“...คุณไทม์”
“ครับ”
“รู้ไหมว่าคุณไม่สมควรได้ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ จะมาขอโอกาสอะไร จะมายื่นข้อเสนอทุเรศ ๆ ทำไม! คุณสมควรไปอยู่ในคุกโน่นไม่ใช่หน้าด้านมาขอโอกาสจากฉันเพราะคุณคือพ่อเฮงซวยที่เกือบจะฆ่าลูกของฉันและฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น!”
“...”
“ใบบัวจ้ะ” คุณลดาแตะไหล่แล้วเรียกฉันเบา ๆ ทำให้ฉันต้องควบคุมสติตัวเองให้ได้มากที่สุดเพราะเกรงใจคุณลดา ด่าลูกท่านขนาดนี้แต่ท่านไม่ว่าอะไรสักคำยิ่งต้องเกรงใจให้มาก
“...บัวขอโทษค่ะคุณลดา แต่ช่วยเอาเขาออกไปได้ไหมคะบัวขอร้อง”
“แม่ครับ~” เสียงที่เขาเรียกคุณลดาเหมือนจะขอความช่วยเหลือจากแม่ตัวเอง คนเห็นแก่ตัวก็ยังเห็นแก่ตัวอยู่วันยังค่ำ ไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง ยังเอาแต่ความต้องการของตัวเองเหมือนเดิม
“ออกไปก่อนตาไทม์”
“...ครับ” เขาตกลงแต่กว่าจะออกไปได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ฉันไม่มองหน้าเขาหรอกเอาแต่มองไปทางอื่นรอจนเขาเดินออกไปถึงได้หันกลับมายกมือไหว้คุ
