บทนำ

1001 Words

บทนำ “เมื่อวานเขาสั่งงานโหดมากเลยนะ เหมือนคนนอนไม่พอแล้วมาลงกับลูกน้องอะ” “บอกให้แฟนแกเพลา ๆ ลงบ้างเถอะเรื่องการสั่งงานเนี่ย พวกพี่จะตายแล้วจ้า…งานแน่นไปหมด” “หรือว่าสาเหตุที่เขาอารมณ์ไม่ดี สั่งงานเยอะ ๆ แบบเมื่อวานนี้ก็เป็นเพราะว่าแกไม่มาทำงานวะ? พอไม่ได้เจอหน้าเบบี๋ก็เลยหงุดหงิดไง” “ถ้าเป็นแบบนั้นจริง งั้นผมว่าเขาเองก็แอบชอบผมอยู่พอตัวแหละครับ ฮ่า ๆ” พูดจบผมก็หัวเราะร่าออกมา “ยังไงก็ฝากบอกเขาด้วยนะว่าอย่าสั่งงานโหดมาก พนักงานมีแค่สองมือจ้า” “พี่ก็พูดไป ถ้าผมบอกแบบนั้นได้ก็ดีสิครับ แต่ผมเองก็น่าจะไม่รอดปะพี่ เพราะเมื่อวานนี้ก็เพิ่งลางานไปเอง” ผมเอ่ยเสียงเศร้าสร้อยแล้วพูดต่อ “เพราะงั้นวันนี้งานผมก็ต้องเยอะขึ้นเป็นเท่าตัวแน่เลยครับ พี่ดูสิ… เขาแอบมาเขียนโพสต์อิทแปะไว้ที่หน้าจอคอมผมด้วยอะว่าวันนี้ผมต้องทำอะไรส่งเขาบ้าง” แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยน่ายินดีเท่าไรนัก แต่ผมก็ยังหัวเราะออกมาได้ หลังช่วงเช้าแห่งวันทำงานผมกำลังยืนเมาธ์หัวหน้าประจำแผนกของตัวเองกับเหล่ารุ่นพี่ที่ร่วมชะตากรรมด้วยกันอยู่ ซึ่งหัวหน้าของพวกเราก็ขึ้นชื่อเรื่องความโหดมาก… โหดในที่นี้… ก็หมายถึงความโหดในเรื่องการสั่งงานนี่แหละ ตะบี้ตะบันสั่งอยู่นั่น! สั่งตอนเช้าจะเอาตอนเย็นอะไรเทือกนั้นแล้วเพราะหัวหน้าเป็นคนแบบนั้น นั่นจึงทำให้เจ้าตัวเป็นที่พูดถึงของเหล่ามนุษย์เงินเดือนอยู่เป็นประจำ “พี่ถามจริงเถอะ ถ้าสมมติว่าแกได้เป็นแฟนกับเขาจริง ๆ แกจะกล้าบอกให้เขาเพลา ๆ เรื่องการสั่งงานลงไหม?” พี่คนหนึ่งถามขึ้น ซึ่งนั่นก็ทำเอาผมที่กำลังจัดโต๊ะทำงานของตัวเองอยู่ถึงกับชะงักไป “ผมไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นเลยครับ” ผมหันไปให้คำตอบเสียงซื่อแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าสมมติผมเอ่อ…ได้เป็นแฟนกับเขาอะ ก็คงมีถามแหละว่าพี่เป็นเหี้ยไรครับ? ทำไมชอบสั่งงานลูกน้องเยอะจัง? เดดไลน์ลูกค้าอีกสองอาทิตย์หน้า แต่พี่จะเอางานจากพวกผมภายในวันพรุ่งนี้เนี่ยนะ” หลังผมให้คำตอบไปเช่นนั้น ทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นก็ต่างหัวเราะออกมาทันที โดยพวกเขาก็ต่างรู้ดีว่านี่มันเป็นแค่การแซวกันเท่านั้น คุณนภัทรยังคงเป็นหนุ่มโสด แล้วผมก็ไม่ใช่แฟนจริง ๆ ของเขาด้วย… สาเหตุที่มีการแซวกันในทำนองนี้เกิดขึ้นก็เป็นเพราะว่าในช่วงงานเลี้ยงวันเกิดของผมเมื่อหลายเดือนก่อน ขณะที่พวกเราชาวมนุษย์เงินเดือนกำลังนั่งดื่มแอลกอฮอล์ด้วยกันอยู่นั้น บทสนทนาก็พูดถึงหัวหน้าจอมโหดของพวกเราเข้าพอดี ซึ่งผม ณ ตอนนั้นที่เริ่มสติไม่เต็มร้อยแล้ว ก็ได้หลุดปากพูดออกไปว่าคุณนภัทรเขาหล่อ เขาหน้าตาดี แล้วถ้าสมมติเราได้ไปเจอข้างนอก ผมก็อาจหลวมตัวไปจีบเขาก็เป็นได้ ทุกอย่างมันก็มีเพียงแค่เท่านั้นเอง แต่ทว่าหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของผมผ่านพ้นไป เหล่าพี่ ๆ ในแผนกเดียวกันก็ต่างยัดเยียดสถานะแฟนปลอม ๆ ให้ผมทันที โดยที่คุณนภัทรเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเจ้าตัวกำลังอยู่ในสถานะแฟนปลอม ๆ กับผมอยู่… แล้วเพราะมันเป็นเแค่การแซวเล่นในกลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้น ไม่มีใครไปพูดให้เข้าหูคุณนภัทรเลย ผมจึงไม่ได้ให้ความสนใจหรือซีเรียสอะไร ตรงข้ามกัน… ในบางครั้งผมเองก็ยังเล่นไปกับบทสนทนาเหล่านั้นด้วย ซึ่งกว่าจะมารู้ตัวอีกทีก็สถานะแฟนปลอม ๆระหว่างผมกับคุณนภัทรผ่านมานานหลายเดือนแล้ว “ตอนนี้ฝากไว้ก่อนเถอะ… แต่ถ้าถึงงานเลี้ยงสิ้นปีเมื่อไรล่ะก็เจอแน่! ฉันจะมอมเหล้าเขาหนัก ๆ เลย ชอบสั่งงานลูกน้องดีนัก” พี่คนหนึ่งพูดขึ้น ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมถึงกับกลั้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “งั้นผมก็ภาวนาให้เขาไปงานเลี้ยงสิ้นปีด้วยกันกับเราแล้วกันนะครับ” ผมเอ่ย แล้วหลังจากนั้นบทสนทนาระหว่างผมกับพี่ ๆ ในแผนกก็หยุดลงทันที… …เมื่อร่างสูงที่อยู่ในชุดทำงานเดินเข้ามาในแผนกแล้ว เพียงแค่เห็นว่าหัวหน้าเดินเข้ามาในแผนก ทั้งผมและพี่ ๆ ที่ยืนคุยกันอยู่ในตอนแรกก็ต่างรีบสลายตัวในทันที แทบจะเรียกได้ว่าแตกรังด้วยซ้ำ ต่างคนต่างแยกย้ายไปนั่งประจำโต๊ะทำงานของตัวเองโดยพลัน ส่วนผมเองก็เช่นกันรีบก้มหน้างุดทำทีจัดเรียงเอกสารในโต๊ะของตัวเองเสียยกใหญ่ ดูเอาการเอางานเป็นที่สุด “คุณแพรว” จังหวะที่คุณนภัทรกำลังจะเดินผ่านโต๊ะผมไป อีกฝ่ายก็หันมาเรียกชื่อผมราวกับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้ “ครับ!” แล้วเพราะอย่างนั้น ผมจึงรีบขานรับเขาด้วยความตกใจ ใบหน้าเริ่มซีดเผือดโดยอัตโนมัติ เพราะน้ำเสียงที่เขาใช้เรียกชื่อผม มันบ่งบอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ “ตามมาพบผมที่ห้องด้วย” หลังพูดจบ คุณนภัทรก็รีบก้าวเท้าฉับ ๆ เดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไปทันที ก่อนที่ผมจะเดินคอตกตามอีกฝ่ายไปอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางสายตาที่ให้กำลังใจจากเหล่าพี่ ๆ พนักงานด้วยกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more