รถหรูของชายหนุ่มแล่นเข้าประตูรั้วคฤหาสน์ด้วยความเร็วปกติ ทันที่ที่รถหยุดนิ่ง เค็นตะก็ก้าวขาลงจากรถทันที โดยไม่ลืมหันไปเอื้อมมือจับแขนเล็กของหญิงสาวที่มีศักดิ์เป็นน้องของเขา ความจริงแล้วจะบอกว่าเป็นมากกว่านั้น
"อื้อ ไม่ต้องหรอกฉันเดินได้ "ยูริดึงมือกลับพรางมองไปยังประตูบ้าน หล่อนเกรงว่าจะมีคนมาเห็น
"ไม่ต้องเลย เอามือมาเดี๋ยวนี้ " สายตาพิฆาตมองมายังเจ้าหล่อน ยูริจำต้องส่งมือให้เขาอย่างเสียมิได้
"ก็แค่นั้นแหละ " เค็นตะเปรยออกมาเบาๆ
"นายนี่เอาแต่ใจตลอดเลยน " ยูริเค้นเสียงต่ำบอกเขา
"ก็แน่หละซิ ฉันลูกคนเดียวนี่ " เขายังกระซิบข้างใบหูของหล่อน ยูริเอียงหน้าออกห่างเขาเล็กน้อย เพราะสายตาหล่อนปะทะกับสองร่างของผู้ใหญ่ในบ้านนั้น
"อุ๊ย!!! คุณลุง! คุณแม่! " มือเรียวตีแขนของเขาเบาๆ เพื่อให้เขาหยุดการกระทำบางอย่าง
"เอ่อๆ สวัสดีครับคุณพ่อ คุณน้า " เค็นตะเงยหน้าพร้อมแสดงท่าทางเคารพทั้งสองคน ใบหน้าเขาป
