“ไอ้เลว! ฉันเกลียดแก ไอ้บ้า!!” เอมอรที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปหลายชั่วโมงเพราะความอ่อนเพลีย แต่พอเธอตื่นมาเจอหน้าร่างสูงสารเลวที่ทำร้ายเธอมันก็ทำให้เอมอรอดไม่ได้ที่จะลุกเข้าไปหาเขาอย่างยากลำบาก ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งรัวทุบเขาและขาข้างหนึ่งยกขึ้นทั้งเตะพยายามถีบเขาไม่หยุดทั้งที่สภาพร่างกายไม่อำนวยเลยสักนิด
หมับ! รพีพัฒน์ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแน่นหลังจากปล่อยให้เธอระบายอารมณ์ใส่เขาด้วยแรงดันน้อยนิดจนพอใจ แต่ขืนเขาปล่อยนานกว่านี้มีหวังเธอได้ล้มหัวฟาดพื้นไปแน่ ทั้งผ้าห่มผืนหนาที่คลุมร่างกายจนจะเยียบชายอยู่แล้วก็ไม่รู้ตัว ทั้งขาเล็กที่แทบจะยืนไม่ไหวด้วยซ้ำ
“ปล่อยฉัน!” เอมอรพูดพร้อมกับดิ้นบิดตัวเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของคนตรงหน้า แต่เธอจะเอาแรงที่ไหนมาดิ้นให้หลุดได้กันล่ะ
“เจียมตัวบ้าง” เสียงเรียบนิ่งของรพีพัฒน์เอ่ยขึ้นเพื่อบอกให้เอมอรรู้ตัว คนเราจะโกรธยังไงแต่ถ้าเกินความสามา
