EP : 15
2156 Words
“พี่จี้เป็นอะไรคะ”
“...”
“พี่จี้”
“พี่จี้...บัวเป็นอะไร”
“พี่จี้คะบัวเป็นอะไร”
“มึง...ท้อง”
“...” ฉันมองพี่จี้ที่ตอบคำถามของฉันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าตัวเองเป็นอะไร
ใจมันเต้นแรงสลับกับเต้นช้าจนน่ากลัว หูก็รู้สึกอื้อแถมยังแขนขาชาไปชั่วขณะ แต่ฉันว่า...ฉันหูฝาด
“มะ ไม่จริง~”
“...มึงท้องได้ไงใบบัว”
“พี่จี้หมอตรวจผิดรึเปล่า” เสียงฉันเบาแค่ไหนกันนะ
“กูก็ถามหมอแบบนี้แหละ”
“...” สายตาพี่จี้ตอนพูดประโยคเมื่อกี้ทำให้รู้ว่าไม่ผิด หมอตรวจไม่ผิดแต่มัน...ไม่จริง
ฉันไม่ได้ท้อง ไม่มีทางท้องเด็ดขาด
“ใคร”
“...”
“บัวกูว่าใคร”
“...บัวขอโทษ~” ฉันไม่กล้าตอบว่าเป็นใคร ไม่กล้าจริง ๆ เพราะพี่จี้เตือนแล้วว่าอย่าไปยุ่งแต่ฉันไม่ฟังเองแล้วยังปล่อยตัวเองให้...ท้อง
“ใคร”
“...ฮึก!” ฉันตอบไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คนที่พี่จี้ไม่ได้ย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามยุ่งฉันคงกล้ากว่านี้แต่ไม่ใช่กับคนนี้
“จะตอบไหม?”
“บัวขอโทษ~”
“...”
“ฮึก! พี่จี้...บัวเอาออกได้ไหม~”
-สองอาทิตย์ต่อมา-
“ใบบัว”
“...”
“ใบบัว”
“...”
“บัว!”
“คะ!”
“เป็นอะไรทำไมใจลอยไหวรึเปล่า”
“หวะ ไหวค่ะป้าแป๊ด”
“แน่นะ” ป้าแป๊ดมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงฉันเลยยิ้มปรับสีหน้าให้ดีขึ้น
“ค่ะป้าแป๊ด บัวไม่เป็นอะไรค่ะ ช่วงนี้พักผ่อนน้อยสมองบัวเลยช้านิดหน่อยน่ะค่ะ บัวขอโทษนะคะ”
“โอเค ๆ ป้าเข้าใจ ใหม่ ๆ ก็แบบนี้ล่ะเดี๋ยวทำงานไปสักพักก็ชินนะลูกนะ”
“ค่ะ” ฉันยิ้มให้ป้าแป๊ดแต่ในใจไม่รู้เลยว่าตัวเองจะได้ทำงานไปอีกสักพักจนชินไหมในเมื่อฉัน...
ฉันฝืนทำงานด้วยร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย ตั้งแต่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไรฉันก็เริ่มมีอาการที่ไม่ควรเป็น ทั้งเวียนหัว คลื่นไส้ เหม็นอาหาร มาเกือบครบทุกอาการแต่ต้องพยายามฝืนตัวเองเอาไว้ไม่งั้นคนในกองได้สงสัยแน่ในเมื่ออาการออกชัดซะขนาดนี้
“ของว่างมาแล้วค่า~” เสียงแม่ครัวประจำกองตะโกนขึ้น
หิว ฉันกินอะไรแทบไม่ได้พอเห็นอาหารก็หิวแต่ก็ไม่รู้ว่าจะกินได้ไหม
“นี่ของพี่ใบบัวคนสวยค่า~”
“ขอบคุณนะคะ” ฉันรับกล่องของว่างมาไว้ในมือแล้วก็รีบเปิดกล่องเพื่อกินเบเกอรี่ทันที
“ฮึก!” อีกแล้ว หิวแต่เหม็นอาหารอีกแล้ว และที่สำคัญฉันกำลังจะอาเจียน
“...ฮึก!” กลั้นไว้ใบบัว กลั้นเอาไว้ขอร้องล่ะ
ฉันรีบปิดกล่องขนมแล้วเม้มปากให้แน่นที่สุด การกลั้นเอาไว้มันทรมานเหมือนคนจะตายเลยแต่ต้องทำให้ได้แล้วก็รีบพาตัวเองไปห้องน้ำให้เร็วที่สุด
กริ๊ก!
“อ้วก~”
“ฮึก! อ้วก~ อึก!” ไม่มีอะไรออกมาเลยนอกจากน้ำใส ๆ เหนียว ๆ ที่ทำให้แสบคือ ยิ่งอาเจียนก็ยิ่งทรมานแต่ถ้าไม่อาเจียนออกมาฉันก็ทรมานยิ่งกว่า
“ฮึก!” อย่าร้องไห้ขอร้องล่ะใบบัว ถ้าแกร้องไห้ต้องมีคราบน้ำตาให้คนอื่นเห็นแน่ ๆ
ฉันจะทนได้ถึงเมื่อไหร่ผ่านมาแค่สองอาทิตย์ที่อาการออกฉันก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ต้องถ่ายละครอีกเป็นเดือนฉันจะไหวจริง ๆ เหรอ ละครจะออนแอร์แล้วเราต้องถ่ายไปออนแอร์ไปด้วยฉันจะไหวได้ยังไง
“ฮึก!” อย่าทรมานกันได้ไหม ถ้าจะอยู่ในนี้ก็อย่าทรมานกันเลยนะขอร้อง~
“อ้วก!!!” อยู่ ๆ อาการอาเจียนก็รุนแรงขึ้น ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งอาเจียนออกมาจนแทบหมดไส้หมดพุงทั้งที่ไม่มีอาการผะอืดผะอมก่อนหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียวจนฉันแทบจะอาเจียนเลอะพื้นห้องน้ำ
“อ้วก!!!” ฉันยืนไม่ไหวทรุดตัวลงคุกเข่าแล้วจับชักโครกไว้จากนั้นก็อาเจียนออกมาเอาเป็นเอาตายหนักขึ้นก็เริ่มเกร็งที่ท้องจนต้องเอามือจับเอาไว้ จับหน้าท้องที่ฉัน...แทบจะไม่เอามือสัมผัสโดนเลยตลอดระยะเวลาสองวันที่ผ่านมา
“ฮึก! ฮื่อ ๆ ๆ” ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ไม่รู้ว่าเพราะกำลังจะหยุดอาเจียนพอดีหรือคิดไปเองกันแน่แต่ทันทีที่มือฉันฉันกุมลงที่หน้าท้องอาการโก่งคออาเจียนแทบเป็นแทบตาก็หายไป
“...ฮึก!” หนูรับรู้ได้ใช่ไหม ถ้ารับรู้ได้อย่าใจร้ายได้ไหม อย่าทำให้กินไม่ได้ทำอะไรแทบไม่ได้เลยแบบนี้ได้รึเปล่า อย่าทำให้ชีวิตของฉันพังเลยนะ...
-เวลาต่อมา-
“ไหวรึเปล่าใบบัว” เสียงพี่จี้กระซิบถามเบา ๆ เพราะวันนี้เราถ่ายละครกันดึกมาก เมื่อช่วงกลางวันฉันเริ่มดีขึ้นแต่พี่จี้เป็นห่วงเสร็จงานอื่นพี่จี้ก็ตามมาดูแลที่กองถ่ายช่วงดึก
“ไหวค่ะ พี่จี้บัวขอโทษนะพี่จี้เลยต้องเหนื่อยมาดูแล” ฉันขอโทษแล้วก็น้ำตาคลอพี่จี้เลยส่งสายตาดุนิดหน่อยมาให้
“โทษตัวกูดีกว่าที่ไม่ดูแลมึงให้ดี ช่างมันเถอะอีบัวเอ้ยเอาวันนี้ให้รอดก่อน”
“...ค่ะ” เศร้าดีเนอะ เอาเถอะใบบัว แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วก็พยายามถ่ายละครให้มันจบเถอะนะไม่งั้นกองถ่ายจะลำบากไปด้วย อีกแค่เดือนกว่า ๆ แล้วแกค่อยเอาเวลาที่เหลือมาแก้ปัญหาชีวิต
เราถ่ายละครต่อจนตีหนึ่งแต่ก็ยังไม่เสร็จหรอก อีกนานเลยล่ะฉันว่าน่าจะเสร็จตอนตีสามตีสี่โน่นล่ะมั้ง
เหนื่อย ง่วง เพลีย ไม่มีแรงจะทำอะไรจะดื่มกาแฟเหมือนคนอื่นก็ไม่ได้ฉันทรมานร่างกายมากเลย
“พี่หมิง ๆ” แต่ฉันก็มีพี่ ๆ ช่างแต่งหน้าในกองนี่ล่ะที่คอยสร้างสีสันหาอะไรมาเม้าท์ให้ตลกพอให้หายง่วงอยู่เรื่อย ๆ เวลานั่งรอเข้าฉากส่วนพี่จี้ก็เลี่ยงไปนั่งทำงานของเจ้แกต่อเลยไม่อยากรบกวน
“ว่า~”
“เมื่อกี้คุณไทม์มา”
“จริง? สุดหล่อของฉันอยู่ไหน”
“กองข้าง ๆ” วันนี้เราถ่ายทำกันที่โรงถ่ายที่นี่มีโลเคชั่นไว้ถ่ายทำละครหลายเรื่องอย่างวันนี้ก็มีสองกองที่มาถ่ายที่นี่
“อ๋อ~ สงสัยเมียสั่งให้มารับ เหอะ! พูดก็พูดเถอะเมื่อก่อนก็น่ารักอยู่หรอกนะแต่พอดังมาน่าตบฉิบหาย”
“ชู่ว์~ อย่าเสียงดังสิพี่หมิง”
“ทำไม? ใคร ๆ ก็หมั่นไส้นางกันทั้งนั้นเผลอ ๆ เกลียดเลยด้วยซ้ำ ลำพังดังก็หยิ่งแล้วนะพอกินกับคุณไทม์ยิ่งชูคอเป็นนางพญา อีผี!”
“ฮ่า ๆ ๆ ก็จริงเนอะพี่หมิง แต่จะว่าไปถ้าพี่เป็นน้องบัวนะวันนั้นพี่ไม่ยอมหรอก ตบมาตบกลับ จะตบให้หนักกว่าด้วยเพราะเราโดนตบก่อนเราสู้กลับเท่ากับไม่ผิด”
“...ช่างเถอะค่ะ” ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะถูกดึงเข้าไปในหัวข้อการสนทนาด้วยเลยทำได้แค่ยิ้มแล้วพูดออกไปแค่นี้
จะไปตบได้ยังไงในเมื่อวันนั้นฉันเอาคนของปิย่ามานอนกกจริง ๆ ถึงจะถูกหลอกแต่ก็ผิดอยู่ดี โง่อวดฉลาดไม่ฟังคำใครเองคนรู้กันทั้งช่องว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกันดันไม่เชื่อไปเชื่อคำหลอกลวงโง่ ๆ ของผู้ชายแล้วใครจะเชื่อว่าฉันเป็นฝ่ายถูกหลอก
“ช่างไม่ได้หรอกน้องบัว แค้นนี้ต้องชำระแต่อย่าไปแก้แค้นวิธีเดียวกันกับนางเลยต่ำตม สวย ๆ อย่างเราต้องแก้แค้นด้วยการดังกว่าเด่นกว่าให้ได้อีกฝ่ายมันจะได้อกแตกตาย”
“จริงพี่หมิงถ้าทำแบบนั้นได้ยัยปลาปิรันย่าได้อกแตกตายแน่ ๆ แค่ไม่ได้งานละครเรื่องนี้ก็แทบอกแตกแล้ว อิอิ”
“ใช่ เพราะฉะนั้นหนูต้องทำงานทุกงานให้เต็มที่นะใบบัวยิ่งวางตัวดีน่ารักแบบนี้ตลอดไปได้นะพี่หมิงรับรองว่าหนูจะปังปุริเย่แน่นอนจ้ะ”
“...ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันก็พูดได้เท่านี้ล่ะเพราะฉันคงไม่มีโอกาสทำงานแล้ว จะทำได้ยังไงในเมื่ออีกไม่กี่เดือนร่างกายฉันก็จะเปลี่ยนไปแล้วและที่สำคัญชีวิตของฉันก็จะถูกเปลี่ยนไปตลอดชีวิต
“ฮึก! พี่จี้...บัวเอาออกได้ไหม”
ฉันจำคำนั้นได้ขึ้นใจคำที่ถามพี่จี้ ไม่ใช่แค่ถามแต่ฉันขอร้องกลาย ๆ ให้พี่จี้ช่วยฉันเรื่องนี้ด้วยซ้ำเพราะตอนนั้นมืดแปดด้านไปหมด ชีวิตของฉันหลังจากโดนผู้ชายหลอกจนสูญเสียสิ่งสำคัญของชีวิตผู้หญิงไปกำลังจะเริ่มสดใสช้า ๆ แต่มันก็พังทลายลงไปด้วยคำแค่คำเดียวคือคำว่า...ท้อง
ฉันถามด้วยความไม่มีสติ ไม่รู้อะไรทั้งนั้นรู้แค่อย่างเดียวคือฉันไม่พร้อมและเขาคงไม่รับผิดชอบสมองเลยคิดอะไรแย่ ๆ ออกมาแต่ฉันก็โดนพี่จี้ด่าไม่ลืมหูลืมตาจนลืมความคิดนั้นไปเลย
ไม่ทำหรอก ไม่กล้าทำ ตอนนั้นคิดจะทำแต่พอนึกย้อนดูฉันก็รู้ดีว่าฉันไม่ได้ใจกล้าทำขนาดนั้น
...ถ้าจะอยู่ด้วยกันขอแค่อย่าใจร้าย อดทนให้ทำงานให้ได้ เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนร่างกายก็จะเปลี่ยน ขอทำงานเก็บเงินให้ได้สักก้อนแล้วค่อยไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่ใช่ชีวิตในวงการบันเทิงอย่างที่ฝันมาตลอด แต่ว่าฉัน...จะกลับไปหาพ่อแม่ตายายแล้วบอกพวกท่านว่ายังไงดี
“เดี๋ยวบัวมานะคะ” พอคิดอะไรหนัก ๆ ก็จุกอกจนอยากร้องไห้แล้วฉันก็รู้ตัวว่าตัวเองไม่ไหวถึงได้ขอแยกตัวออกมาก่อน
ฉันเดินออกมาหามุมเงียบ ๆ มืด ๆ สงบสติอารมณ์อยู่คนเดียว กลัวตัวเองร้องไห้กลัวมีอาการแพ้ท้องด้วยเพราะทุกครั้งที่รู้สึกแย่ฉันจะอยากอาเจียนเสมอ เป็นมาตลอดจนไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการแพ้ท้องหรือฉันเริ่มเป็นโรคเครียดแล้วกันแน่
“มายืนทำอะไรตรงนี้”
ขวับ!
ฉันรีบหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจทันทีเพราะยืนอยู่ในมุมมืดคนเดียวแต่ตอนแรกไม่ได้ตกใจมากเท่าไหร่เพราะเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิงไม่ใช่เสียงผู้ชายแต่พอเห็นว่าคนที่มาทักเป็นใครฉันก็ตกใจกว่าเดิมมากพอสมควร
“...ปิย่า”
“ว่าไง มายืนทำอะไรตรงนี้” ปิย่าเดินเข้ามาหาแล้วก็ถามฉันด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
“มายืนทำสมาธิค่ะ” ฉันไม่อยากมีศัตรูหรอกนะ เรื่องที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะเพราะเธอเองก็ไม่ได้ผิดทั้งหมดที่ตบฉัน
“อ้อ~ เหรอ? นึกว่าแอบนัดผัวชาวบ้านมาแซบในสวน”
“อะไรนะคะ?” ฉันไม่ได้โง่ฟังไม่เข้าใจแต่ที่ถามอีกครั้งเพราะไม่คิดว่าจะว่ากันขนาดนี้ตั้งแต่ต้น
“ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจหรอก ฉันรู้ว่าเธอกับไทม์มีอะไรกัน คนอื่นจะชมว่าเธอน่ารักยังไงก็ตามแต่ฉันไม่ได้โง่เหมือนคนพวกนั้น”
“คุณไม่ควรว่าใครแบบนี้นะคะ”
“เหรอ? ฉันรู้ว่าไม่ควร แต่สำหรับบางคนไม่ต้องเกรงใจที่จะว่านะ ไม่ต้องมาสอนฉันเพราะแกก็เป็นได้แค่ดาราเกรดต่ำที่แบให้ผู้ชายรวย ๆ กินฟรีเท่านั้นแหละใบบัว!”
“ดารา...เกรดต่ำ?” ฉันทวนคำพูดของปิย่าด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อหู สองเดือนกว่า ๆ เกือบสามเดือนเรื่องมันผ่านมาตั้งขนาดนี้แล้ว แล้วที่สำคัญฉันไม่ได้ติดต่อกับผู้ชายของผู้หญิงตรงหน้าเลยนะคะแล้วทำไมยังต้องตามมาราวีกันอีก
พอฉันพูดคำว่าดาราเกรดต่ำออกไปปิย่าก็ยิ่งมองฉันด้วยสายตาเหยียด
“ใช่ เธอมันก็แค่ดาราเกรดต่ำที่ไม่มีปัญญาดังหรอกถ้าไม่ใช้ที่นาผืนน้อยเข้าแลก ที่ปาดงานนี้ไปได้ถามจริงว่าเอาที่นาไปแลกกับใครมาล่ะจ้ะ”
“...” มันมีคนที่ดูถูกคนอื่นต่อหน้าได้ทุเรศขนาดนี้จริง ๆ เหรอ?
“ว่าไงจ้ะตกลงว่าไปนอนแบให้ใครเหรอถึงได้งานนี้มา...อีเกรดต่ำ!”
“...ผัวคุณไงคะ”
- Writer
