หยุดหัวใจนายซุปตาร์มาเฟีย

ตบหน้า

ยูรินั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง หล่อนคิดถึงเรื่องราวของหล่อนกับเขา ครั้งแรกที่หล่อนรู้ว่าเขาคนนั้น คนที่เอาจิ้นของหล่อนไปนั้นคือ

เค็นตะ เนลสัน

เมื่อเขาเข้าวงการบันเทิงและโด่งดังเป็นพลุแตกนั้น หล่อนไม่คิดว่าหล่อนกับเขาจะได้เจอกันอีก เพราะเขาเป็นถึงซุปตาร์ดังส่วนหล่อนนั้นก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง หล่อนแอบติดตามผลงานของเขาเรื่อยมา ในใจรู้สึกชื่นชมถึงบทบาทการแสดงของเขา แม้อายุน้อยแต่มากความสามารถ ใครจะไปคิดว่าหล่อนจะได้พบกับเขาอีกครั้งที่นี่ ยูริคิดในใจ

เฮ้อออ!!! เสียงลมหายใจถูกพ้นทิ้งออกมาอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกถึงอารมณ์ของเจ้าของนั้นว่าเป็นเช่นไร

ตืดๆๆๆ!!! เสียงมือถือเครื่องสวยของหล่อนดังขึ้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย และเมื่อเห็นรายชื่อเรียกเข้าหล่อนก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจเล็กน้อย

"ฮัลโหลแอนนา " เสียงหวานกรอกรับสายอย่างดีใจ

"เป็นไงบ้างแก สร่างเมาหรือยัง"

"อืม หายตั้งนานแล้ว แล้วแกโทรมามีไรหรือเปล่า"

"แหมๆ ฉันก็เป็นห่วงไงกลัวแกจะนอนไหลตาย " ประโยคที่ชอบพูดเล่นนั้นทำเอาคนฟังอมยิ้ม

"อืมแล้วนี่แกอยู่ไหนเนี่ย ออกไปเที่ยวดูหนังกันมะ ฉันเบื่อ " ยูริเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้าแบบเซ็งอารมณ์

"อ่อได้สิ ถ้าอย่างนั้นเราไปห้างฯ กันนะ"

หลังจากที่วางสายแล้วยูริก็รีบออกไปแต่งตัว หล่อนใส่เสื้อผ้าตามแบบที่หล่อนชอบกางเกงขาสั้นและเสื้อตัวโคล่งเปิดไหล่กว้างเปิดไหล่เล็กน้อย แต่งหน้าอ่อนๆ และสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ

"จะไปไหนค่ะคุณหนูยูริ"

"อ่อ หนูจะไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะป้า"

"ถ้าอย่างนั้นให้คนขับรถไปรับไปส่งน่ะค่ะ"

"ไปส่งอย่างเดียวก็ได้ค่ะ เดียวขากลับยูริกลับเองค่ะ"

"เอาอย่างนั้นน่ะค่ะ"

เมื่อถึงที่ห้างฯ หล่อนก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าบรรดาวัยรุ่นนั้นออกันอยู่แถวๆ ปากทางเข้าห้าง หล่อนรู้สึกว่าลานชั้นล่างของห้างถูกจัดให้มีกิจกรรมบางอย่าง และหล่อนแน่ใจว่าต้องมีดาราดังมาเป็นแน่

"หูย เธอๆ ดูสิ เค็นตะหล๊อหล่อนึ " เสียงหนึ่งในบรรดาติ่งๆ นั้นเอ่ยพร้อมกับทำท่าดีใจ

"อุต๊ะ!!! หล่อโฮกอ่ะแก ใครได้เป็นแฟนจริงๆ นี่โคตรโชคดีอ่ะ " ประโยคนั้นยูริถึงกับเบ๊ะปาก หล่อนหน่ะหล่อแต่นิสัยนี่สิ จะมีใครรู้ไหมน่ะ หล่อนส่ายหน้าแล้วทำท่าจะเดินออกห่างแล้วไปเข้าอีกทาง

กรี๊ดดด!! " เค็นตะมองมาทางนี้แล้วเธอ มองใหญ่เลยอ่ะ " และยังไม่ทันที่หล่อนจะขยับออก เสียงแฟนคลับก็เอ่ยร้องขึ้น ทำเอายูริต้องหันไปมองตาม ดวงตาหวานของหล่อนตกใจเล็กน้อย ถ้าหล่อนไม่คิดเข้าข้างตัวเองนั้นเขากำลังมองหล่อนอยู่ใช่ไหม แต่ไม่มั๊งไปดีกว่า ยูริแสยะยิ้มแล้วเดินหนีไป พอดีกับหันไปเจอแอนนาเพื่อนสาว แล้วก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนที่เดินมากับหล่อนด้วย

"อ้าวววยูริ เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ"

"อืมจ้า แล้วนี่ควงสองเลยน๊า " หล่อนหรี่ตาหมายเย้าเพื่อนเล่น

"บ้าเหรอ นี่พี่ชายฉัน อาเล็ก ส่วนนี่เพื่อนพี่ชายฉัน พอร์วจ้า"

"อ่อสวัสดีค่ะ ยูริค่ะ" ยูริยิ้มกว้างหล่อนรู้อยู่แล้วแหล่ะว่าเพื่อนของหล่อนนั้นยังไม่มีแฟนซึ่งก็เหมือนกันกับหล่อนเอง

"สวัสดีครับน้องยูริ ไม่น่าเชื่อว่ายายแอนนาจะมีเพื่อนสวยและน่ารักขนาดนี้" ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มให้อย่างใจดี

"นั่นน่ะสิ แบบนี้ฉันมาเที่ยวกับมันตั้งนานแหล่ะอาเล็ก"

"แหมๆ พวกพี่ๆ ค่ะ อย่ามัวมาจีบสาวกันอยู่เลยค่ะ ไปกันดีกว่าหาอะไรกิน " แอนนาเอ่ยพรางลากแขนยูริเดินนำหล่อนส่ายหน้าอย่างเอือมๆ เมื่อเห็นว่าบรรดาพี่ชายของหล่อนนั้น

ยูริหัวเราะร่าอย่างมีความสุข หล่อนผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยเมื่อได้เจอเพื่อนๆ ของหล่อน แต่หล่อนไม่รู้หรอกว่าสายตาคมเข้มของใครบางคนกำลังมองมาที่หล่อน

"แรด ร่าน " เค็นตะคิดในใจเมื่อเขาเห็นว่าลูกเลี้ยงพ่อของเขานั้นเดินอี๋อ๋อไปกับหนุ่มๆ เขาอยู่บนเวทีนี้มองเห็นหล่อนชัดเจน นี่แม่ไม่อยู่คงเที่ยวได้สบายใจสิน่ะ หึ เขาเค้นเสียงในลำคอ

"น้องเค็นตะเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ สีหน้าแปลกๆ " เสียงคนที่ดูแลงานนั้นเอ่ยทักขึ้น

"เอ่อๆ ผมรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยนะครับ"

"อ่อเหรอค่ะ ก็น่าเหนื่อยหรอกค่ะ ต้องแจกลายเซ็นบรรดาแฟนคลับเป็นพันๆ ขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นน้องเค็นตะไปพักเถอะค่ะ ทางนี้พี่จัดการเอง"

เค็นตะพยักหน้า เขาเดินออกไปทางด้านหลัง พร้อมกับส่งสัญญาณบอดี้การ์ดและผู้จัดการส่วนตัวให้เดินตามเขาไป เขาเข้าไปนั่งรอในรถ แล้วสั่งบอดี้การ์ดของเขาให้ไปตามตัวยูริ ในใจหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

"อะไรน่ะแก จะกลับแล้วเหรอ จะดูหนังต่อไม่ใช่เหรอ " แอนนาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ายูริบอกขอตัวกลับก่อน

"เอ่อๆ ฉันกลับก่อนดีกว่าเพราะลูกคุณลุงให้คนมาตามฉันแล้ว ให้กลับพร้อมกัน

"แกก็บอกเขาไปสิ ว่ายังเที่ยวไม่เสร็จ"

"อย่าเลยแอนนา ฉันยังไม่อยากมีปัญหาเพิ่งมาอยู่บ้านเขาด้วย"

"อืม เอาอย่างนั้นก็ได้"

"ถ้าอย่างนั้นพี่ไปส่งน่ะครับ"

"ขอบคุณค่ะพี่อเล็ก " ยูริพยัคหน้าพร้อมกับเดินนำไป หล่อนหันไปมองบอดี้การ์ดของเค็นตะ ที่ส่งมือถือมาให้หล่อนพูดสายกับเขานั้นหล่อนไม่อยากมีปัญหา เขาบอกจะฟ้องคุณลุงกับคุณแม่ว่าหล่อนหนีเที่ยว

"แล้วเจอกันนะครับน้องยูริ" อเล็กเอ่ยพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย ยูริหันไปยิ้มให้ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถแวนขนาดใหญ่สีดำที่จอดติดเครื่องรออยู่ก่อนแล้ว

"ฉันนึกว่าจะไม่กลับซะแล้ว " ยังไม่ทันที่หล่อนจะขยับนั่งให้ดี ทันทีที่ประตูปิดลงน้ำเสียงเข้มทรงพลังก็เอ่ยขึ้นยูริเห็นเขามองหล่อน หล่อนไม่รู้หรอกว่าภายใต้กรอบแว่นตาดำนั้นมันเป็นยังไง

"ใจจริงก็ไม่อยากกลับหรอก ถ้านายไม่ขู่ว่าจะฟ้องคุณแม่ " ยูริเอ่ยพร้อมกับเบะปาก

"แฟนเธอเหรอ หล่อดีนี่ " เค็นตะเอ่ยถามในสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุดตอนนี้

"ทำไมฉันจะต้องตอบนายด้วย เรื่องส่วนตัวของฉันน่ะ " ยูริเชิดหน้าเล็กน้อย ก็เขาทำมาเสียงเข้มใส่หล่อนก่อนทำไมกัน

"ฉันถามก็ต้องตอบสิ " เค็นตะชะโงกหน้าเข้าไปถามหล่อนใกล้ๆ เขาเค้นเสียงต่ำ

"นี่เด็กมีปัญหาหรือไง ก็ฉันไม่ตอบนี่ไม่อยากตอบ"

"ยูริ!!! " เค็นตะเริ่มอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิด เขากดรีโมทปิดม่านภายในรถนั้นหมดทุกด้านซึ่งยูริเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำให้เขาโกรธ

"นี่เค็นตะโรคจิตหรือไง ฉันบอกว่าไม่บอก ไม่บอก ไม่บอกได้ยินไหม " ยูริเองก็นึกฉุนที่เขามาออกคำสั่งในเรื่องที่มันไร้สาระ หล่อนตะโกนใส่หน้าเขา

"หึ อวดดีใช่ไหม"

หมับ!! พรืดดด!!

"ว๊ายยยย!!!! " เสียงหวานหวีดร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ แขนเรียวของหล่อนก็ถูกเขารั้งอย่างแรง ร่างหล่อนปลิวไปปะทะอกเขาจังๆ

"อุ๊ย นี่เค็นตะปล่อยนะ อ๊ะ ปล่อยสิ นายจะทำอะไรหนะ " ดวงตาหวานกรอกมองเขาไปมา มือเรียวก็พยายามแกะข้อมือหนาของเขาออกจากข้อมือหล่อน

"ฉันถามก็ต้องตอบ อย่ามากวนประสาทเค็นตะ"

"คนบ้าอำนาจ " หล่อนมองเขาตาเขียว พร้อมกับพยายามแกะมือเขาออกซึ่งตอนนี้มันไปกองอยู่ที่เอวหล่อนแล้ว

"หึ แล้วก็จะบ้าอำนาจมากกว่านี้อีกหากยังกวนประสาทฉัน"

"นายก็ปล่อยฉันก่อนสิ นายรัดไว้แบบนี้ฉันอึดอัด" ยูริก้มมองเอวกิ่งของหล่อนที่ถูกเขารัดแน่นขึ้นๆ ทุกขณะ ในใจเต้นรัวมากยิ่งขึ้น ทำไมเขาถึงทำแบบนี้น่ะ

"ตอบมาก่อนแล้วฉันจะปล่อย ไอ้ฝรั่งคนนั้นมันเป็นใคร แฟนเธอเหรอ"

"เอ่อๆ ......." ยูริกำลังคิดว่าหล่อนจะตอบยังไงดี หากตอบว่าเป็นเขาอาจจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับหล่อนก็ได้

"ใช่ แฟนฉันเอง " หล่อนเงยหน้าตอบเขา สายตาหวานพยายามหลบสายตาดุที่ดูน่ากลัวนั้น

"หึ เหรอ ถ้าอย่างนั้นคงเอากับมันแล้วซิน่ะ " น้ำเสียงที่เป็นการดูถูกนั้นทำเอายูริโกรธจัด หล่อนหน้าแดงเป็นที่สุด

เพี๊ยะ!!! มือเรียวฟาดลงไปที่ใบหน้าของเขา ปากที่ชอบดูถูกคนแบบนี้ต้องโดนซะบ้าง

"หึ ตบหน้าซุปตาร์อย่างฉันเหรอ " น้ำเสียงที่เค้นต่ำและใบหน้าที่เรียบนิ่งมองหญิงสาวบนตักเขานิ่งในใจขุ่นมัวเป็นที่สุด เขาไม่เคยถูกใครตบหน้าเลย และก็มีเธอคนนี้นี่แหละที่ตบเขา สองครั้งแล้วด้วย และครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยผ่านแน่นอน เค็นตะคิดในใจ.....>>>>>