สองสามวันหลังจากวันนั้นที่เวทมนต์เอ่ยถามออกมา ทำให้บลูเบลล์เปลี่ยนไป เธอพูดกับเขาน้อยลง ถามคำตอบคำ และบางครั้งเหมือนเธอเหม่อคิดอะไรจนไม่ได้ยินเขาเรียกเลยก็มี
“ช่วงนี้เธอเป็นอะไร?” ระหว่างที่นั่งกินข้าว เวทมนต์ถามขึ้นเพราะอดไม่ได้ เขาอึดอัดกับบรรยากาศแบบนี้ ถึงที่ผ่านมาทั้งเธอและเขาจะไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากก็ตาม แต่โดยปกติเธอจะมีความสดใสซ่อนมาทุกครั้งที่คุยกัน
“เปล่าค่ะ”
“มีอะไรก็พูด อย่ามาทำเป็นนางเอกที่เก็บทุกอย่างไว้คนเดียว ไม่ไหวก็หนีไป” ดูเหมือนเวทมนต์จะอินนิยายหรือเปล่า เดี๋ยวก็หาว่าตัวเองเป็นพระเอกบ้าง เธอเป็นนางเอกบ้าง
“ถ้าหนูเป็นใครสักคนในนิยายสำหรับคุณ หนูคงไม่ใช่นางเอกในเรื่องนั้นหรอกค่ะ” เธอพูดแบบนั้นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าเธอกำลังน้อยใจอะไรเขาอยู่แน่ ๆ แต่ที่เขาไม่รู้คือตัวเองทำอะไรเธอตอนไหน
“โกรธอะไรฉันบลูเบลล์?”
“หนูไม่ได้โกรธ วันนี้หนูต้องไปเรียนแล้ว สวัสดีค่ะ” และท้ายท
