EP : 16
1981 Words
“ดารา...เกรดต่ำ?”
“ใช่ เธอมันก็แค่ดาราเกรดต่ำที่ไม่มีปัญญาดังหรอกถ้าไม่ใช้ที่นาผืนน้อยเข้าแลก ที่ปาดงานนี้ไปได้ถามจริงว่าเอาที่นาไปแลกกับใครมาล่ะจ้ะ”
“...”
“ว่าไงจ้ะตกลงว่าไปนอนแบให้ใครเหรอถึงได้งานนี้มา...อีเกรดต่ำ!”
“...ผัวคุณไงคะ”
ฉันไม่ควรไปต่อปากต่อคำฉันรู้ดีแต่ใบบัวคนนี้ถึงมันจะไม่ได้เด่นดังไม่ได้สูงส่งเหมือนคนตรงหน้าแต่มันก็คนเหมือนกันรึเปล่า?
“อีใบบัว!” ปิย่าโกรธแล้วก็ตะคอกใส่จากนั้นก็ทำท่าจะพุ่งเข้ามาตบฉัน
ฉันเห็นว่าผู้หญิงคนนี้พุ่งมาด้วยความโกรธแล้วฉันก็รู้ว่าฉันหลบไม่ได้ อย่าคิดแม้แต่จะสู้เลยฉันสู้ไม่ได้หรอกในเมื่อร่างกายฉันไม่ได้ปกติสิ่งที่ทำได้มีแค่เอามือสองข้างกอดท้องตัวเองเอาไว้
ฉันกอดท้องตัวเองเอาไว้จนแน่นแล้วหลับตาเตรียมรับตบของผู้หญิงคนนี้ ไม่มีอะไรที่คิดจะทำนอกจากกอดท้องของตัวเองเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้น ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนจนกระทั่งวันนี้ ตอนนี้และวินาทีนี้ว่าฉัน...จะไม่ยอมให้คนในท้องเป็นอะไรเด็ดขาด
เพี้ยะ!
ผลัก!
“ทำบ้าอะไร!”
“...” ฉันยืนหน้าหันเพราะแรงตบแถมหน้ายังชามากยืนนิ่งด้วยความเจ็บและตกใจแต่ก็ค่อย ๆ รวบรวมสติแล้วหันกลับไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าช้า ๆ
“อย่ามายุ่ง!”
“ไม่ยุ่งได้ไง! ทำบ้าอะไรมาตบคนอื่นทำไม!” เขา...ผู้ชายคนนั้นกระชากข้อมือปิย่าเอาไว้แล้วตะคอกถาม ถึงเสียงจะไม่ดังมากแต่ก็แข็งมากพอสมควร
“ปกป้องมันเหรอไทม์!”
“แล้วจะให้ผมปล่อยให้คุณตบเขาเหรอ!”
“แล้วทำไมจะตบไม่ได้! ทำไม! ปกป้องมันมากขนาดนี้เพราะอะไร! ติดใจอีนี่มากใช่ไหม!”
“อย่ามาไร้สาระนะปิย่า เสียงดังเพื่ออะไรไม่กลัวใครได้ยินรึไง!”
“กลัวทำไม! คนที่ต้องกลัวคืออีดอกนี่ไม่ใช่ปิย่า! ทำไมเหรอไทม์ห่วงอีนี่มากเหรอ?”
“ไร้สาระ!”
“ตอบ! ได้กันไม่กี่ครั้งห่วงมันมากขนาดนี้เลยเหรอ!”
“อย่ามาไร้สาระ”
“ปิย่าบอกให้ตอบ! ยอมรับมาถ้าแน่จริง!”
“เออ! ผมยอมรับว่าผมเคยมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนี้แต่คนอื่นก็มี! แล้วมันยังไงผมเคยยกย่องใครนอกจากคุณรึไงปิย่า! ที่ห้ามเพราะไม่อยากให้เป็นข่าว ดังได้มันก็ดับได้ทำไมไม่ห่วงชื่อเสียงตัวเองคนชอบก็มีคนเกลียดก็มีคิดบ้างสิวะ!”
“...” มันมีอะไรที่ทำลายศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของฉันได้มากเท่าการมายืนฟังคำพูดพวกนี้จากผู้ชายสกปรกคนนี้อีกไหม เขาพูดจาเพื่อให้แฟนเขาสงบด้วยการทำลายศักดิ์ศรีผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้ได้ยังไง
ถ้าฉันเลวฉันชั่วไปมั่วแอบกินกับเขาทั้งที่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้วก็ว่าไปอย่างแต่นี่ฉันคือคนที่ถูกเขาหลอกไม่ใช่เหรอ?
แค่โดนหลอกยังไม่พออีกเหรอทำไมต้องใช้คำพูดดูกันขนาดนี้
“ปิย่าไม่ปล่อยให้ตัวเองดับหรอก ไทม์ก็ไม่มีทางปล่อยให้ปิย่าดับแน่ปิย่ารู้” ฉันไม่เคยรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้เลยจนกระทั่งมาเจอเหตุการณ์นี้
“เข้าไปข้างในก่อนไปใบบัว” แล้วฉันก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะขยะแขยงผู้ชายคนนี้ได้มากขนาดนี้ด้วย
“อย่ามาปกป้องมันนะไทม์! ต่อหน้าต่อตายังกล้าปกป้องมันอีกเหรอ!”
“ทำไมไม่ฟังอะไรบ้างเลยวะ! จะทะเลาะกันให้อายคนทำไม!”
“ปิย่าไม่มีอะไรต้องอาย ไทม์กับมันนั่นแหละที่ต้องอาย! แอบนัดมันมาตรงนี้ใช่ไหมอีดอกนี่ถึงเดินมามุมมืด ๆ แบบนี้คนเดียว!”
“ผมไม่ได้นัดเขา! ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้มาถ่ายละครที่นี่ ไม่รู้ไม่ได้สนใจแล้วจะไปนัดได้ยังไงวะ! ที่สำคัญคุณก็อยู่ที่นี่คุณคิดว่าผมจะบ้านัดผู้หญิงคนอื่นทั้งที่คุณอยู่ที่นี่รึไง!”
...สารเลว
“ขอโทษนะคะฉันว่าเชิญเคลียร์กันเองนะคะฉันไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณ”
“ไม่ยุ่งได้ยังไงในเมื่อแกมายุ่งกับคนของฉัน!”
“ไม่อยากให้คนอื่นไปยุ่ง ไม่สิฉันต้องบอกว่าไม่อยากให้เขาไปยุ่งกับคนอื่นก็ล่ามโซ่เอาไว้ดี ๆ ต่างหากล่ะคะ ล่ามไว้ให้ดีนะ...ผู้ชายที่ไม่ซื่อสัตย์เลยของคุณ” ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไปเลยพูดออกไปแล้วเดินมาโดยที่ไม่สนใจฟังเสียงของปิย่าที่พ่นคำพูดแย่ ๆ ตามหลังอีกหลายสิบคำ
“ผมไม่ได้นัดเขา! ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้มาถ่ายละครที่นี่ ไม่รู้ไม่ได้สนใจแล้วจะไปนัดได้ยังไงวะ! ที่สำคัญคุณก็อยู่ที่นี่คุณคิดว่าผมจะบ้านัดผู้หญิงคนอื่นทั้งที่คุณอยู่ที่นี่รึไง!”
...สารเลว!
-เวลาต่อมา-
“พี่จี้”
“ว่า? บอกให้นอนทำไมไม่นอน นอนเลยอีบัวถึงคอนโดเดี๋ยวเจ้ปลุก” พี่จี้ขับรถออกจากกองถ่ายมาได้พักหนึ่งแต่ฉันที่พี่จี้สั่งให้หลับตานอนตั้งแต่ขึ้นรถดันไม่ยอมนอนเลยโดนดุ
“...คุณไทม์”
“มีอะไรยะ หล่อนพูดถึงคุณไทม์ทำไมอีบัว”
“เขานั่นแหละคนที่ทำบัวท้อง” ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันไม่บอกว่าท้องกับใครพี่จี้ก็ไม่เคยถาม ฉันเองก็ไม่คิดจะบอกแต่วันนี้ฉันว่าฉันบอกดีกว่า
“...อืม” พี่จี้เงียบไปนิดหน่อยแล้วพยักหน้ารับ แต่ทำไมพี่จี้ดูไม่ตกใจหรือโกรธฉันเลย
“พี่จี้ไม่... / กูรู้ กูแค่รอให้มึงพร้อมจะบอกแค่นั้น”
“ทำไมพี่จี้รู้คะ” ฉันถามเบา ๆ รู้สึกผิดมากกว่าเดิมที่ไม่บอกตั้งแต่แรกทั้งที่พี่จี้ไม่ใช่คนโง่เลย
“ป้าแป๊ดบอก”
“คะ?”
“ป้าแป๊ดห่วงมึงมากนะอีบัวแกถึงได้โทรมาบอกกูว่าเกิดอะไรที่กอง แล้วแกก็เป็นคนขอร้องกูด้วยว่าอย่าด่าอย่าว่ามึง แกอยากให้โอกาสมึงทำงาน แกรู้ว่ามึงไม่ทันคุณไทม์หรอก”
“...ฮึก!” ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ทั้งที่งานในวงการกำลังจะไปได้สวยผู้ใหญ่ในวงการก็รักและเอ็นดูแต่ฉันกลับทำมันพังเพราะความโง่กับความใจง่ายของตัวเอง
“ทำไมมึงถึงบอก”
“...เขาทำบัวเจ็บ” ในชีวิตจริงที่ไม่ใช่การถ่ายละครฉันเคยพูดอะไรออกไปแล้วเสียงเต็มไปด้วยความแค้นขนาดนี้ไหมนะ ไม่เคยสินะครั้งนี้ล่ะครั้งแรก พี่จี้เองก็คงฟังออกถึงได้หันมามองฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เล่า” พี่จี้พูดสั้น ๆ พร้อมกับชะลอรถให้ช้าลงจากนั้นฉันก็เริ่มเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้พี่จี้ฟัง
“อีปิย่ามันร้าย” ฉันเล่าจบพี่จี้ก็ออกความคิดเห็นซึ่งฉันว่ามันก็จริง
“ค่ะ”
“แต่คุณไทม์ร้ายกว่า นี่แหละกูถึงเตือนมึงไง”
“...บัวโง่เอง”
“แล้วจะเอายังไงต่ออีบัว”
“พี่จี้ว่าไงคะ ถ้าเป็นพี่จี้พี่จี้จะทำยังไง” ฉันคิดอะไรบางอย่างไว้ในใจแล้วล่ะแต่ยังไม่กล้าพูดออกไป อยากถามความคิดเห็นพี่จี้ก่อน
“กูไม่เอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นผัวแน่นอนค่ะ หล่อแต่จัญไรเอามาก็มีดีแค่ไข่แค่นั้นแหละ”
“ฮ่า ๆ ๆ บัวก็ว่างั้นค่ะ” ฉันไม่ได้ขำแบบนี้มาเกือบสามเดือนแล้วนะแต่วันนี้อดขำไม่ได้จริง ๆ
“แต่กูไม่ยอมลำบากคนเดียวแน่นอน ที่สำคัญมึงไม่มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้มีชีวิตที่ดีได้แน่นอนแต่คนที่เอาเด็กมายัดใส่ท้องมึงมันมีค่ะและมันต้องช่วยมึงรับผิดชอบไม่ใช่ปล่อยให้มึงลำบากแล้วตัวเองตะลอนปล่อยไข่ต่อ”
“...บัวก็ว่างั้นค่ะ ไม่ได้ทำงานในวงการแล้วไหนต่อไปต้องเลี้ยงเด็กทารกอีก บัวว่าบัวไม่มีเวลาหาเงินให้ได้เยอะ ๆ หรอก”
“อืม ถ้างั้นมึงก็ต้องให้เจ้าของเชื้อมันช่วยรับผิดชอบค่ะอีบัว แล้วก็ให้อีนังอีกาหวงไข่ที่ตามจิกมึงมันกระอักด้วย”
“...ค่ะ” ฉันไม่อยากร้ายแต่เขาสองคนเหยียบศักดิ์ศรีฉันจนฉันต้องทำแบบนี้เอง
-วันต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...คุณแม่
ติ๊ด!
“ครับคุณลดา” ผมรับสายแม่ด้วยความอารมณ์ดีเพราะเมื่อวานหลังจากทะเลาะกับปิย่ายกใหญ่กลับถึงคอนโดของเธอปิย่าที่ใจเย็นลงก็กลัวผมโกรธเลยง้อด้วยการจัดชุดใหญ่ให้ผมด้วยตัวเอง
(แกอยู่ไหนตาไทม์)
“มีอะไรครับ”
(ฉันถามว่าแกอยู่ที่ไหน!)
“คอนโดปิย่า เดี๋ยวจะอาบน้ำไปมหาลัยแล้วครับ”
(มาหาแม่ที่บ้านเดี๋ยวนี้!)
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ปกติแม่ไม่โทรหาผมแล้วจี้ให้กลับแบบนี้ คนที่โดนมีแค่ไอ้ไทน์พอเจอกับตัวผมก็ไม่สบายใจเพราะรู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ ไม่งั้นแม่ไม่ใส่อารมณ์กับผมหรอก
(กลับมาคุยกันที่บ้านเดี๋ยวก็รู้เอง!)
ติ๊ด!
“อ่าส์! เกิดอะไรขึ้นวะ” ผมหัวเสียแต่ก็ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับบ้าน
ไม่ใช่ว่าปิย่าเกิดอารมณ์ค้างจากเรื่องเมื่อคืนแล้วไปฟ้องอะไรคุณแม่ผมนะ แต่คงไม่เพราะช่วงสายตอนเธอจะไปถ่ายละครก็ยังดี ๆ อยู่
-เวลาต่อมา-
รถใคร?
รถที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้านแต่ช่างเถอะคงเป็นรถของพนักงานในช่องที่เข้ามาหาคุณแม่
“มาแล้วเหรอ?” ยังไม่ได้เดินเข้าไปในบ้านเลยแม่ก็เดินออกมาหาผมแล้ว แม่รีบออกมาหาขนาดนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่นอน หรือว่าไอ้ห่าไทน์มันไปสร้างเรื่องอะไรอีกวะ
“ครับแม่มีอะไรกับ...บัวใบ?” ผมกำลังจะถามแม่แต่สายตาผมก็ดันมองไปเห็นอีกคนที่เดินตามหลังแม่มาแล้วเธอก็ทำให้ผมตกใจที่ได้เห็น
...ใบบัวมาทำไม?
“ไง กว่าจะมาได้”
“...ใบบัวมาทำไมครับ” แม่ผมเป็นเจ้าของช่องก็จริงแต่ไม่มีเหตุผลอะไรที่นักแสดงที่ยังไม่มีชื่อเสียงเท่าไหร่แถมมีผลงานเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างใบบัวจะต้องมาหา ถึงตอนนี้จะมีละครฟอร์มยักษ์รอออนแอร์แต่ก็ยังไม่มีเหตุผลที่เธอจะมาหาแม่ที่บ้านอยู่ดี
“มาทำไม? ก็มาหาตัวคนที่ทำเขาท้องไงตาไทม์!”
“อะไรนะ?” ผมอึ้งกับคำพูดที่ได้ยินจากปากแม่แล้วก็มองไปที่ใบบัวทันที
“...ฉันท้องค่ะ” เธอมองหน้าผมแล้วตอบออกมาเบา ๆ ยิ่งทำให้ผมอึ้งจนตัวชา
“ท้อง...เธอท้องเหรอใบบัว” เสียงผมเบามาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะว่าจะได้ยินคำนี้ พอโดนถามเธอก็น้ำตาคลอออกมาแล้วค่อย ๆ พยักหน้ารับ
“...ค่ะ”
“ลูกใคร?”
- Writer
