หยุดหัวใจนายซุปตาร์มาเฟีย

ครั้งแรก

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงรัก ทำให้ทุกคนในงานต่างชุ่มชื่นหัวใจ บรรดาแขกเกลื่อที่มาร่วมงานต่างแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว ใบหน้าเจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างยิ้มไม่หุบ ในใจนึกถึงเรือพ่วงของเขาและเธอนั้นก็หนักใจเล็กน้อย วันนี้ทั้งคู่ไม่ได้มาร่วมงาน

"มองหาอะไรหรือค่ะคุณ " เจ้าสาวในวัย 49 นั้นเอ่ยถามผู้เป็นเจ้าบ่าว ซึ่งอายุห่างกันประมาณ 5 ปี

"ก็มองหาตาเค็นหน่ะซิครับ " ผู้เป็นเจ้าบ่าวตอบขณะ เดินนำไปทักทายแขก

"เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวกลับบ้านยายยูริของฉันก็ต้องเจอคุณเค็นลูกชายของคุณอยู่แล้วค่ะ " ผู้เป็นเจ้าสาวเอ่ยปลอบ หล่อนรู้ว่าการแต่งงานของหล่อนกับพ่อม่ายมหาเศรษฐีนี้ ทำให้ลูกชายของเขาไม่ชอบหล่อนนัก แต่จะทำยังไงได้ เขาเป็นคนดีแล้วก็จริงใจกับครอบครัวของหล่อน ยูริก็เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้

"ครับผมหวังว่าตาเค็นคงไม่ทำให้คุณกับหนูยูริลำบากใจ"

"ไม่เลยค่ะคุณ ขอเพียงคุณเมตตาฉันกับลูกก็พอใจแล้ว"

"นี่ยูริวันนี้สวยเชียวน๊า " เสียงหวานของเพื่อนที่เอ่ยทักทำให้เด็กสาวที่กำลังช่วยดูแลแขกเกลื่อในงานนั้นหันมายิ้ม หล่อนก้มมองชุดเกาะอกสีชมพูหวานนั้นแล้วอมยิ้ม กระโปรงที่ฟูฟ่องนั้นทำให้หล่อนเหมือนกับตุ๊กตาบาร์บี้ รองเท้าส้นสูงสีครีมที่หล่อนใส่ก็เช่นกันทำให้หล่อนดูสวยสง่าเหมือนสาวสะพรั่งเลยทีเดียว

"แหมก็นิดนึงแหละ งานแต่งแม่ฉันนี่ มานี่ดีกว่า" ยูริหันไปตีแขนเพื่อนสนิท หล่อนดึงมือเล็กของเพื่อนหล่อนแล้วเดินนำออกไปคุยกันนอกระเบียง

"ฉันไม่เห็นลูกชายพ่อเลี้ยงแกเลยอ่ะ หน้าตาเป็นแบบไหนเหรอ"

"ฉันก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเป็นดารามั๊ง " ยูริเอ่ยพรางหันมองไปรอบๆ งานเพื่อสำรวจดูอีกครั้ง

"ว้าวว ดาราเหรอใครอ่ะ"

"ไม่รู้สิ แม่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน "ยูริเอ่ยพร้อมกับหยิบแก้วน้ำเข้าปาก

พู๊ดดด!!!

"ว๊ายยูริ อะไรของแกเนี่ย " เพื่อนสาวร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่ายูริพ่นน้ำหวานที่กำลังดื่มไปนั้นออกมาอย่างแรง

"นะ นี่แก นี่มันน้ำอะไรอ่ะ ทำไมมันฉุนๆ " หล่อนก้มมองน้ำสีแดงอมส้มในแก้วทรงสูง

"ก็ค็อกเทลไง"

"ฮ่ะ ค็อกเทล " ยูริเอ่ยถามหล่อนเริ่มตกใจ เพราะนั่นหมายถึงสติตัวเองที่มันจะไม่สามารถควบคุมได้ในอีกไม่ช้านานนี้ หล่อนแพ้แอลกอฮอล์ ไม่ว่าจะมากหรือน้อยหล่อนก็แพ้

"เอ้าแกแพ้แอลกอฮอล์เหรอ " เพื่อนสาวหล่อนถามอย่า

"อืมใช่สิ นิดหน่อยฉันก็เตลิดแล้วแก" ยูริเอ่ยพรางนึกถึงเรื่องเมื่อสองปีที่แล้ว หล่อนจำวันนั้นได้วันที่หล่อนเรียนอยู่ไฮล์สคูลที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในที่อเมริกา หล่อนไปปาตี้วันเกิดเพื่อนของหล่อน หล่อนดื่มเครื่องดื่มนิดหน่อย หลังจากนั้นหล่อนก็ไม่รู้สึกตัวเลย ตื่นมาอีกทีคือบนเตียงกับผู้ชายคนนั้น

#ภาพเมื่อสองปีก่อน#

กรี๊ดดด!!! "นะ นายเป็นใครกัน " ยูริมองดูชายหนุ่มลูกครึ่งที่เปลือยหน้าอก ซึ่งสภาพเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน หล่อนเปิดผ้าห่มมองดูตัวเองถึงกับตาโต มันไม่มีเสื้อผ้าเหลือสัก

"เอ้า นี่เธอจำไม่ได้เหรอ เมื่อคืนเธอกับฉันเราสนุกกันบนนี้ " เด็กผู้ชายคนนั้นพูดพรางเหลือบมองเตียงกว้างนั้น ยูริหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ

เพี๊ยะ!! เธอย่ำยีฉันใช่ไหม " หล่อนตบหน้าเขาไปอย่างแรง

"จะบ้าเหรอ เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายลากคอฉันขึ้นเตียง"

กรี๊ดด!! " ไอ้บ้าไม่จริงอ่ะ กรี๊ดๆๆๆ!!! ยูริกรีดร้องอย่างไม่เชื่อตัวเอง หล่อนใช้เวลาที่เขาเข้าไปอาบน้ำแล้วหนีออกมาจากตรงนั้น นับจากวันนั้น หล่อนก็ขอแม่ของหล่อนกลับมาเรียนที่ไทย หล่อนอยากลืมเหตุการณ์ที่ฝันร้ายนั้น ฝันร้ายที่สุดที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะเจอได้ การเสียสาวครั้งแรกในวัยเพียง 17 ปี ซึ่งคนที่ได้ความบริสุทธิ์ของหล่อนไปนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่รู้จักแม้ชื่อเขาด้วยซ้ำ แต่จะว่าไปตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร เขาคือผู้ชายที่กำลังโด่งดังมากที่สุดตอนนี้ "

เค็นตะ เนลสัน"

*****************

หลังจากนั้นยูริก็ไปบอกแม่ของหล่อนตามตรง คุณลุงให้คนขับรถไปส่งเธอที่บ้านก่อน เพราะแม่และท่านต้องเข้าห้องหอที่โรงแรมนั้น หล่อนนั่งมาในรถตัวอ่อนปวกเปียก คอพับคออ่อน ยังดีน่ะที่มียายแอนนามาเป็นเพื่อนหล่อนจึงเบาใจนิดหน่อย

"ฉันกลับก่อนน่ะยูริ"

"ขะ ขอบใจมากน่ะแก ฉันคงเดินไปส่งแกไม่ไหว " ยูริโบกมือบ๊ายบายเพื่อนสาวก่อนจะเดินแบบโซซัดโซเซเข้าบ้านไป หล่อนกุมขมับเล็กน้อย ทำไมบ้านมันหมุนได้ หล่อนยังไม่ทันที่จะร้องเรียกแม่บ้าน

"ว๊ายยยย คุณยูริ " เสียงหวีดร้องของหญิงวัยหกสิบกว่าก็ดังขึ้น ยังไม่ทันที่ร่างของเด็กสาวจะล้มลงกับพื้นก็มีร่างหนาของใครบางคนมารับไว้ทัน

"ขะ ขอบคุณนะคะคุณเค็นตะ " ป้าแม่บ้านยิ้มอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าลูกเลี้ยงของประมุขในบ้านไม่ได้ล้มหัวฟาดพื้น ไม่อย่างนั้นคุณผู้ชายเอาหล่อนตายเป็นแน่ ท่านอุตส่าห์โทรมาให้รอรับเธอด้วย โดยบอกว่าคุณยูริแพ้แอลกอฮอล์ขอมานอนพักที่บ้านก่อน

เค็นตะ ไม่ตอบ สายตาเขาไม่ได้เงยหน้าไปมองหน้าป้าแม่บ้านด้วยซ้ำ เขามัวแต่มองดูใบหน้าหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติบนตักของเขานี้ ผิวขาวอมชมพูระเรื่อนั้นทำให้เขามองมันเพลินตา เนื้อนุ่มนิ่มที่เขาสัมผัสอยู่นี้ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ นี่นะเหรอลูกเลี้ยงพ่อของเขา ทำไมถึงทำตัวสำมะเลเทเมาอย่างนี้ แต่เอ๊ะทำไมหน้าคุ้นๆ จัง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน

"เอ่อๆ คุณเค็นตะมาก็ดีแล้วค่ะ ช่วยป้าพาคุณยูริไปพักที่ห้องหน่อยนะค่ะ ป้าคงอุ้มเธอไม่ไหว"

"เขาเป็นอะไรเนี่ยป้า ทำไมเป็นแบบนี้ " เสียงทุ้มอันทรงพลังนั้นเอ่ยขึ้นสีหน้าเครียด

"เอ่อๆ เห็นคุณท่านว่าแพ้แอลกอฮอล์ค่ะ"

ใบหน้าหล่อนั้นเคร่งขรึมทันที เขาเบะปากออกมาเล็กน้อย "หึ ในเมื่อแพ้แล้วจะดื่มทำไมกัน" ชายหนุ่มสบทออกมาเล็กน้อยจากนั้นก็อุ้มร่างบางของเจ้าหล่อนขึ้นไปยังชั้นบน....>>>>>