“ทำไมต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย” เสียงแผ่วเบาแต่ขึงโกรธถามชายหนุ่มออกมาอย่างอ่อนล้า เพราะเธอแทบไม่เหลือแรงเลยตั้งแต่ถูกเขาทำร้ายด้วยวิธีบนเตียงอย่างดิบเถื่อนเป็นเวลาหลายชั่วโมง หลายชั่วโมงจากฤทธิ์ยาที่เขาให้ลูกน้องหามาให้และกินมันด้วยตัวเองก่อนจะสาดใส่ความหื่นกระหายและดิบเถื่อนพวกนั้นใส่เธออย่างต่อเนื่อง จนทำให้เธอแทบสลบไปทั้งอย่างนั้น แต่ก็ถูกปลุกขึ้นมาซ้ำ ๆ จากความรุนแรงจากเขา
แต่ในที่สุดมันก็จบลง จบลงจนร่างกายเธอสั่นเทิ้มไปหมดแทบไม่มีแม้แต่แรงยกเปลือกตาด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่อยากหลับไปทั้งยังนี้ ไม่อยากหลับที่นี่ นั่นทำให้เอมอรฝืนความบอบช้ำของตัวเองเค่นเสียงถามรพีพัฒน์ออกไปด้วยความอยากรู้ อยากรู้ว่าการที่เธอหนีไม่กลับมาที่นี่มันต้องรุนแรงใส่กันขนาดนี้อย่างนั้นเหรอ
“...” แต่รพีพัฒน์ไม่ได้ตอบอะไร นอกจากยืนมองหญิงสาวอยู่ที่ปลายเตียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่กลับมีสายตาดุดัน
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตู
