“หึ อยากไปเที่ยวไหม เดี๋ยวพี่พาไป” แล้วรพีพัฒน์ก็เอ่ยชวนเอมอรขึ้นด้วยคำแทนตัวเองที่ต่างจากทุกครั้ง และเป็นคำแทนตัวที่เธอแสร้งเรียกเขาก่อนหน้านี้นั่นเอง
“นายมันโรคจิต!” เอมอรถึงกับหมดคำจะพูดเมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่รพีพัฒน์ได้ทำ และการกระทำของเขามันก็ยิ่งกว่าโรคจิตไปไกลมากแล้วจริง ๆ แต่เธอไม่รู้จะเปรียบกับอะไรแล้วเหมือนกัน
“ถ้าไม่อยากโดนซ้ำก็เลิกดื้อได้แล้ว” แล้วพรีพัฒน์ก็พูดพร้อมกับลุกขึ้นจากตัวของเอมอร
“...” เอมอรรีบลุกขึ้นแล้วขยับไปขอบเตียงอีกข้างเพื่อออกห่างรพีพัฒน์ด้วยสีหน้าบึ้งตึงที่จ้องมองเขา
“แล้วคราวหลังถ้าไม่ได้ใส่อะไรข้างในก็อย่าคิดจะลงไปวิ่งเพ่นพ่านแบบเมื่อกี้อีก” รพีพัฒน์ไม่ลืมเตือนเอมอรขึ้นอีกครั้ง พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งจริง ๆ ดีนะที่เมื่อกี้มีแต่แม่บ้านผู้หญิงไปไล่จับเธอ ถ้าเกิดมีคนสวนไปช่วยอีกแรง...อย่าคิดให้หงุดหงิดกว่าเดิมเลย
“ทำไม นี่มันร่า
