พรึ่บ!
“กรี๊ดด!” เสียงกรีดร้องของเอมอรดังขึ้นหลังจากถูกเสื้อสูทสีดำผ้าหนาตวัดมารัดเอวของเธอ ก่อนจะถูกกระชากเข้าไปหาร่างสูงของคนทำ
“ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนถึงออกมาวิ่งทั่วบ้านโดยที่ข้างในไม่มีอะไรสักชิ้น” รพีพัฒน์พูดขึ้นอย่างขัดใจก่อนจะยกเอมอรขึ้นพาดบ่า โดยที่มีเสื้อสูทของเขาพันเอวคอดของเธอยาวลงไปปิดเกือบถึงเข่าแล้วเดินเข้าบ้านไป และเพราะเขาเป็นคนใส่เสื้อเชิ๊ตตัวนี้ให้กับเธอด้วยมือตัวเองถึงได้รู้ว่าภายในของเธอไม่มีอะไรสักชิ้น แล้วถ้าจะบอกว่าเธอใส่มันเองตอนหลังเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะเมื่อคืนเขาทำมันขาดไปหมดแล้ว
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อย!!” เอมอรที่ถูกยกขึ้นพาดบ่าเดินเข้าบ้านก็พยายามดิ้นสู้ไม่หยุด ขาของเธอก็พยายามตีไปมาเพื่อให้มันกระแทกท้องหรือส่วนไหนของร่างกายรพีพัฒน์ก็ได้
เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือใหญ่ฟาดลงบนก้มกลมอย่างแรงไม่ยั้ง และแรงที่เขาฟาดลงมานั้นต่อให้มีเสื้อสูทผ้าดีทับอยู่ชั้นหนึ่ง
