“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อย!!”
ตุบ! ๆ ๆ หญิงสาวที่ถูกอุ้มพาดบ่าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของรพีพัฒน์ ทั้งโวยวายและทุบร่างสูงไปทั่วแผ่นหลังเท่าที่จะทุบได้เพื่อให้เขาปล่อยเธอ
“ถ้าไม่อยากให้ฉันโยนเธอลงจากบันไดก็อย่าดิ้น” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยเตือนออกมาทันทีที่หญิงสาวเอาแต่ดิ้นสู้ไม่หยุด
“ถูกโยนลงจากบันไดก็ดีว่าอยู่ใกล้นายก็แล้วกัน!” เอมอรยังไม่ยอมแพ้เถียงออกมาคอเป็นเอ็น
“งั้นเหรอ” รพีพัฒน์พูดพร้อมกับหยุดอยู่ที่บันไดขั้นกลางของบ้านแล้วหมุนตัวไปยังด้านล้าง
“ทะ...ทำอะไรน่ะ!” เอมอรที่เห็นแบบนั้นก็ถามออกมาด้วยเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ตอนพูดเพื่อเอาชนะมันก็ได้อยู่หรอก แต่พอเห็นเขาเหมือนจะทำมือที่เคยทุบตีเปลี่ยนเป็นกำเสื้อกำหูกางเกงของร่างสูงไว้แน่น
ใครไม่กลัวก็บ้าแล้วไหม ความสูงที่เขาพาเธอเดินขึ้นมาไม่ใช่ว่าเธอมองไม่เห็นสักหน่อย ถ้าเกิดเขาโยนเธอลงไปจริง ๆ ไม่ขาก็แขนต้องหักเป็นแน่ และนั่นก็ไม่ใช่สิ
