“ไสหัวของเธอกับเด็กในท้องเธอออกไปจากบ้านฉันซะก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ!”
ทุกครั้งที่เขาพูดจาแรง ๆ ฉันจะบอกตัวเองเสมอว่ามันคือคำพูดที่เลวทรามที่สุดเท่าที่เคยได้เจอมาแต่มันไม่เคยสิ้นสุดเลย ผู้ชายตรงหน้าสรรหาคำพูดที่มันไม่เป็นลูกผู้ชายพ่นออกมาได้เรื่อย ๆ จนน่าเหลือเชื่อ
“ออกไป!”
“เปิดประตู!” ฉันสะดุ้งแต่ไม่ได้สะดุ้งเพราะเสียงตะโกนไล่ของเขานะ ฉันสะดุ้งเพราะเสียงข้างนอกที่ดังเข้ามาต่างหาก
ก๊อก ๆ ๆ
“ตาไทม์เปิดประตู!”
ก๊อก ๆ ๆ
“ตาไทม์!”
“แม่งเอ้ย!” เขาสบถด้วยท่าทางหัวเสียใส่หน้าฉันแล้วเดินไปเปิดประตูให้คุณลดา
“แกทำบ้าอะไรตาไทม์ดึกดื่นขนาดนี้แกอาละวาดทำไม!” พอประตูถูกเปิดออกคุณลดาก็ตะคอกใส่ลูกชายทันที
“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องผม” เขาไม่ตอบคำถามของแม่ตัวเองแต่พูดกับแม่ของเขาด้วยเสียงที่เบาลงแต่ฟังก็รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีมากแค่ไหน
“แม่เป็นคนให้ใบบัวมาอยู่ห้องนี้เอง”
“ผมรู้ครับแต่นี่มันห้องของผม ผ
