“นั่นแกจะไปไหนตาไทม์”
“ไปนอนที่อื่นครับ”
“ที่ไหน”
“...คอนโดเมียผมสิครับแม่”
คุณลดาหันมามองฉัน สายตาที่มองมาดูก็รู้ว่าห่วงความรู้สึกของฉันแค่ไหนแต่ฉันไม่เป็นอะไรเลย จะไปนอนกับเมียหรือหมาที่ไหนก็ไปสิไม่เกี่ยวกับฉันสักนิด
“มีปากก็หัดพูดอะไรที่มันสร้างสรรค์บ้างนะตาไทม์
“ครับ ขอตัวนะครับแม่” เขาพูดจบก็หันหลังแล้วเดินไปเลย
“ป้องกันด้วยล่ะ อย่าให้ลูกแกเกิดมามีพี่น้องต่างแม่ฉันสงสารหลานฉัน” คุณลดาพูดไล่หลังทำให้เขาหันกลับมาแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“ก็ขอให้เป็นลูกผมก่อนเถอะครับแม่” เขาหันหลังแล้วเดินไปครั้งนี้คุณลดาไม่ได้พูดอะไรแล้วล่ะ มีแต่ความเงียบจนกระทั่งเขาลับตาไปทางโรงจอดรถคุณลดาถึงได้หันมามองฉัน
“ขอโทษแทนตาไทม์ด้วยนะใบบัว”
“ไม่เป็นไรค่ะ บัวชินกับคำพูดพวกนี้ของคุณไทม์แล้ว บัวไม่สนหรอกค่ะคุณลดาว่าเขาจะคิดยังไงเพราะบัวรู้ว่าลูกใคร”
“เฮ้อ~ ฉันเลี้ยงมันมาไม่ดีเอง” ฉันทำได้แค่ยิ้มอ่อนให้คุณ
