เวหายิ้มเพียงนิดก่อนที่จะกลับไปทำหน้าเงียบขรึมตามเดิม มือใหญ่จับไปที่บริเวณเป้ากางเกงของเขาทำเอาเชอรีนที่มองเห็นรีบเบือนหน้าหันมองไปทางอื่น
“ทะลึ่ง!!” ใบหน้าสวยแดงก่ำยามเมื่อคิดว่าเขากำลังจับไอ้เจ้านั่นของตัวเขาเองอยู่ เวหาเอ่ยเสียงเรียบจ้องมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กว่าจะทำอย่างไรต่อไป
“เข้าไปได้แล้ว อยากกลับแล้วไม่ใช่เหรอแล้วจะมัวแต่ยืนอืดอาดยืดยาดอยู่ทำไม เคยบอกแล้วไงว่าอย่ากินเยอะเพราะฉะนั้นถ้าเดินไม่ไหวเดี๋ยวเวอุ้มไปเอง มา~” เขาทำทีจะเข้าไปช้อนร่างเธออุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว ชายหนุ่มสาวเท้าเดินเข้าไป ถ้าเธอไม่ร้องออกมาเขาก็ไม่อายหรอกนะที่อุ้มเธอกลางร้านอาหารแบบนี้น่ะ
“อย่านะ!!” มือเล็กยกขึ้นห้าม สองเท้าเล็กเดินก้าวถอยไปข้างหลัง ไอ้บ้านี้ทำไมเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ แล้วเธอจำต้องแพ้คนแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่
“งั้นก็เดินเข้าไปด้วยกันดีๆ” เวหาเหยียดยิ้มเมื่อเห็นเธอแพ้เขาราบคาบ มือหนาเอื้อมไปจับกุมมื
