ริสาส่งเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่ชอบใจแล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเธอสมควรที่จะต้องยุแหย่คนทั้งคู่ต่อซึ่งนั่นจึงทำให้เวหาเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง
“ผมพูดตอนไหนว่าจะเอา!!”
“ไม่ต้องออกไปไหนกันทั้งนั้น คนที่ต้องออกไปคือนี่เอง” เชอรีนบีบมือตัวเองแน่นสถานการณ์แบบนี้คนที่สมควรจะต้องเดินออกไปคือเธอ ไม่ใช่สองผัวเมียนี่ สองเท้าเล็กหันหลังกลับเตรียมพร้อมที่จะเดินก้าวออกไป ใจเธอมันไม่อยากเห็นหรืออยากอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว เจ็บจริงๆกับการที่ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าแฟนของเราเขากำลังเอากับผู้หญิงคนอื่นอยู่
มันเหมือนโดนกรีดแทงหัวใจด้วยมีดเล่มแหลม โดนกรีดด้วยมือของผู้ชายที่ตัวเธอรัก...
“อย่าไปนะเชอ เวขอโทษให้โอกาสเวได้มั้ย” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังทำเชอรีนหยุดชะงักนี่เขายังมีหน้าขอโอกาสอีกเหรอ หน้าไม่อายจริงๆผู้ชายคนนี้ เหมาะสมกันแล้วหญิงร้ายชายเลว
“โอกาสอะไรของนาย มันไม่มีหรอกนะ ฮึก~” เชอรีนพูดโดยที่ไม่ได้หันหลัง
