ติ๊ด!
(อยู่ไหนคะไทม์) เพิ่งรับสายยังไม่ได้อ้าปากพูดอะไรสักคำปลายสายก็ถามทันที ผมนึกแล้วว่าต้องถามคำนี้
“บ้าน”
(ทำไมไม่มาหาย่าเลยคะ)
“คุณถ่ายละครไม่ใช่รึไง”
(แล้วย่านอนกองถ่ายรึไงไทม์)
“...”
(คืนนี้มาหาย่าเลยนะไม่งั้นย่าจะโกรธ)
“...โอเค”
(ทำไมรับปากไม่เต็มใจ นี่ไทม์มีคนอื่นใช่ไหม)
“อย่าหาเรื่องน่าปิย่า ช่วงนี้ผมต้องทำโปรเจ็คกำลังเหนื่อย ๆ”
(อย่าให้ย่าจับได้นะไทม์ว่ามีคนอื่น)
“เจอกันที่คอนโดคืนนี้แล้วกัน” ผมตัดบทเพราะรำคาญ
(ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องมาหรอกไทม์!)
“โอเค ถ้างั้นก็เจอกันวันหลังแล้วกันนะปิย่า”
(ไทม์!)
ติ๊ด!
...น่ารำคาญ
“พี่สุมีอะไรให้บัวช่วยไหมคะ”
ฮึ! นี่ก็อีกคน รำคาญว่ะ วันนี้ผมแม่งรำคาญไปหมดทุกอย่างเลย รำคาญคำพูดไอ้ไทน์ รำคาญปิย่า รำคาญยัยนี่ที่อยู่ไกล ๆ แต่เสียงเธอคุยกับแม่ผมคุยกับแม่บ้านก็ยังดังเข้ามาหู มาอยู่ไม่กี่วันสนิทกับคนในบ้านผมแล้ว และที่สำคัญ...รำคาญตัว
