครไปข่มขืน ถ้าไม่เต็มใจทั้งสองฝ่ายก็ไม่ทำ ฉันไม่ดับอนาคตตัวเองหรอก” ฉันจำคำพูดของเขาได้แล้วก็ไม่ได้กลัวด้วยว่าเขาจะลากไปข่มขืนแต่กลัวตัวเองนี่ล่ะจะเต็มใจให้เขาเอง -///- “เมื่อกี้สำหรับเธอเรียกจูบรึเปล่า” จะเสียงแผ่วทำไมคะ -///- “...” “ว่าไง ถ้าไม่ตอบจะทำอีกรอบนะ” “มะ ไม่เอาแล้วค่ะ พอแล้วอย่าแกล้งบัว” ฉันรีบดันอกเขาทันทีเพราะเขาทำท่าอย่างกับจะขยับมาจูบอย่างครั้ง “ถ้างั้นก็ตอบมาก่อน” “คือ...” “ตอบครับใบบัว” เขากดดันฉันให้ตอบออกมาซึ่งคำตอบมันน่าอายมากเลยนะ เขารู้แต่ก็ยังแกล้งไม่เลิก “อย่าอย่าแกล้งบัว” “ไม่ได้แกล้ง” “...” “ตอบไหม ไม่ตอบทีกรอบนะเผื่อยังคิดคำตอบไม่ได้” “มะ ไม่ต้องค่ะ ตอบแล้วค่ะ” ฉันรีบเอนหลังหนีมือก็ดันอกเขาที่โน้มตัวมาหา “ตอบว่า?” “...ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับ ไม่กล้าสบตาเขาแม้แต่นิดเดียวทำได้แค่มองมือของตัวเองที่ดันอกเขาไว้ “ฮึ ๆ ๆ พี่ก็ว่างั้น” “...คะ?” คราวนี้ฉันกล้ามองหน้าเขาแล้วล่ะ จะไม่มองได้ยังไงก็ฉันกำลังทั้งตกใจทั้งงงกับคำพูดของเขา “มีอะไร?” ยังจะทำหน้าสงสัยอีก เขาก็น่าจะรู้ว่าฉันกำลังเป็นอะไร “...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ” ช่างมันเถอะเขาแค่พูดผิดไปมั้ง “แล้วอยากกินอะไร” “คะ? เอ่อ...อะไรก็ได้ค่ะ” เห็นชวนไปกินข้าวก็นึกว่าเลือกร้านไว้แล้ว แต่ถ้าถามฉันฉันก็ไม่รู้หรอก ไม่สันทัดเรื่องอาหารเท่าไหร่วัน ๆ มีแต่ทำงานแล้วก็กินข้าวกองถ่ายไม่กินข้าวกองถ่ายก็กลับมากินข้าวที่คอนโดเพราะเหนื่อยกับงานอยากเซฟเงินด้วยนาน ๆ พี่จี้จะว่างถึงได้ชวนกันไปหาอะไรอร่อย ๆ กินข้างนอก “อะไรก็ได้แล้วมันอะไรล่ะ เราไม่เลือกพี่ก็ไม่รู้ว่าอยากกินอะไร” “...” พี่อีกแล้ว คราวนี้ไม่เรียกชื่อฉันด้วย เขา...เขาแทนตัวแบบนี้ฉันอาจจะละลายได้นะคะ “เป็นอะไรทำไมเอาแต่เงียบ” เขารู้ว่าฉันเป็นอะไรไม่งั้นตอนที่ถามเขาไม่ยิ้มขำหรอก “คุณไทม์...” อึดอัด อยากพูดออกไปว่าเป็นเพราะเขาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี “มันดูแปลกเหรอที่แทนตัวเองว่าพี่ พี่ว่าแทนตัวว่าฉันเวลาคุยกับเรามันดูแปลกกว่าอีกนะ โคตรอึดอัด” ท่าทางดูสบาย ๆ ที่พูดออกมายิ่งทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก ก็เคยรู้สึกแปลก ๆ เกร็งแล้วก็ดูห่างไกลอยู่หลายครั้งเวลาเขาแทนตัวว่าฉัน แต่ก็ได้ยินจนชินพอเขาแทนตัวด้วยคำธรรมดาแต่มันไม่ธรรมดาสำหรับความรู้สึกฉันก็เลยทำตัวไม่ถูก “ก็...ก็ไม่แปลกมั้งคะบัวแค่ไม่ชิน” สตินะใบบัว แกต้องแฮฟสติเข้าไว้ “เดี๋ยวก็ชิน แล้วเราอยากกินอะไร” “บัวไม่รู้จริง ๆ ค่ะ” เขาชวนเปลี่ยนเรื่องเลยทำให้กล้ามเนื้อหัวใจคลายตัวได้นิดหน่อย แต่แค่นี้ก็รู้สึกหายใจสะดวกกว่าเดิมแล้ว “ไม่รู้ได้ไง ทำงานมาทั้งวันยังไงก็ต้องรู้สึกหิวอะไรบ้าง หิวอะไรพูดมา บอกแค่เมนูก็ได้เดี๋ยวพี่หาร้านเอง” “...” คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าหิวอะไรเพราะเขาทำให้หายหิวไปนานแล้ว “ว่าไงครับ” “บัวคิดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ อีกอย่างก็ไม่มั่นใจว่าออกไปข้างนอกจะมีคนจำคุณไทม์ได้ไหม” “ฮึ ๆ ๆ ใครจะมาจำได้พี่ไม่ใช่ดารา ส่วนเราก็เพิ่งเข้าวงการยังมีคนรู้จักไม่เยอะหรอกยังไงก็ไปได้” “แต่...” “ไม่มีแต่ พี่ให้เวลาห้านาทีบอกมาว่าอยากกินอะไรถ้าไม่บอกพี่จะขึ้นห้องเราแล้วสั่งอาหารตามสั่งขึ้นไปกินข้างบนแทน” “ไม่ได้นะคะ” ไม่ใช่ห้องฉันแต่มันเป็นห้องของพี่จี้จะให้เขาขึ้นไปได้ยังไงล่ะ” “ถ้าไม่ได้ก็บอกมาว่าอยากกินอะไร” “บัว...บัวคิดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ” ฉันพูดจริง ๆ นะ เขาทำให้ตื่นเต้นจนหายหิวไปนานแล้ว หายหิวตั้งแต่รอเขาบนห้องด้วยซ้ำ “คิดไม่ออกเลย?” เขาจ้องหน้า จ้องแบบจ้องเขม็งเลยตอนที่ถามฉันก็ได้แค่ส่ายหน้าเพื่อยืนยันว่าคิดไม่ออกจริง ๆ “คิดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ” “โอเคถ้าคิดไม่ออกพี่คิดแทนเลยนะ” “ค่ะ” แบบนี้ล่ะค่ะดีเลยเพราะถ้าให้ฉันคิดบางทีเมนูที่ฉันอยากกินเขาอาจจะเกินไม่อยากกินหรือไม่ก็กินไม่ลงเลยก็ได้ “ถ้างั้น...กินพี่ดีไหม~” “คะ? มะ ไม่เอาหรอกค่ะ คุณไทม์อย่าเล่นสิคะเลือกมาเลยเดี๋ยวรถติดนะ” “ฮึ ๆ ๆ เล่นอะไรพี่ไม่ได้เล่น พี่จะให้เรากินพี่จริง ๆ” “...บ้า!” ตอนคุยกันทุกวันเขาไม่มีท่าทีแสดงความหื่นหรือแกล้งเรื่องอะไรแบบนี้เลยนะแต่พอเจอกันเขาดันเป็นแบบนี้ได้ยังไง -///- “ฮึ ๆ ๆ ล้อเล่น ไป ไปกินอะไรอร่อย ๆ กันดีกว่าพี่คิดออกแล้วว่าจะพาใบบัวไปกินอะไร” “อะไรคะ” “...ความลับค่ะ” “...” บ้าจัง ไม่เคยชอบผู้ชายพูดคะขาเลยแต่พอเขาพูดฉันดันชอบมาก ชอบจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกหลุมรักไปแล้ว ...ฉันใกล้จะตกหลุมรักเขาเข้าแล้วจริง ๆ -สองเดือนต่อมา- (คิดถึง) “...” (ได้ยินรึเปล่า) “...ได้ยินค่ะ” (แล้วคิดถึงพี่ไหม) “...” (ว่าไง) “...เดี๋ยวคงได้เจอกันมั้งคะ” (ฮึ ๆ ๆ อะไรครับพี่ถามว่าคิดถึงพี่รึเปล่า คิดถึงพี่เหมือนที่พี่คิดถึงใบบัวไหมคะ) “คุณไทม์กินข้าวรึยังคะ” ใครจะไปตอบได้ล่ะก็รู้ดีว่าถ้าเป็นเขาฉันจะขี้อายมากแค่ไหน (อย่าเปลี่ยนเรื่อง) “ก็...ก็เหมือนกันมั้งคะ” (เหมือนกันมั้งคะ?) “ก็เหมือนกันนั่นล่ะค่ะ” ชอบจี้ให้ตอบอะไรที่อายตลอดเลย ดีนะที่มีคิวถ่ายละครเยอะมากเลยไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ ฉันเลยไม่โดนเขาแกล้งเวลาอยู่ด้วยกันแต่ก็คิดถึงมากเหมือนกันนะ (เหมือนกันนั่นล่ะค่ะคืออะไรล่ะคะ) “ก็คิด...ก็คิดถึงไงคะ” ฟู่ว! เป็นคำพูดง่าย ๆ ที่ไม่ง่ายเลยนะ (ฮึ ๆ ๆ ก็แค่นั้น คิดถึงกันก็บอกว่าคิดถึงไม่เห็นจะยากเลยครับใบบัว) ใครบอกไม่ยาก สำหรับคนอื่นอาจไม่ยากแต่มันยากมากสำหรับฉันเลยนะการพูดสิ่งที่ตรงกับใจให้เขาฟังยากกว่าเข้าฉากเลิฟซีนต่อหน้าคนในกองถ่ายประมาณร้อยเท่าซะอีก “บัวไม่ใช่คุณไทม์นี่คะ” (ก็จริงเพราะพี่หล่อส่วนเรา...สวย) “...” ผู้ชายหล่อมากชมว่าสวยต้องทำยังไงดีคะ >///< (ไม่ได้เจอกันสามอาทิตย์แล้ว คิดถึงนะใบบัว) “ค่ะ” รู้แล้วค่ะไม่ต้องย้ำบ่อยก็ได้ว่าคิดถึงเพิ่งท่องบทไปเดี๋ยวลืมบทหมดพอดี เราไม่ได้เจอกันสามอาทิตย์อย่างที่เขาพูดนั่นล่ะแต่ถ้าจะให้ถูกต้องสามอาทิตย์กับอีกสามวันต่างหาก (พรุ่งนี้ต้องไปถ่ายละครต่างจังหวัดใช่ไหม) “ค่ะ” แล้วก็จะต่อไปอีกหนึ่งเดือนเพราะยกกองไปถ่ายที่โลเคชั่นต่างจังหวัดทั้งเดือนเลย ...เศร้า (ไปหนึ่งเดือนใช่ไหม) “ค่ะ” (อีกเป็นเดือนเลยกว่าจะได้เจอกัน) “ค่ะ” รวม ๆ แล้วก็เกือบสองเดือนเลยสินะที่เราจะไม่ได้เจอกัน (คิดถึงแย่เลย จะคิดถึงพี่รึเปล่า) “...” คิดถึงสิใครจะไม่คิดถึงกันล่ะ (อ่าส์~ อีกตั้งหนึ่งเดือนนานเกินไปรึเปล่า) “เดือนเดียวเองค่ะ” ฉันพูดเหมือนไม่คิดอะไรแต่ความจริงแล้วก็เซ็ง ๆ เหมือนกัน อยากเจอเขาทุกวันแต่ไม่มีเวลาว่างตรงกันเลย สามอาทิตย์สหรับคนกำลังตกหลุมรักมันนานอย่างกับสามชาติ (วันเดียวก็นานแล้ว) “ฮ่า ๆ ๆ แล้วจะทำยังไงล่ะคะไม่ว่างกันทั้งคู่” (เราไม่ว่างคนเดียวต่างหาก ส่วนพี่ว่าง) “ว่างคนเดียวก็เท่ากับไม่สะดวกเจอกันนะคะ” (สะดวกสิถ้าพี่ตามไป) “คะ?” ตามไปในความหมายของเขาคืออะไร อย่าบอกนะว่าจะตามไปที่กองที่ต่างจังหวัด ไม่ใช่หรอกมั้ง (เดี๋ยวไปหา) “คะ? ล้อเล่นใช่ไหมคะ” (ใครจะไปล้อเล่นคิดถึงขนาดนี้) “...” (รอพี่นะ...พี่มีอะไรจะเอาไปฝาก)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more