ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...พี่จี้
“...”
ติ๊ด!
“ครับ”
(คุณไทม์ขาพี่มีเรื่องจะรบกวนหน่อยค่ะพี่ติดต่ออีบัว เอ้ย! พี่ติดต่อใบบัวไม่ได้น่ะค่ะ)
“...ครับ” แค่ติดต่อไม่ได้พี่จี้ที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวยังร้อนใจเลย แล้วผมล่ะ ผมที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเธอล่ะวะทำอะไรอยู่ถึงไม่ห่วงเธอบ้างเลย
(ใบบัวอยู่กับคุณไทม์ไหมคะ พี่มีธุระสำคัญจะคุยกับใบบัวค่ะคุณไทม์)
“ใบบัวอยู่ที่...โรงพยาบาลครับ”
(ไปทำอะไรคะคุณไทม์ แพ้ท้องหนักเหรอคะ)
“...ผมขอโทษ~” ผมไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไง ตอนนี้รู้สึกแย่จนอยากขอโษคนรอบข้างของใบบัวทุกคน
(...มันเป็นอะไรคะคุณไทม์) เสียงที่ฟังดูไม่ดีของพี่จี้ทำให้ผมต้องเล่าให้ฟังทั้งหมดทั้งที่ไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอีก
“เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างที่ผมเล่าครับพี่จี้...พี่จี้ด่าผมได้เลยครับไม่ต้องเกรงใจ ผมรู้ว่าผมทำผิดมาก”
(...)
“พี่จี้ครับผมขอโทษ”
(เฮ้อ~ พี่จี้ไม่กล้าด่าคุณไทม์หรอกค่ะ
